mutsuzum (Hiç kendinize çaresiz kaldiniz mi?)

Buraya icimi dokmek icin yaziyorum. Bir kac senedir bu durumdayim ama bu son bir senedir daha kotu oldum. Hayattan beklentilerim yok demeyecegim var ama hicbirsey yolunda gitmedigi icin artik guzel seyler olabilir ihtimaline inancim kalmadi.

Kendimi bildim bileli hep çalisip çabaladim, hic yerimde bos durmadim. Umudum vardi hayattan yana, ilerde guzel seyler olurda benimde guzel bir duzenim olur diye dusunuyordum. Sonra iste tatsiz bir olay yasadim o gunden sonra sinirlerim daha da yiprandi ve hep icime attim. Kendi kendimi iyilestirmeye calistim. Disardan bakilinca normal, akli basinda, ne istedigini bilen, nerde nasil davranmasi gerektigini bilen, basarili ve caliskan biri olarak gozukuyordum. Ama icim cok aciyordu, hic kimse anlamadi sizimi. Aradan seneler gecti tabi, ben egitimime odaklandim, mezun olup kendi duzenimi kurmak istedim. Mezun oldum iste ve bir sure calistim. Anlasmam bitince tekrar is aramaya basladim ama o gun bu gun issizim. Hemen soyleyeyim sikintim is degil sadece, bu sikintilarima eklenen bir dert sadece.

Su an ki durumumu ozetlemek gerekirse, 27 yasinda bir yetiskinim. Hayattan hic ama hic zevk alamiyorum, insanlarin guluslerini izlerken nasil mutlular diye sasiriyorum ve ayni duyguyu yasamak istiyorum. Bir kac sene abartmadan soyluyorum hergun aglardim. Sonra kendimi silkeledim, toparlan dedim biraz daha iyi oldum ama su an yine ayni noktaya geri dondum. Evden zorunlu olmadigim surece cikmiyorum, insanlarla sohbet etmek beni zorluyor. Kendimi itici buluyorum, beceriksiz, ise yaramayan bir zavalli olarak goruyorum. Aynalara bakamiyorum, kendimden utaniyorum, oyle guzel bir dis gorunusum yok malesef. Evlenemedimde ve bunda en buyuk faktor dis gorunusum olarak goruyorum. Simdi diyeceksiniz ki evliligi mi dert ediyorsun ... Evet onu da dert ediniyorum cunku bir yuvam olmasini cok istemistim, sevip sevilmeyi, cocuk sahibi olmayi, limanimda esimle hayati paylasmayi, hayati beraber goguslenmeyi, cok istedim bunlari. Oyle sen sakrak bir aile icinde olamadim malesef, kopukluklar oldu. Ugrastik, cabaladik ama ben pek bir sonuc elde edemedim. En ufak bir ilerleme yok hayatimda. Yerimde de saymiyorum tam tersine geriliyorum. Uykularim bolunuyor, uyuyana kadar cok zorlaniyorum, halimi dusunuyorum, agliyorum, sikinti ediyorum, icim aciyor. Sabah uyandigimda sikintili oluyorum hemen. Su an bunlari yazarken bile icim parçalanıyor. Cok zor bir durum, Allah kimsenin basina vermesin. Ne yapabilirim bilmiyorum, cok zor bir durum. Insanin kendisine caresiz kalmasi cok zor ve yikici bir hal. Bazen oyle bir noktaya geliyorum ki namazlarima bile odaklanamiyorum, dua etmekte zorlaniyorum, birsey isteyemiyorum. Ben aglarken gozyasimi kimse gormezdi ama artik annem de bu halimi biliyor. Sksmisim sanki. Butun kapilar yuzume kapanmis bir durumdayim. Normal bir insan gibi yasamak istiyorum ama o kadar cok eksigim var ki buun icin ne yaparsam yapayim, ne kadar duzenli olursam olayim isler yoluna girmiyor.

Oyle iste, ruh halimi kelimelere ancak bu kadar dokebeldim. Yillarca sustuktan sonra icimdeki haykirisi ancak bu kadar anlatabildim.

Allah herkesin yardimcisi olsun (Amin)

Selametle

Yaşadığınız tatsız olay aşkla ilgili miydi ?

Peki uzman desteği alıyor musunuz ?

1Sen .!.:

Yaşadığınız tatsız olay aşkla ilgili miydi ?

Peki uzman desteği alıyor musunuz ?

Genişletmek için tıkla...

Gorustugum biri vardi, o da bizim icin onemli konularda dikkatli olmadi ve ailem karsi cikti. Ben de dogal olarak ailemi dinledim. O kisiyede buyuk kizginliklarim ve kirginliklarim oldu es gectiklerinden oturu ama gecmiste kaldi sonucta.

Uzman destegi almiyorum cunku bana katacagi birsey olduguna inanmiyorum ve simdilik oyle bir dusuncem de yok. Sonra olur belki bilemiyorum ama su an boyle birsey istemiyorum.

Hepimizin zaman zaman bu tur donemleri olur dertlesmek istersen ozelden yazabilirsin o sıkıntıları bende yasadim.

Öncelikle Allah yardımcınız olsun. Ben de sizin gibiydim. hayattam hiç zevk almadığım bir dönem oldu. dünyada nereye gitsem sığamayacak gibiydim. hobiler bilmem neler falan hiç işe yaramadı. en sonunda doktora gittim. yaşamak neymiş anladım. çok zordu

anonyme .!.:

Gorustugum biri vardi, o da bizim icin onemli konularda dikkatli olmadi ve ailem karsi cikti. Ben de dogal olarak ailemi dinledim. O kisiyede buyuk kizginliklarim ve kirginliklarim oldu es gectiklerinden oturu ama gecmiste kaldi sonucta.

Uzman destegi almiyorum cunku bana katacagi birsey olduguna inanmiyorum ve simdilik oyle bir dusuncem de yok. Sonra olur belki bilemiyorum ama su an boyle birsey istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Inanın bana çok ise yarar , gerçekten işinin ehli birini bulursanız.
Vücudumuz hasta olduğunda nasıl bir doktora ihtiyacımız varsa , ruhumuzunda var.

Bence ilk adımı o odadan çıkmakla yapmalısın...
Derhal bir iş bul kendine ve kendine olan öz güvenini kazan.
Çok merak ettim ne kadar çirkin olabilirsin ki bence bir kuaförlük işin vardır.
Sirkelen biraz ancak kafirler ALLAHtan umudunu keser.
İbadetlerinde yarım kalmışsın kalpten girmemişsin içine yoksa manevi huzur seni asala bu duruma düşürmez.
Oooo hayatta neler oluyorda insanlar yaşamaya devam ediyor.
Vücüdünda bir sakatlık yoktur İnşaALLAH?
Ya erkek dediğin nedir ki aşk göreceliğe bakmaz.
Güzel değilsen ki benim gözümde ALLAHIN yarattığı her canlı eşşiz güzelliktedir o halde ..Kendini donat ,donanımların kabiliyetlerin ve bilginle üste çık.
Sakin ol elini yüzünü yıka ,O Annenede hayatını zehir etme.
İnan o senden daha perişan oluyordur haline .
Bence bu kadar küçük sebeplerden bu içsel çöküntüye uğrayarak kendine ve ALLAHA haksızlık ediyorsun ...

Bence ınsan kendı kendıne yetebılmelı.
Sızın suanda ıcınız gecmıs gıbı, toparlanmazsanız bu sekılde gıder.
Insanların baslarına neler gelıyor neler atlatıyorlar bu sekılde ınsan kendını bırakır mı?

anonyme .!.:

Gorustugum biri vardi, o da bizim icin onemli konularda dikkatli olmadi ve ailem karsi cikti. Ben de dogal olarak ailemi dinledim. O kisiyede buyuk kizginliklarim ve kirginliklarim oldu es gectiklerinden oturu ama gecmiste kaldi sonucta.

Uzman destegi almiyorum cunku bana katacagi birsey olduguna inanmiyorum ve simdilik oyle bir dusuncem de yok. Sonra olur belki bilemiyorum ama su an boyle birsey istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

uzman desteğini hiçe saymak niye?
depresyondasın belli ki.
nereden biliyorsun bişey katmayacağını.
ayrıca 27 yaşındasın,
hayata küsmek için çok çok erken.
iş başvuruların oluyor mu?
farkındaysan bir yerden tutunup çıkmalısın bu durumdan.

Sen, hastasın..Hastalığın adı da ; mutsuzluk hastalığı.
Hiçbirşeyden mutlu olmaman bundan,tatmin olmaman da bundan.

Senin içinde huzur yoksa,sebebi sensin; insanlar ve yaşadıkların değil.

Mutluluğu büyük şeylerde arama,senin eline dünyayı verseler bu neden yuvarlak der ben hep şansızım zaten der buna da ağlarsın.

Tatminkar ol,kıyaslama ve sorgulama..

Kimsenin hayatı dört dörtlük değil ama insnalar mutlu olmayı beceriyor.
27 yaşında bu kadar depresif olursan,50 li yaşlara bir şey bırakmazsın.

Psikolojisi bozuk hiçbir insanın uzman yardımına ihtiyacım var dediğini görmedim çok ilginç.
Buradan bakınca gerçekten uzman yardımına ihtiyacınız var gibi duruyor 2 sene her gün ağlamak ne demek farkında mısınız?Kendinize bunu yapmayın eminim size katacağı çok sey var

yahu anan mı öldü.çocuğun mu amansız hastalığa yakalandı.eşin mi aldattı..başını sokacak evın mı yok...anlamıyorum bı ınsan kendıne hergun sabah akşam ağlayarak nasıl bır acı verebılır ki.hayır depresyondasın..doktora gıt denmiş onu da geri çevırıyosun.ne yapmamızı beklıyorsun.şükret dıyorum arkadaşım.suan normal hıslerın yok cunku fecı bır bunalımdasın ama bunu da kabul etmıyorsun

Herkese toplu burdan cevap vermek istedim:

Is bulmak konusunda elimden gelen herseyi yapiyorum, ama biraz zor. Devam ediyorum basvuralara tabi ki, yalniz deneyimimim yetersiz. Bu beni frenliyor ister istemez ve birazda tanidik lazim, iste birseyler yapmaya calisiyorum kendi çapimda.

Dedigim gibi islerim olunca cikiyorum yoksa evde kalmak beni daha cok rahatlatiyor, disaridan korkmaya basladim gibi birsey. Yani diger insanlarin arasinda kendimi cok aciz hissediyorum ve bu his arttikca artiyor malesef.
Aslinda buraya yazma cesaretini bulmamin sebebi kimsenin beni tanimamasi ve bu yuzden biraz daha kolay kendimi ifade edebiliyorum, derdimi yazabiliyorum. O yuzden sizlerden ricam cevap yazarken yargilamayin beni, sertde olmayin cunku gercekten basina gelen bunu bilir. Ben boyle bir insan degildim sonradan bu ruh haline burundum.

Umutsuz degilim, imanim var el-Hamduli l-Lâh ama zor bir surecten geciyorum senelerdir, cevre baskisi, akrabalarin gereksiz yorumlari, ister istemez evde benim icinde bulundugum durumun konusulmasi ve daha baska seyler ... Bunlarda beni uzuyor, anlatabiliyor muyum? Insan dusunuyor, nerde yanlis yaptim, neyi eksik yaptim diye ... O isik ister istemez kuculuyor cunku geriliyorum. Ha bos mu oturuyorum? Hayir, dil kursuna gittim eksiklerimi gelistireyim diye, o da bitti. Yine basa donuyorum. Anlatamadigim sey, hep ayni noktaya geri donmek zorunda kaliyorum ve bu benim zoruma gidiyor.

Kiyaslamaya ve tatmin olmaya gelirsek, ben kendimi hicbir zaman kiyaslamadim. Sevmedigim birseydir cunku maruz kaldigim bir durumdu ve su konumumdan oturu malesef yine maruz kalabiliyorum. Ben kendi kosemde sessizce ilerledim kimselere bulasmadan, boburlenmeden, kiskanmadan. Hayatimda olan olumsuzluklara ragmen sessizce hedefime kitlendim ve bu yolda ilerlemeye calistim. Ha sadece bunu mu yaptim. Tabi ki hayir, katildigim etkinlikler vardi, sosyal aktivitelerdede bulunuyordum. Iyi bir ogrenciydim, uniyi de guzel bir sekilde bitirdim ama bir yerde tikaniklik basladi ya oyle baska seyleri de tikadi sanki. Bir de cok sey ust uste geldi ve bir saga bir sola cekistirilmek de beni ister istemez yordu. Bu da en sonunda patlamama sebep oldu.

Psikolojik destege sira gelince beni urkutuyor. Ya diyorum ki sorun ben de ok buna, eyvallah. Islerimi yoluna koyamadigim, yuva kuramadigim ve kendi ayaklarim uzerinde tam dimdik duruyorken acikta kaldigim icin uzuluyorum. Biliyorum icimdeki sikintilari : halledilir diyorum, biraz sabir azim caba vs. Gercekten bir seneden fazla bir zaman cabaliyorum herseyi yapiyorum ama cok husran oldu is konusunda. Insan uzuluyor, yaptigim tek sey artik evin isleri, kagit kürek islerini halletmek. Zaten yapiyordum bunlari simdiyse bir tek bunlari yapabiliyorum. Cevremin baskisida yoruyor bunun ustune ...

Ister istemez ben de zevk alamiyorum hayattan. Hastaligimi kabul ediyorum mutsuzluk ama bu her zaman olan birsey degildi. Bir tane guzel bir sey olsaydi belki olaylari farkli sekilde sirtlanabilirim fakat su an uzerimde oyle buyuk bir yorgunluk varki onca emegime ragmen. Ne yapayim ben de uzuluyorum, insanim sonucta ...

Bir beklenti icinde degilim sizlerden (kim yazdi bunu hatirlayamadim), sadece icimdekini dokmek istedim.