Peygamber Efendimizin çok sevdiği bir ashabı vardı...Bu ashabınında çok güzel bir erkek evladı vardı...Nereye gitse evladını yanında götürürdü...ayrılmaz ikili gibilerdi..ve Peygamber Efendimiz bu sahabiyi göremez olmuştu...yanındakilere sordu...bu kardeşimizden haberiniz var mı diye...onlarda '' ya Rasulallah evladı vefat etti,o gün bugündür dışarı çıkmıyor'' dediler...
Efendimizde o sahabinin yanına gitti ve ona hitaben dedi ki...İnsan sevdiğiyle beraberdir,mahşerde onunla cennete gitmek istemezmisin...
Oda bu nasıl olacak ya Rasulallah dedi...
Efendimizde mahşer anında evladın cennetin kapısında bekleyecek,Allahta ona soracak -neden bekliyorsun,bebeğinde ben annem,babam olmadan cennete girmem diyecek...Ve merhametli olan Rabbimde tamam öyleyse al anneni,babanı ve cennetime gir diyecek....ve o sevimli çocuk bir eliyle annesinin,bir eliyle babasının ellerinden tutacak ve cennete girecek...
Canım kardeşim Rabbim seni okadar çok sevmiş ki fani olan bu dünyada evladını almış ama ebedi olan dünyada cennetini vaad etmiş...inanıyorum ki bebeğin bir eliyle senin,bir eliyle babasının ellerinden tutacak ve birlikte cennet bahçelerinde asıl mutluluğu yaşayacaksınız,hemde bir daha ayrılmamak üzere,ebedi dünyada,sayısız nimetler içinde...ne mutlu sana Rabbimin böyle sevgili kulu olduğun için,ebedi saadete sahip olduğun için...
ANNEMDE BİR EVLADINI KAYBETTİ,O HEP DERKİ BEBEĞİM BENİM CENNETİM,CENNETE UZANAN YOLUM..ODA ŞU AN SENİN CENNETİN..BUNU SAKIN UNUTMA OLURMU... a.s. a.s. a.s.