Şuanki hislerimi kimseye acamadığım icin buraya yazmak istedim. Cünkü dertleşecek, beni anlayacak kimsenin olmadığını düşünüyorum. Babasız büyüdüm sayılır.. hep bir yanım eksik büyüdüm( babam Baskasına aşık olup gitmisti)Hep başkalarının hayatlarına bakıp imrenerek. İmrenmek dediğim de ne güzel babası yanında, ne güzel annesi hic kızmıyor yA da ne güzel abisi ablası kardeşi aç okula gitmiyor… En basiti okulda aşı olup eve geldiğimizde, kolumuz ağrıyor diye arkadaşın annesi kıyamayıp onu uyandırmamıştı. Dedim ben de bir gün böyle olur muyum? Annem bana kıyamayıp uyandırmamaZlık yapar mı? Sonra o çocuk aklımla da ben çocuğuma böyle davranacam demistim.. Neyse işimi elime aldım çok şükür. 8 sene oldu. Hep düzenli bir aile, güzel bir yaşam hayali kurdum. Evleneceğim kişi sevdiğim aşık olduğum biri olacak dedim. Nitekim aşık da oldum. Çok sevdim. Sevildiğimden emin olmadım ama sevdim. Suan 31 yaşındayım. Birtakım sebeplerden dolayı erkek arkadaşımla ayrılmak zorunda kaldık. İlk başlarda neden niçin derken suanda ikimizin içinde de bir şeylerin bittiğini düşünüyorum. Ama su boşluk hissinden bir türlü kurtulamadım. Hayatta en çok istediğim şeyin bir çocuk sahibi olmasıyken, suan buna olan inancımı kaybettim. Benim yaşayamadığım o mutlu aile hayatını, o anne şefkatini ben çocuklarıma verecektim. Belki gec değil diyeceksiniz ama benim her şeye inancım bitti. Bir dhaa seveceğime, sevilebileceğime dair ümidim kalmadı. Kalabalık ortama girdiğim an yok mu biri, çalışan kadınsın güzelsin de nasıl bulamadın soruları iyice bunalıma sürüklüyor beni. Kendimi öyle yetersiz, bir şeyleri başaramayan biri olarak görmeye başladım ki… Arkadaşlarla bir araya gelmek toplanmak istemiyorum. Arkadaşlarımın hepsi evli. Çoluk çocuk sahibiler. Allah mutlu Mesut etsin. Hayırlı evlat olurlar insallah. Ben neden böyleyim, neden dünyada en çok istediğim şeye, bir yuvaya bir çocuğa sahip olamadım diye kendimi üzüp duruyorum… lütfen yadırgamayın beni. Gerçekten çok üzgünüm..