- 29 Mayıs 2013
- 475
- 31
Merhaba kızlar,
Sanıyorum siteye üye olalı ve aktif şekilde kullanmaya başlayalı 1 hafta falan oldu. Hamile olduğumu öğrendikten sonra buraya geldim, belki ben gibi hissedenler vardır, damdan düşeni damdan düşen anlar mantığı ile birilerini aradım ama nafile..
Ben 28 yaşındayım, 8 haftalık hamileyim.. Bu çok ta istenen bir gebelik değildi. Yazdan sonra bebek planlarken birden bire hamile olduğumu öğrendim. HİÇ MUTLU OLMADIM. Reglim geçtiği akşam daha test yaptım çünkü asla sekmezdi o gün gecikmesi imkansızdı. İkinci çizgi silik çıkmasına rağmen inanmadım başka testler aldım birinde negatif (ki kendisine 25 tl gibi bi ücret verdim) diğerinde pozitif çıktı (ki bu da çin malı dediğimiz 3 liralık testti) içim rahat etmedi, o gece gözüme uyku girmedi.. Sabah işe gittim.. Öğlen bir test daha aldım yine 2. çizgi silik, hemen izin aldım hastaneye gittim kan testi yaptırdım ve sonuç 134 çıkmıştı. Yani hamileydim..
Eve gittim eşime söyledim o havalara uçtu ağladı falan ( kendisi 37 yaşında ve çocuğunun olmasını çok istiyor bana manevi baskı uyguluyordu) Ben yaklaşık 4 gün sustum. Ailelere anneler gününde söyleme kararı aldık ve evet her iki ailenin de tek torunu olması nedeni ile her iki tarafta çok mutluydu.. Hamile olduğumu bilen arkadaşlarımdan gelen anneler günün kutlu olsun mesajları telefonları falan filan.. O güne dek konuşmayan, ağlamayan, gülmeyen kısacası nötr olan ben. Kimseye söylemeyin dememe rağmen herkese söyleyen kayınvalidem yüzünden, ağzıma zorla tıkılan sebzeler meyveler vs ler yüzünden iyice gerilmiş eve gelmemle evde ağlama krizine girmem bir olmuştu.
Ve o zaman eşime tekrar ve ağlayarak söyledim istemediğimi... Aldıralım o zaman dedi. Bunu da yapamazdım, Allahımın verdiği cana kıyamazdım. Kapana komple sıkışmış bir hayvan gibi ne ağlamalarım ne çırpınmalarım ne istemiyorum diye dünyaya haykırmalarım işe yaramayacaktı.. Ve en acısı bu duygularımı paylaşmaya kalktığımda aldığım cevaplar
- Allahın gücüne gider alır elinden görürsün
- Sus bebek hisseder üzülür kıyamam
- Dünya da milyonlarca insan bebek istiyor sen deli misin divane misin
- Nankör geliyorsun çok ayıp ! vs vs vs vs vs
Bu tepkiler beni hep susmam ve içime atmam için tetikledi. Bu arada doktor kontrolleri, kan tahlilleri güzel, kese oluşmuş güzel.. Bugün doktora gittim kalp atışları başlamış boyutu normal bu da güzel... Bunların hiç birisi mutlu olmama yetmedi yetmiyor...
Ben çocukları hiç sevmeyen bir insan değilim, aksine çok seviyorum.. Arkadaşlarımın çocuklarına gönüllü bakıcılık yaparım, doyururum uyuturum gezdiririm oynarım bu yüzden beni anlamıyorlar belki de.. Ben bir gün anne olmak istiyordum bu dünyaya çocuk getirmek istemiyorum diyen bir tip olmadım asla.. ama şuan istemiyordum ve tüm dünyaya sprey boyayla hayır henüz anne olmak istemiyorum ! diye yazasım ve herkese duyurasım var.. ( Ne olur çok çocuk sahibi olmak isteyip hala olamayan arkadaşlarım varsa hıncınızı benden çıkarmayın)
Bu hamilelik halini hiç sevmedim. Midem bulanıyor ve tüm dünya KOKUYOR ! Gaz maskesi ile dolaşmak istiyorum. 1 iş yaptığımda 10 iş yapmış kadar yoruluyorum. Çok sevdiğim yüzmeyi bırakmak zorunda kaldım. ( Çünkü havuza dr izin vermedi) Kilolu olarak hamile kaldım ki bu en korktuğum durumdu. Belim tam bir kalas gibi dümdüz henüz ikinci ayımda olmama rağmen ! Doktorum bana bugün 10 kilo alabilirsin seda eğer fazlasını alırsan (2 ayda 1 kilo aldım) sana yeme demek zorunda kalırım dikkatli ol dedi ve bulantılarım için hiçbir şey vermedi.
Doğurmak, bir bireyin sorumluluğunu almak, henüz şekillenmemiş evliliğime yeni bir boyut kazandırmak, kadın olmayı henüz öğreniyorken birden anneliğe adım atmak.. Bir kişiyi kendimden bile çok her an ölene kadar düşünecek kadar çok sevmek durumlarına hazır değilim. Çünkü çok zor bir hayatım oldu ve huzuru bulalı henüz 3-4 ay olmuştu.. Bu hayatta bana rahat yok mu hep mi başkalarını düşünmek zorundayım diye kendi kendimi yiyorum..
ve biliyorum şuan beni bebek duyuyor, Allah nankör geldiğimi düşünüyor ve beni evlat hasreti ile sınayabilir vs vs vs bunlar çoğaltılabilir. Ama içinde bulunduğum durum bu, hiç mi anlatmayayım, içime mi atayım.. Ne yapayım ? Buraya bakıyorum herkes mutlu havalara uçuyor 5 haftalık bebeğinden yavrum diye bahsedenleri gördüm ben bugün 8 haftalık hamileyim kalp atışlarını gördüm ve kurduğum cümle şu oldu. "Bugün embriyoyu da gördük gelişimi normal bir sıkıntı yok" Çok mu soğuğum, çok mu duygusuzum.. Herkes normal ben anormal miyim..
Bu satırlara kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.. Lütfen yorumlarınızda incitici olmayın zira bu hamilelik insanı gereğinden fazla sulugözde yapıyor bir de buraya küsmeyeyim :)
Sevgiler Seda..
Sanıyorum siteye üye olalı ve aktif şekilde kullanmaya başlayalı 1 hafta falan oldu. Hamile olduğumu öğrendikten sonra buraya geldim, belki ben gibi hissedenler vardır, damdan düşeni damdan düşen anlar mantığı ile birilerini aradım ama nafile..
Ben 28 yaşındayım, 8 haftalık hamileyim.. Bu çok ta istenen bir gebelik değildi. Yazdan sonra bebek planlarken birden bire hamile olduğumu öğrendim. HİÇ MUTLU OLMADIM. Reglim geçtiği akşam daha test yaptım çünkü asla sekmezdi o gün gecikmesi imkansızdı. İkinci çizgi silik çıkmasına rağmen inanmadım başka testler aldım birinde negatif (ki kendisine 25 tl gibi bi ücret verdim) diğerinde pozitif çıktı (ki bu da çin malı dediğimiz 3 liralık testti) içim rahat etmedi, o gece gözüme uyku girmedi.. Sabah işe gittim.. Öğlen bir test daha aldım yine 2. çizgi silik, hemen izin aldım hastaneye gittim kan testi yaptırdım ve sonuç 134 çıkmıştı. Yani hamileydim..
Eve gittim eşime söyledim o havalara uçtu ağladı falan ( kendisi 37 yaşında ve çocuğunun olmasını çok istiyor bana manevi baskı uyguluyordu) Ben yaklaşık 4 gün sustum. Ailelere anneler gününde söyleme kararı aldık ve evet her iki ailenin de tek torunu olması nedeni ile her iki tarafta çok mutluydu.. Hamile olduğumu bilen arkadaşlarımdan gelen anneler günün kutlu olsun mesajları telefonları falan filan.. O güne dek konuşmayan, ağlamayan, gülmeyen kısacası nötr olan ben. Kimseye söylemeyin dememe rağmen herkese söyleyen kayınvalidem yüzünden, ağzıma zorla tıkılan sebzeler meyveler vs ler yüzünden iyice gerilmiş eve gelmemle evde ağlama krizine girmem bir olmuştu.
Ve o zaman eşime tekrar ve ağlayarak söyledim istemediğimi... Aldıralım o zaman dedi. Bunu da yapamazdım, Allahımın verdiği cana kıyamazdım. Kapana komple sıkışmış bir hayvan gibi ne ağlamalarım ne çırpınmalarım ne istemiyorum diye dünyaya haykırmalarım işe yaramayacaktı.. Ve en acısı bu duygularımı paylaşmaya kalktığımda aldığım cevaplar
- Allahın gücüne gider alır elinden görürsün
- Sus bebek hisseder üzülür kıyamam
- Dünya da milyonlarca insan bebek istiyor sen deli misin divane misin
- Nankör geliyorsun çok ayıp ! vs vs vs vs vs
Bu tepkiler beni hep susmam ve içime atmam için tetikledi. Bu arada doktor kontrolleri, kan tahlilleri güzel, kese oluşmuş güzel.. Bugün doktora gittim kalp atışları başlamış boyutu normal bu da güzel... Bunların hiç birisi mutlu olmama yetmedi yetmiyor...
Ben çocukları hiç sevmeyen bir insan değilim, aksine çok seviyorum.. Arkadaşlarımın çocuklarına gönüllü bakıcılık yaparım, doyururum uyuturum gezdiririm oynarım bu yüzden beni anlamıyorlar belki de.. Ben bir gün anne olmak istiyordum bu dünyaya çocuk getirmek istemiyorum diyen bir tip olmadım asla.. ama şuan istemiyordum ve tüm dünyaya sprey boyayla hayır henüz anne olmak istemiyorum ! diye yazasım ve herkese duyurasım var.. ( Ne olur çok çocuk sahibi olmak isteyip hala olamayan arkadaşlarım varsa hıncınızı benden çıkarmayın)
Bu hamilelik halini hiç sevmedim. Midem bulanıyor ve tüm dünya KOKUYOR ! Gaz maskesi ile dolaşmak istiyorum. 1 iş yaptığımda 10 iş yapmış kadar yoruluyorum. Çok sevdiğim yüzmeyi bırakmak zorunda kaldım. ( Çünkü havuza dr izin vermedi) Kilolu olarak hamile kaldım ki bu en korktuğum durumdu. Belim tam bir kalas gibi dümdüz henüz ikinci ayımda olmama rağmen ! Doktorum bana bugün 10 kilo alabilirsin seda eğer fazlasını alırsan (2 ayda 1 kilo aldım) sana yeme demek zorunda kalırım dikkatli ol dedi ve bulantılarım için hiçbir şey vermedi.
Doğurmak, bir bireyin sorumluluğunu almak, henüz şekillenmemiş evliliğime yeni bir boyut kazandırmak, kadın olmayı henüz öğreniyorken birden anneliğe adım atmak.. Bir kişiyi kendimden bile çok her an ölene kadar düşünecek kadar çok sevmek durumlarına hazır değilim. Çünkü çok zor bir hayatım oldu ve huzuru bulalı henüz 3-4 ay olmuştu.. Bu hayatta bana rahat yok mu hep mi başkalarını düşünmek zorundayım diye kendi kendimi yiyorum..
ve biliyorum şuan beni bebek duyuyor, Allah nankör geldiğimi düşünüyor ve beni evlat hasreti ile sınayabilir vs vs vs bunlar çoğaltılabilir. Ama içinde bulunduğum durum bu, hiç mi anlatmayayım, içime mi atayım.. Ne yapayım ? Buraya bakıyorum herkes mutlu havalara uçuyor 5 haftalık bebeğinden yavrum diye bahsedenleri gördüm ben bugün 8 haftalık hamileyim kalp atışlarını gördüm ve kurduğum cümle şu oldu. "Bugün embriyoyu da gördük gelişimi normal bir sıkıntı yok" Çok mu soğuğum, çok mu duygusuzum.. Herkes normal ben anormal miyim..
Bu satırlara kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.. Lütfen yorumlarınızda incitici olmayın zira bu hamilelik insanı gereğinden fazla sulugözde yapıyor bir de buraya küsmeyeyim :)
Sevgiler Seda..
güzel yazı olmuş, ellerine sağlık öncelikle.
bu arada ben de 29 yaşındayım eşim de 36 yaşında aynı duyguları paylaşıyoruz eşinle,bir olayı nasıl görmek istersen öyle hissedersin canım,istemiyordum psikolojisinden çıkman daha iyi olacak gb.ve bence kızın olacak cinsiyetini öğrenince haber verirsin 
ama artık kızımı hıssetmeye başladım gecen hafta ılk defa renklı olarak uzunu gördum çok mutlu oldum.
bebek görunce ıçım kıpır kıpır olmaya başladı. bır aylık kontrollerde ona bırşey olduysa dıye korka korka gıdıyorum artık. evet erkendı bızım ıçın henuz 5 aylık evlıydık ama bız ıstedık ve Rabbımız bekletmedı şukur. bundan sonra bebeğimizle mutlu olmaya bakmalıyız. bu gunler bır daha gerı gelmeyecek. emınımkı senınde herkes ustune düşüyordur. tadını çıkar cnm.eşinin mutluluğuna dahıl ol. onu uzme. yaşımızda makul artık zaten. daha gec anne olmaya gerek yok dıyorum
ALLAH hepımızı yavrularına kavuştursun
cok erken oldu dusse falan uzulurmuyum onu bile dusunuyorum asla aldirmam orasida ayri tabi:44:
