Merhaba ben istnbln iyi bir semtinde doğdum büyüdüm ve sevdiğim adamla evlendim standart bir hayatm var 3 yasnda babasız kaldım annem henz 27 yasndaydı ve çalışan bir kadındı evlenmedi hayatına evleneceği adamlarda girmedi açıkçası herneyse şuan annem 54 yaşında hala çalışıyor son derece dinamik genç ruhlu bir kadın bir senedir erkek arkadaşı var aynı evde yaşıyorlar annemm bana yakın oturuyodu fakat şuan uzakta adamn yanında hsonları geliyor ki hiçi ben çalışıyorum pek görüşme şansmz yok zten gelsede ben maddi olarak kirada oturuyorum 2 kişi çlışp hayata tutunmaya çalışıyoruz bir yandanda 3 senedir çocuk hayaliyle dr dr geziyoruz annemn sevgilsnn mesleği son derece iyi annemn kirada dairesi 3 maaşı var adam zaten karı koca çalştğmz paranın 2 katını alıyor yani bir elleri yağda bir elleri balda desem yalan olmaz altlarında arabaları hayatın tadını çkarıyolar bzm öyle bir imkanmz yok birimiz kira faturalar birimz ev geçndrmeye çalışıyor yani bzm gençliğimz skntı içnde geçiyor annemm adına mutluyum fakat maddi hiçbr desteği olmyor şu olyor aidatımızı veriyor 200 tl bunun dşnda hiçbrşey yapmyor sizce ben kötü düşünceli bir insan mıyım bu arada annemn dairesini satp 2 daire almak istedm senelerce biri anneme biri bana yetmeseydi kendim kredi çekecektim eksik kalan tutar için fakat olmadı hayatna giren adam annemi vazgeçirdi bu düşünceden ve ev alma imkanmzda yok bizm sizce bu durum normal mi buna alışmalı mıyım yani ben hep skntı içnde yaşayacgım fikrine kendimi kabllendirmem mi gerek yoksa beklenti içinde olmakta haklı mıyım çünkü gerçekten kendimi kötü fikirli bir insan gbi görmeye başladm inanın ben üstüme iki parça kıyft alamazken annem bir pafme dünya para veriyor ağrıma gidiyor açıkçası yada ben kötüleştm bilmiyorum
