- 22 Ekim 2016
- 3
- 0
Buraya icimi dokmek icin yaziyorum. Bir kac senedir bu durumdayim ama bu son bir senedir daha kotu oldum. Hayattan beklentilerim yok demeyecegim var ama hicbirsey yolunda gitmedigi icin artik guzel seyler olabilir ihtimaline inancim kalmadi.
Kendimi bildim bileli hep çalisip çabaladim, hic yerimde bos durmadim. Umudum vardi hayattan yana, ilerde guzel seyler olurda benimde guzel bir duzenim olur diye dusunuyordum. Sonra iste tatsiz bir olay yasadim o gunden sonra sinirlerim daha da yiprandi ve hep icime attim. Kendi kendimi iyilestirmeye calistim. Disardan bakilinca normal, akli basinda, ne istedigini bilen, nerde nasil davranmasi gerektigini bilen, basarili ve caliskan biri olarak gozukuyordum. Ama icim cok aciyordu, hic kimse anlamadi sizimi. Aradan seneler gecti tabi, ben egitimime odaklandim, mezun olup kendi duzenimi kurmak istedim. Mezun oldum iste ve bir sure calistim. Anlasmam bitince tekrar is aramaya basladim ama o gun bu gun issizim. Hemen soyleyeyim sikintim is degil sadece, bu sikintilarima eklenen bir dert sadece.
Su an ki durumumu ozetlemek gerekirse, 27 yasinda bir yetiskinim. Hayattan hic ama hic zevk alamiyorum, insanlarin guluslerini izlerken nasil mutlular diye sasiriyorum ve ayni duyguyu yasamak istiyorum. Bir kac sene abartmadan soyluyorum hergun aglardim. Sonra kendimi silkeledim, toparlan dedim biraz daha iyi oldum ama su an yine ayni noktaya geri dondum. Evden zorunlu olmadigim surece cikmiyorum, insanlarla sohbet etmek beni zorluyor. Kendimi itici buluyorum, beceriksiz, ise yaramayan bir zavalli olarak goruyorum. Aynalara bakamiyorum, kendimden utaniyorum, oyle guzel bir dis gorunusum yok malesef. Evlenemedimde ve bunda en buyuk faktor dis gorunusum olarak goruyorum. Simdi diyeceksiniz ki evliligi mi dert ediyorsun ... Evet onu da dert ediniyorum cunku bir yuvam olmasini cok istemistim, sevip sevilmeyi, cocuk sahibi olmayi, limanimda esimle hayati paylasmayi, hayati beraber goguslenmeyi, cok istedim bunlari. Oyle sen sakrak bir aile icinde olamadim malesef, kopukluklar oldu. Ugrastik, cabaladik ama ben pek bir sonuc elde edemedim. En ufak bir ilerleme yok hayatimda. Yerimde de saymiyorum tam tersine geriliyorum. Uykularim bolunuyor, uyuyana kadar cok zorlaniyorum, halimi dusunuyorum, agliyorum, sikinti ediyorum, icim aciyor. Sabah uyandigimda sikintili oluyorum hemen. Su an bunlari yazarken bile icim parçalanıyor. Cok zor bir durum, Allah kimsenin basina vermesin. Ne yapabilirim bilmiyorum, cok zor bir durum. Insanin kendisine caresiz kalmasi cok zor ve yikici bir hal. Bazen oyle bir noktaya geliyorum ki namazlarima bile odaklanamiyorum, dua etmekte zorlaniyorum, birsey isteyemiyorum. Ben aglarken gozyasimi kimse gormezdi ama artik annem de bu halimi biliyor. Sksmisim sanki. Butun kapilar yuzume kapanmis bir durumdayim. Normal bir insan gibi yasamak istiyorum ama o kadar cok eksigim var ki buun icin ne yaparsam yapayim, ne kadar duzenli olursam olayim isler yoluna girmiyor.
Oyle iste, ruh halimi kelimelere ancak bu kadar dokebeldim. Yillarca sustuktan sonra icimdeki haykirisi ancak bu kadar anlatabildim.
Allah herkesin yardimcisi olsun (Amin)
Selametle
Kendimi bildim bileli hep çalisip çabaladim, hic yerimde bos durmadim. Umudum vardi hayattan yana, ilerde guzel seyler olurda benimde guzel bir duzenim olur diye dusunuyordum. Sonra iste tatsiz bir olay yasadim o gunden sonra sinirlerim daha da yiprandi ve hep icime attim. Kendi kendimi iyilestirmeye calistim. Disardan bakilinca normal, akli basinda, ne istedigini bilen, nerde nasil davranmasi gerektigini bilen, basarili ve caliskan biri olarak gozukuyordum. Ama icim cok aciyordu, hic kimse anlamadi sizimi. Aradan seneler gecti tabi, ben egitimime odaklandim, mezun olup kendi duzenimi kurmak istedim. Mezun oldum iste ve bir sure calistim. Anlasmam bitince tekrar is aramaya basladim ama o gun bu gun issizim. Hemen soyleyeyim sikintim is degil sadece, bu sikintilarima eklenen bir dert sadece.
Su an ki durumumu ozetlemek gerekirse, 27 yasinda bir yetiskinim. Hayattan hic ama hic zevk alamiyorum, insanlarin guluslerini izlerken nasil mutlular diye sasiriyorum ve ayni duyguyu yasamak istiyorum. Bir kac sene abartmadan soyluyorum hergun aglardim. Sonra kendimi silkeledim, toparlan dedim biraz daha iyi oldum ama su an yine ayni noktaya geri dondum. Evden zorunlu olmadigim surece cikmiyorum, insanlarla sohbet etmek beni zorluyor. Kendimi itici buluyorum, beceriksiz, ise yaramayan bir zavalli olarak goruyorum. Aynalara bakamiyorum, kendimden utaniyorum, oyle guzel bir dis gorunusum yok malesef. Evlenemedimde ve bunda en buyuk faktor dis gorunusum olarak goruyorum. Simdi diyeceksiniz ki evliligi mi dert ediyorsun ... Evet onu da dert ediniyorum cunku bir yuvam olmasini cok istemistim, sevip sevilmeyi, cocuk sahibi olmayi, limanimda esimle hayati paylasmayi, hayati beraber goguslenmeyi, cok istedim bunlari. Oyle sen sakrak bir aile icinde olamadim malesef, kopukluklar oldu. Ugrastik, cabaladik ama ben pek bir sonuc elde edemedim. En ufak bir ilerleme yok hayatimda. Yerimde de saymiyorum tam tersine geriliyorum. Uykularim bolunuyor, uyuyana kadar cok zorlaniyorum, halimi dusunuyorum, agliyorum, sikinti ediyorum, icim aciyor. Sabah uyandigimda sikintili oluyorum hemen. Su an bunlari yazarken bile icim parçalanıyor. Cok zor bir durum, Allah kimsenin basina vermesin. Ne yapabilirim bilmiyorum, cok zor bir durum. Insanin kendisine caresiz kalmasi cok zor ve yikici bir hal. Bazen oyle bir noktaya geliyorum ki namazlarima bile odaklanamiyorum, dua etmekte zorlaniyorum, birsey isteyemiyorum. Ben aglarken gozyasimi kimse gormezdi ama artik annem de bu halimi biliyor. Sksmisim sanki. Butun kapilar yuzume kapanmis bir durumdayim. Normal bir insan gibi yasamak istiyorum ama o kadar cok eksigim var ki buun icin ne yaparsam yapayim, ne kadar duzenli olursam olayim isler yoluna girmiyor.
Oyle iste, ruh halimi kelimelere ancak bu kadar dokebeldim. Yillarca sustuktan sonra icimdeki haykirisi ancak bu kadar anlatabildim.
Allah herkesin yardimcisi olsun (Amin)
Selametle