Selam hanımlar... Sizlerle bir derdimi paylaşmak istiyorum.Gerçi bir mi birden çok mu bende bilemiyorum...
Öncelikle siteye uzun zamandan beri üyeyim fakat başka bir nickle. Bu derdimi yeni bir nickle yazmak istedim,beni anlayışla karşılayacağınızı umuyorum. Malum yaşanılanlar kolay şeyler değil.
Çevremde kimseye anlatamadığım için siz değerli arkadaşlarımdan akıl almak istedim... Olayların neresinden başlayayım bilemiyorum....
7-8 yaşlarındaydım babamın annemi aldattığını öğrendiğimizde... O zamanlar bu kadar koymamıstı tabi... O kadınınla karşılaşmalar,konuşmalar, babamın annemi dövmesi falan...
Küçük yaşta ben ne bilebilirdim ki bu kadar ağır yaralar açacağını bende.
O zamanlar babam beni öteki kadınla bile tanıştırmıştı,benim yanımda bile gayet rahattılar. Ve olayların devamı malumunuz... Annem bunu kaldıramadı tabi,kendini savunmaya geçti. O savundukça babamdan dayak yedi boşanma davası açmasına bile izin verilmedi düşünün artık...
Bu olaylar böyle sürüp gitti... Fazla paranın insanı kudurttuğunu bir kez daha anlamıştım. Babam şirketini kapattı iflas etti bu olaylar yüzünden annem yine de güç bela ayakta durmaya çalışıyordu. Gel zaman git zaman ben 16 yaşıma geldim. Çok iyi bir liseye başladım... Etrafımda olanları görmezden gelemk istiyordum ama bir yandanda olanlar içimi parçalıyordu. Ailemizin dağılmasına dayanamaıyordum... Derken bir gün annemin telefon konusmasına tanık oldum. Bir erkekle konusuyordu,evet. İyice sokuldum kapıya,dikkatle dinledim... Dinledikçe birkez daha yıkılmanın ne demek olduğunu anladım.
Annemde babamı aldatıyordu,hemde arkadaşımın babasıyla... Bu olayda böyle sürüp gitti. Hiç sesimi çıkarmadım ama tavır aldım. Ben tavır aldıkça asi, dik başlı oldum onların gözünde. Dayak yedim,evden kovuldum en önemlisi yüreğimi parçaladılar.
O kadar ağırdı ki bu aldatmalar... Annemde babamda birbirini aldatıyorlardı. Madem böylee yapıyorsunuz ne diye bosanmazsınız değil mi? Artık iyice aklımı yitirmek üzreydim.Kimseye güvenim kalmamıstı,kendimi iyice bozmustum.
Alkol,sigara gibi ne kadar kötü alışkanlıklar varsa başlamıstım,bulamadığım sevgiyi dışarıda aramaya başlamıştım...
Bazı şeyleri çok küçük yaşımda yaşadım. Cahilliğim ailemin bu tutumları benide bozmuştu. Küçücük aklımda boyumdan büyük işlere kalkışmıştım...
Gel zaman git zaman 21 yaşıma geldim.
Bir adamla tanıştım,benden yaşça biraz büyüktü...
Öncelerde ona sığınmak,kendimi korumak istemiştim.
O çok muhterem! ailemin karşı çıkmasına rağmen bırakmadım onu,git gide alıştım sevdim aşık oldum...
Ondanda o kadar emindim ki... Herşeyini bana adamış, benim mutlu olmam için kendini oarçalayan bir adam vardı karşımda... Hiç olmadığım kadar mutluydum,huzurluydum. Allah bunca sıkıntının karşısında beni ödüllendirmişti resmen...Hata mı yaptım doğru mu yaptım bilmiyorum ama ailemle oturdugum evi terk ettim erkek arkadaşımın yanına taşındım
ailemle tanıştırmıştım, onu o kadar çok sevdiler ki kendi oğulları gibi...
Bende onun ailesiyle tanışmıştım,şeker gibi içi dışı bir insanlar. Kendimi biraz daha iyi hissetmemi sağladılar. Herşey çok güzel gidiyordu.
Babam bana birşey olmasın diye,yaşadıklarımı da bildiğinden birşey diyemedi evi terk etmeme.. Öncelerde çok zorlandım,herkes üstüme geldi... Uykusuz geceler,sabahtan akşama kadar bitmek bilmeyen ağlama krizlerim. Hata yapıyordum biliyorum ama yaşadıklarımın psikolojisini atamıyordum üstümden. Daha sonra nişanlanmaya karar verdik ailelerin kararıyla... Nişanlandıkta,herşey o kadar güzeldi ki... Hayatım artık yoluna giriyordu... Benden mutlusu yoktu,ailemle de aram düzelmişti biraz olsun.
Şaşırıyordum hayatın bu kadar güzel gitmesine derken nişanlımla aramızda kavgalarımız başladı. Öncelerde ufak tartışmalar yerini büyük ve şiddetli kavgalara bıraktı. Ortada belirli bir neden yoktu. Benim bozulan psikolojim nişanlımında psikolojisini bozmuştu resmen. Kavalar büyüdükçe büyüdü. Dayak yedim,morartana kanatana kadar... Canım o kadar yanıyordu ki o vurdukça ben ölmek istiyordum resmen. Bu muydu sevdiğim güvendiğim adam? Hani sen beni hep koruyup kollayacaktın. Bana dokunmaya bile kıyamayan adam şimdi ne haldeydi? Artık dayanamıyorum. Kavgaların şiddeti biraz olsun azaldı ama yine her gün her gün tartısıyoruz kavga ediyoruz. Ben bıktım artık yaşamaktan yoruldum! Annemden,babamdan ayrı çektim şimdide nişanlımdan ayrı ayrı dertler çekiyorum.
Ne yapayım nereye gideyim hiçbir fikrim yok.
Aileme o kadar kızgınım ve kırgınım ki onlar yüzünden bu haldeyim. Gidecek bir yerim yok çok çaresiz kaldım... Herkesten nefret ediyorum, bir insanın değeri bu kadar basit mi? Bir insanın hayatı bu kadar önemsiz mi?
Siz söyleyin Allah aşkına ne yapayım ne edeyim... Aslında o kadar çok şey varki anlatılacak,ben snirimden üzüntümden yazamıyorum bile. Hayatım hep dayakla,aldatmalarla,kavgayla geçiyor...Hiç olmazsa siz beni anlayın,bana akıl verin lütfen...
Öncelikle siteye uzun zamandan beri üyeyim fakat başka bir nickle. Bu derdimi yeni bir nickle yazmak istedim,beni anlayışla karşılayacağınızı umuyorum. Malum yaşanılanlar kolay şeyler değil.
Çevremde kimseye anlatamadığım için siz değerli arkadaşlarımdan akıl almak istedim... Olayların neresinden başlayayım bilemiyorum....
7-8 yaşlarındaydım babamın annemi aldattığını öğrendiğimizde... O zamanlar bu kadar koymamıstı tabi... O kadınınla karşılaşmalar,konuşmalar, babamın annemi dövmesi falan...
Küçük yaşta ben ne bilebilirdim ki bu kadar ağır yaralar açacağını bende.
O zamanlar babam beni öteki kadınla bile tanıştırmıştı,benim yanımda bile gayet rahattılar. Ve olayların devamı malumunuz... Annem bunu kaldıramadı tabi,kendini savunmaya geçti. O savundukça babamdan dayak yedi boşanma davası açmasına bile izin verilmedi düşünün artık...
Bu olaylar böyle sürüp gitti... Fazla paranın insanı kudurttuğunu bir kez daha anlamıştım. Babam şirketini kapattı iflas etti bu olaylar yüzünden annem yine de güç bela ayakta durmaya çalışıyordu. Gel zaman git zaman ben 16 yaşıma geldim. Çok iyi bir liseye başladım... Etrafımda olanları görmezden gelemk istiyordum ama bir yandanda olanlar içimi parçalıyordu. Ailemizin dağılmasına dayanamaıyordum... Derken bir gün annemin telefon konusmasına tanık oldum. Bir erkekle konusuyordu,evet. İyice sokuldum kapıya,dikkatle dinledim... Dinledikçe birkez daha yıkılmanın ne demek olduğunu anladım.
Annemde babamı aldatıyordu,hemde arkadaşımın babasıyla... Bu olayda böyle sürüp gitti. Hiç sesimi çıkarmadım ama tavır aldım. Ben tavır aldıkça asi, dik başlı oldum onların gözünde. Dayak yedim,evden kovuldum en önemlisi yüreğimi parçaladılar.
O kadar ağırdı ki bu aldatmalar... Annemde babamda birbirini aldatıyorlardı. Madem böylee yapıyorsunuz ne diye bosanmazsınız değil mi? Artık iyice aklımı yitirmek üzreydim.Kimseye güvenim kalmamıstı,kendimi iyice bozmustum.
Alkol,sigara gibi ne kadar kötü alışkanlıklar varsa başlamıstım,bulamadığım sevgiyi dışarıda aramaya başlamıştım...
Bazı şeyleri çok küçük yaşımda yaşadım. Cahilliğim ailemin bu tutumları benide bozmuştu. Küçücük aklımda boyumdan büyük işlere kalkışmıştım...
Gel zaman git zaman 21 yaşıma geldim.
Bir adamla tanıştım,benden yaşça biraz büyüktü...
Öncelerde ona sığınmak,kendimi korumak istemiştim.
O çok muhterem! ailemin karşı çıkmasına rağmen bırakmadım onu,git gide alıştım sevdim aşık oldum...
Ondanda o kadar emindim ki... Herşeyini bana adamış, benim mutlu olmam için kendini oarçalayan bir adam vardı karşımda... Hiç olmadığım kadar mutluydum,huzurluydum. Allah bunca sıkıntının karşısında beni ödüllendirmişti resmen...Hata mı yaptım doğru mu yaptım bilmiyorum ama ailemle oturdugum evi terk ettim erkek arkadaşımın yanına taşındım
ailemle tanıştırmıştım, onu o kadar çok sevdiler ki kendi oğulları gibi...
Bende onun ailesiyle tanışmıştım,şeker gibi içi dışı bir insanlar. Kendimi biraz daha iyi hissetmemi sağladılar. Herşey çok güzel gidiyordu.
Babam bana birşey olmasın diye,yaşadıklarımı da bildiğinden birşey diyemedi evi terk etmeme.. Öncelerde çok zorlandım,herkes üstüme geldi... Uykusuz geceler,sabahtan akşama kadar bitmek bilmeyen ağlama krizlerim. Hata yapıyordum biliyorum ama yaşadıklarımın psikolojisini atamıyordum üstümden. Daha sonra nişanlanmaya karar verdik ailelerin kararıyla... Nişanlandıkta,herşey o kadar güzeldi ki... Hayatım artık yoluna giriyordu... Benden mutlusu yoktu,ailemle de aram düzelmişti biraz olsun.
Şaşırıyordum hayatın bu kadar güzel gitmesine derken nişanlımla aramızda kavgalarımız başladı. Öncelerde ufak tartışmalar yerini büyük ve şiddetli kavgalara bıraktı. Ortada belirli bir neden yoktu. Benim bozulan psikolojim nişanlımında psikolojisini bozmuştu resmen. Kavalar büyüdükçe büyüdü. Dayak yedim,morartana kanatana kadar... Canım o kadar yanıyordu ki o vurdukça ben ölmek istiyordum resmen. Bu muydu sevdiğim güvendiğim adam? Hani sen beni hep koruyup kollayacaktın. Bana dokunmaya bile kıyamayan adam şimdi ne haldeydi? Artık dayanamıyorum. Kavgaların şiddeti biraz olsun azaldı ama yine her gün her gün tartısıyoruz kavga ediyoruz. Ben bıktım artık yaşamaktan yoruldum! Annemden,babamdan ayrı çektim şimdide nişanlımdan ayrı ayrı dertler çekiyorum.
Ne yapayım nereye gideyim hiçbir fikrim yok.
Aileme o kadar kızgınım ve kırgınım ki onlar yüzünden bu haldeyim. Gidecek bir yerim yok çok çaresiz kaldım... Herkesten nefret ediyorum, bir insanın değeri bu kadar basit mi? Bir insanın hayatı bu kadar önemsiz mi?
Siz söyleyin Allah aşkına ne yapayım ne edeyim... Aslında o kadar çok şey varki anlatılacak,ben snirimden üzüntümden yazamıyorum bile. Hayatım hep dayakla,aldatmalarla,kavgayla geçiyor...Hiç olmazsa siz beni anlayın,bana akıl verin lütfen...
ayni evde yasamanin da etkisidir biraz..
