- 3 Aralık 2023
- 80
- 42
- 32
- Konu Sahibi Mavinin Elli Tonu
- #1
Eylül ayından beri eşimle ayrıyız. Ocak ayının sonlarına doğru boşanma davası açtı çekişmeli. Dilekçede yemek yapmadığımdan tutun temizlik yapmadığıma kadar bir sürü yalan yanlış şeyler yazmış. Bende karşı dava açmaya hazırlanıyorum şuanda.
Neden sen önce dava açmadın demeyin çünkü ben kendimi biliyorum yarın öbür gün acaba toparlayabilir miydik diye düşünmek istemediğim için ilerde bu düşüncelerden dolayı pişmanlık yaşamak istemediğim için ilk ben açmadım davayı. 10 yıldır hayatımdaydı. Alışamıyorum hep iyi anılarımız aklıma geliyor. 5 yıllık evliliğimizde çok kavgalar ettik şiddet gördüm birden fazla. Son kavgamızda yine şiddet uygulayınca darp raporu alıp şikayet ettim başta benimde isteğim boşanmaktı hala da öyle ama bir yandan da çok seviyorum hiç aklımdan çıkmıyor. Evliliğimiz hiç oturmadığı için eşim çok istemesine rağmen çocuk istemedim. Şiddet görmeme ve bana yaptıklarına rağmen hâlâ nasıl aptal gibi sevdiğimi böyle zorlandığımı anlamıyorum. Hiç çıkmıyor aklımdan.
Çalışıyorum fakat çalışırken bile aklımda. Uyku uyumak istemiyorum çünkü hemen hemen her gün rüyama giriyor. Çok severek evlendik. Şiddetli kavgalarımız değil bana yaptığı iyi şeyler, güzel anlarımız sürekli aklıma geliyor aklımı sıyıracağım artık çok zorlanıyorum. Mesajlaşmalarımızı bile silemedim fotoğraflarımızı silemedim.
Onun beni unutmuş olabileceği veya beni artık sevmiyor düşüncesi canımı çok acıtıyor. Haftasonları evden çıkmak istemiyorum. Çalışmasam hiç evden çıkmayacağım neredeyse. 6 aydır ruh gibiyim ne zaman geçecek? Bu ağlamalarım zırlamalarım ne zaman geçecek? Ne zaman unutacağım? Şuan yas sürecinin en dibini yaşıyorum resmen. Annemle kalıyorum ama ona da çok bişey anlatmak istemiyorum oda sürekli Tv izliyor çok paylaşacağım bir şey yok. Aslında evlenmeden önce çok şey paylaşırdım annemle şimdi niye böyle oldu bilmiyorum. işten çıkıp annemin evine bile gelmek istemiyorum cehennem azabı gibi geliyor bana bu eve gelmek. Kendi evimde de kalamıyorum olaylar o evde yaşandı çok anımız var diye. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Yurtdışına iltica etmeyi bile düşünüyorum. Bu şehirde kalmamak ülkede kalmamak için. Psikolojim berbat durumda yardım almanın toparlayamayacağını düşünüyorum çok destek videoları izliyorum işe yaramıyor. Boşanma davası açmadan önce benim tarafımdan çok kişi eşimle konuştu ama boşanmak istediğini söylemişti onunla konuşan kişilere. Çok kararlıymış. O nasıl başarıyor? Artık sevmediği için mi böyle rahat? Nasıl insan bir gün önce farklı iken bir gün sonra bir kalemde silebiliyor? Ben yazdım konuşmak istediğimi söyledim ama cevap vermedi ve engelledi beni wptan. Sanırım bana verdiği sözlerden, önceden söylediği sözlerden kaynaklı onun beni artık sevmediğini kabullenemiyorum. Her şey yalanmış. Nasıl toparlanacağım çok dua ediyorum RABBİMe çıksın diye içimde ki sevgisi.
Neden sen önce dava açmadın demeyin çünkü ben kendimi biliyorum yarın öbür gün acaba toparlayabilir miydik diye düşünmek istemediğim için ilerde bu düşüncelerden dolayı pişmanlık yaşamak istemediğim için ilk ben açmadım davayı. 10 yıldır hayatımdaydı. Alışamıyorum hep iyi anılarımız aklıma geliyor. 5 yıllık evliliğimizde çok kavgalar ettik şiddet gördüm birden fazla. Son kavgamızda yine şiddet uygulayınca darp raporu alıp şikayet ettim başta benimde isteğim boşanmaktı hala da öyle ama bir yandan da çok seviyorum hiç aklımdan çıkmıyor. Evliliğimiz hiç oturmadığı için eşim çok istemesine rağmen çocuk istemedim. Şiddet görmeme ve bana yaptıklarına rağmen hâlâ nasıl aptal gibi sevdiğimi böyle zorlandığımı anlamıyorum. Hiç çıkmıyor aklımdan.
Çalışıyorum fakat çalışırken bile aklımda. Uyku uyumak istemiyorum çünkü hemen hemen her gün rüyama giriyor. Çok severek evlendik. Şiddetli kavgalarımız değil bana yaptığı iyi şeyler, güzel anlarımız sürekli aklıma geliyor aklımı sıyıracağım artık çok zorlanıyorum. Mesajlaşmalarımızı bile silemedim fotoğraflarımızı silemedim.
Onun beni unutmuş olabileceği veya beni artık sevmiyor düşüncesi canımı çok acıtıyor. Haftasonları evden çıkmak istemiyorum. Çalışmasam hiç evden çıkmayacağım neredeyse. 6 aydır ruh gibiyim ne zaman geçecek? Bu ağlamalarım zırlamalarım ne zaman geçecek? Ne zaman unutacağım? Şuan yas sürecinin en dibini yaşıyorum resmen. Annemle kalıyorum ama ona da çok bişey anlatmak istemiyorum oda sürekli Tv izliyor çok paylaşacağım bir şey yok. Aslında evlenmeden önce çok şey paylaşırdım annemle şimdi niye böyle oldu bilmiyorum. işten çıkıp annemin evine bile gelmek istemiyorum cehennem azabı gibi geliyor bana bu eve gelmek. Kendi evimde de kalamıyorum olaylar o evde yaşandı çok anımız var diye. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Yurtdışına iltica etmeyi bile düşünüyorum. Bu şehirde kalmamak ülkede kalmamak için. Psikolojim berbat durumda yardım almanın toparlayamayacağını düşünüyorum çok destek videoları izliyorum işe yaramıyor. Boşanma davası açmadan önce benim tarafımdan çok kişi eşimle konuştu ama boşanmak istediğini söylemişti onunla konuşan kişilere. Çok kararlıymış. O nasıl başarıyor? Artık sevmediği için mi böyle rahat? Nasıl insan bir gün önce farklı iken bir gün sonra bir kalemde silebiliyor? Ben yazdım konuşmak istediğimi söyledim ama cevap vermedi ve engelledi beni wptan. Sanırım bana verdiği sözlerden, önceden söylediği sözlerden kaynaklı onun beni artık sevmediğini kabullenemiyorum. Her şey yalanmış. Nasıl toparlanacağım çok dua ediyorum RABBİMe çıksın diye içimde ki sevgisi.
sözlü de vardı elbet uzuncu yazamadım yaptıklarını yazsaydım nasıl hala böyle düşünüyorsun diye çok kızardınız bana
