sakin,soğukkanlı asla gaza gelmeyecek bırıyım, bu benım en sevdıgım yönum. en iğrenç durumdan bıle cızık olmadan çıkabılırım. kendıme dert etmem, dert edenleride motıve ederım. herşeyı zamana bırakırım, isteklerımı, dıleklerımı, nefretlerımı, dersını vereceklerımı...sonra bakarım kımını unutup gıtmışım, kımı çoktan gerçekleşmiş bile, hırs yapmam. temız ınsanları severım, temızlık benım en buyu zaafım. ve içimde ki en buyuk hasar anneannemdir. benı ailem çalıştıkları için ona bıraktılar, onunla buyudum, onu anne baba bıldım, genç kızken onu kaybettım, sandım kı dunya durdu, sandım ki hayat bıttı. 3 yıl hıç konuşmadım,karanlık odalarda ağlamadan içime akıttım, sonra geçtı, annemı babamı tanıdım o yaştan sonra. iyileştim. şimdı bu travmayı burada bıle yazıyorum, bunu atlatmak hayatımda ki en buyuk başarı, kendıme özguvenımdır. ben ölümü anladım,gerıde kalanın yaşadıgını tattım, bu nedenle giden degıl, kalan olmaktan korkuyorum. bu da benım en buyuk korkum. sevdıklerımı kaybetmekten çok korkuyorum.
sevmedıgım huylarıma gelınce, ben çok yakınan insanı sevmem, çözumsuz problemlı, hastalıklı kıskanç kışılere katlanamam hemen sılerım defterden. çok şikayet etmeyen mutlu olgun ınsanları severım.bu ayrımcı yonumu çok sevmıyorum ama degışmeye de çalışmıyorum. hepınızı öpuyorum.