eski anneler şimdikiler gibi değil tamam da bazı şeyler abartılmamalı. üzüldüm okuyunca
hoş benim annemle aram büyüdükçe düzeldi. küçükken ve ergenlik çağında çok haksızlığı olmuştu, çocuk halimle az sinir krizlerine girmemiştim. büyüyüp düşündükçe affettim annemi. sonuçta 18 yaşında anne olmuş, evlenmeden önce de 6 kardeşine ablalık yaparak, onların kabahatleri yüzünden dayak yiyerek büyümüş bir insan ne kadar hoşgörülü olabilirdi ki? 4 yaşında falandım, elime sırf meraktan evin çekicini almışım, merdivene tık tık vuruyorum, ne olur yani koca merdiven yıkılır mı sanki o kadarcık şeyden? ama annem beni morartana kadar dövmüştü, öyle bir tokat atıp bırakma huyu yoktu maalesef. yıllar geçti, o da büyüdü ben ve kardeşlerimle beraber. yine otoriter, yine sorgulayıcı ama en azından kaba kuvvetin bir işe yaramadığını anlamış oldu. küçükken resmen sevemediğim, çok korktuğum biri olan annemin yaptıklarının tek nedeninin kendi yıpranmışlıklarından ileri geldiğini anladıkça sağlıklı bir anne-kız ilişkisine dönüştü aramızdaki.
sen de üzülme. annen de olsa herkes hakettiği gibi yaşar. eşinle, çocuğunla mutlu olman en önemlisi artık