herkese tekrar merhaba. ve sonunda başardım kızlar kaydirigubbakcemile5 dün yani 13 ocak 2010 da yıllardır beklediğim ama bir türlü cesaret edemediğim burun ameliyatımı oldum. ayrıntıları merak eden arkadaşlarım için dün yaşadıklarımı(hiç bir ayrıntıyı atlamadan) paylaşmak istiyorum. doktorum muhammed barış'a yaklaşık bır ay once muayene olmaya gittim. burnumda aşırı deviasyon ve kemer olduğu için ameliyat olmak istediğimi söyledim. muayenelerimi yaptıktam sonra amelıyat tarihi çin sınavlarımın bitmesini bekledik. ve 12 ocak ta sabahtan doktoruma gıttim. bana gerekli kan tahlillerimi yazdı. hemen onları laboratuvarda yaptırdım ve sonuçlarıyla dahiliye doktoruna muayene oldum(ameliyat olmamda herhangi bir sakınca olup olmadığı için.) dahili doktorumdan da onayı aldıktan sonra tekrar muhammed beyin yanına geldım. ve bana ne zaman ameliyat olmak istediğimi sordu. cevabım çok açık ve kısaydı:YARIN SABAH! artık daha fazla beklemek istemiyordum. çünkü beklemek çok stresli. o gün ordan çıktıktan sonra doktorumun yönlendirdiği fotografçıya gittim ve burun fotograflarımı çektiler. sonra butun gunu benı oyalayacak seylerle geçirmeye çalıştım. gece olunca acayip bir ağlama krizine girdim. evdeki herkes beni sakinleştirmek için resmen seferber oldular. neyse ki bir süre sonra sakinleştim. (hande ataizi bile sırf güzellik uğruna kaç kere olmuş sonuçta..) gece pek uyuyamadım. resmen sabah olsun istemedim. ama sonunda sabah oldu. ve biz hastaneye gittik. 9 gibi odama yerleştim. on dakıka sonra bir hemşire anestezi ile ilgili sorular sordu ve serum için elime kelebek taktılar. doktorumun yaklaşık 10 gibi geldi. ama o bir saat oyle zor geçti ki anlatılır gibi değil. göz yaşlarımı tutamıyordum. bır süre sonra hasta bakıcılar ameliyat önlüğünü getirdiler giymem için.. onu fırlatmamla yataktan kalkmam bir oldu.ameliyat olmaktan tamammen vazgeçmiştim.kendimi o önlüğün içinde hayal etmek bile korkunçtu. hemen odaya hemşire ve anestezi uzmanı geldi. ve 4 doz diazem i direk damardan verdiler ve ben odamda bayılmısım. bana o önlükleri hemşireler giydirmiş. amaliyathane gözümü açtım. merak etme herşey guzel olucak dedıler ve tekrar gitmişim. gözümü tekrar açtığımda ameliyat bitmişti aama hala amelyathanedeydi. ordaki hemsireler ılk sorum YÜZÜM ÇOK MORARDI MI OLDU. o sırada ameliyattaki hemşirelerden biri henüz burnum sarılmadan burnumu cok beğendiği içi cep telefonuyla fotografımı cekmış. bana gösterdi ama hiç bir sey hatırlamıyorm. malum anesteziden yeni çıkmışım. odama nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. 12.30 da ameliyatım bitmiş. odama çıkınca çok konuşmuşum ama hiçbirini hatırlamıyorum. kendıme tamamen geldiğimde saat 16.00 sularıydı. hemen komposto, çorba, su verdiler.neyse boğazıma hortum falan salmamşlar. o yuzden her şeyi cok rahat yıyıp içebiliordum. herhangi bir agrım yada sızım hic olmadı. saat bes gibi korıdorda bir tur attım. ama tansiyonum cok dustu ve kustum. ama hayatım da kusmak hic bu kadar kolay ve rahatlatıcı olmamıştı. bır kac saat daha dınlendım. tekrar bır seyler yedım ve yurudum. bu sefer her sey yolundaydı ve saat 7 gıbı hastaneden ayrıldım. suan da 1 gunluk amelıyatlıyım. hiç bir agrım sızım yok. dun degıl ama bugun burnum ye gözlerim biraz şişti ve morardı. ama kesinlıkle agrı acı yok.burnum da kı tamponlar delıklı ve su anda bile eskıısınden daha rahat nefes alabılıyorum. bır kac gun içinde tamponlarım çıkacak ve ben çok mutluyum. şimdi hande ataizinin nasıl 5 kere burun ameliyatı oldugunu anlıyorum. arkaadslar korkacak hiç bir sey yok. unutmayın kı bunu soyleyen bır panık atak hastası :) ben de doktorumu kesınlıkle tavsıye ederım.