Benim 2 senedir bir ilişkim var. 26 yaşındayım erkek arkadaşımla aynı şehirde yaşıyorduk daha 1 haftalık flörtleşirken Astsubaylık kazandı. Eğitim için başka şehire gitti pandeminin daha başlarıydı biz izin olur diye umutlanırken bütün izinleri iptal oldu. 6 ay böyle geçti 6 ay sonra ikinci sınıf okuluna giderken kesin izin olur ya dedik o izinleri de iptal oldu yaklaşık bir 11 buçuk ay göremedim. Allah’ıma çok şükür o orda kan ter dökerken ben bir kere bile sabırsızlık etmedim. Gelemediği için bir kere söylenmedim gizli gizli ağladım çok ağladım ama sabrettim bekledim. Her neyse sonuçta geldi görüştük biz şimdi atandı görev yapıyor. Ben bu arada KPSS hazırlanıyorum sınav dolayısıyla çok büyük stres içindeyim öyle bir hal ki anlatamam hem uzaktan ilişkimi yürütmeye çalışıyorum hem de kendi hayatımı yoluna koymaya benim ailem onun ailesi ilişkimizi biliyorlar sınav yüzünden bekletiyoruz bir çok şeyi ben öyle istedim çünkü benim düşünceme göre boşuna üniversite bitirmedim önce mesleğim olsun sonra yuvam kurulsun kafasındayım ama böyle de çok zor. Hiçbir şey yapamıyoruz mesleği çok ama çok yoğun ayda 4-5 nöbeti oluyor hiç konuşamıyoruz zaten. Normal zamanda da işten geldiğinde çok gergin ve yorgun oluyor ne paylaşmak istesem geriliyor. Bir hafta sonumuz var onda da konuşuyoruz görüntülü ama yaklaşık bir aydır kendimde çok büyük bi mutsuzluk hissediyorum. Onu çok seviyorum o da beni çok seviyor bunu bana hissettiriyor her an her şekilde fakat yolunda gitmeyen bir şeyler var ne zaman telefonu kapatsak içim sıkılıyor of diyorum. İnsan sevdiğinin sesini duyunca dinç olur ondan güç alır bende böyle olmuyor. Ders çalışmam gerekiyor mesela onu arıyorum motive olmak için konuştuktan sonra iki kat daha hüzünleniyorum. Arada sırada kavgalarımız oluyor bazen üzüyoruz birbirimizi ama çok güzel gönül alıyor. Yani aslında çok iyi giden bir ilişki fakat bazı şeylerden dolayı kendimi çok kötü hissediyorum. Mesela bazen görüntülü konuşurken öyle susuyoruz heyecan yok yani eskiden koşardık birbirimize konuşacak bir sürü şeyimiz olurdu ben böyle heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatırdım o da gözleri aydınlanırdı şimdiyse böyle susuyoruz susuyoruz diyorum konuşmayacak mısın? Hemen tersleniyor 1 aydır bu şekildeyiz. Sordum birkaç kere anlattım ona da böyle oluyor neden diye bana sürekli olarak iş çok stresli çok yoğun hayata yetişemiyorum ondan böyle diyor. Ama ya benim etrafımda çalışan bir sürü insan var hangimizin işi kolay bende ders çalışıyorum dershaneye gidiyorum bu arada öyle görev yapıyor derken memur şeklinde astsubay o Asker falan diye hemen bana yüklenmeyin 
ben zaten onu anlıyorum. Saygı da duyuyorum ama işleri yüzünden bana böyle davranmak zorunda mı? Telefonda konuşurken bile kapatıp yatıp uyumak için can atıyor. Ben ona iyi gelmiyorum herhalde diye kendimi yemekten doğru düzgün uyku uyuyamıyorum sorduğumda da saçmalama ne alakası var diyor. Eski heyecanımızı tekrar diriltmek için ne yapabilirim ben? Acaba biraz uzak mı kalsak birbirimizden diye düşündüm bugün söylemeye korktum nöbette biraz açayım dedim konuyu yükseldi hemen sinirlendi tartışmak işemiyorum sus dedi. Ben susayım susayım da derdimi kimle paylaşayım acaba adamla olan derdimi adamla konuşamıyorum bile
ben zaten onu anlıyorum. Saygı da duyuyorum ama işleri yüzünden bana böyle davranmak zorunda mı? Telefonda konuşurken bile kapatıp yatıp uyumak için can atıyor. Ben ona iyi gelmiyorum herhalde diye kendimi yemekten doğru düzgün uyku uyuyamıyorum sorduğumda da saçmalama ne alakası var diyor. Eski heyecanımızı tekrar diriltmek için ne yapabilirim ben? Acaba biraz uzak mı kalsak birbirimizden diye düşündüm bugün söylemeye korktum nöbette biraz açayım dedim konuyu yükseldi hemen sinirlendi tartışmak işemiyorum sus dedi. Ben susayım susayım da derdimi kimle paylaşayım acaba adamla olan derdimi adamla konuşamıyorum bile Son düzenleme:
