Merhaba arkadaşlar.
Ben erkek arkadaşımla 2,5 yıldır birlikteyim ve 2012 Mayısda nişanlandık bu Mayısta da evlenmeyi planlıyoruz. Ama son zamanlarda duygularım karmaşa içinde. Nişanlımın kötü hiç bişeyini görmedim cok da iyi bir eş olacağını biliyorum. Sıkıntı şu ki eskiden ben başkalarından duydugumda bana saçma gelen "heyecanım bitti" durumu. Eskiden 2 dk görmek için tüm fırsatları değerlendirirdim, gerekirse fırsat yaratırdım. Yanındayken başka hiç bişey istemezdim, tek mutluluğum yanında olmaktı. Şimdi ise ne oldu bilmiyorum ama görüşmek istemiyorum,o görüşmek istediğinde yorgun olduğumu söyleyerek görüşmemeyi tercih ediyorum. Görüştüğümüz zamanlarda ise yüzüm hep asık. Ne oldu dediğinde verecek bi cevabım da yok aslında. Beni eve bırakmasını istiyorum ve zaman geciremeden yine eve dönüyoruz. Gözüm kulağım hep telefondaydı bir zamanlar. Şimdi mesaj attığında bile cevaplarımı cok gec veriyorum. Mutsuzum. Sanırım depresyondayım. İşte sıkıntılar, nişanlılık döneminden sonra yeni bi aileye sempatik görünme gönlerini hoş etme çabaları, monotonlaşmış bir hayat hepsinin etkisiyle yoruldum ve bunaldım.İçimde kücücük bi evlilik heyecanı isteği yok gibi hissediyorum. Acaba nişanlılık döneminden kaynaklanan bir durum mu bu. Ama insanlar en güzel dönemlerin nişanlılık dönemi olduğunu söylerler. Benim hiç öyle olmadı
Ben erkek arkadaşımla 2,5 yıldır birlikteyim ve 2012 Mayısda nişanlandık bu Mayısta da evlenmeyi planlıyoruz. Ama son zamanlarda duygularım karmaşa içinde. Nişanlımın kötü hiç bişeyini görmedim cok da iyi bir eş olacağını biliyorum. Sıkıntı şu ki eskiden ben başkalarından duydugumda bana saçma gelen "heyecanım bitti" durumu. Eskiden 2 dk görmek için tüm fırsatları değerlendirirdim, gerekirse fırsat yaratırdım. Yanındayken başka hiç bişey istemezdim, tek mutluluğum yanında olmaktı. Şimdi ise ne oldu bilmiyorum ama görüşmek istemiyorum,o görüşmek istediğinde yorgun olduğumu söyleyerek görüşmemeyi tercih ediyorum. Görüştüğümüz zamanlarda ise yüzüm hep asık. Ne oldu dediğinde verecek bi cevabım da yok aslında. Beni eve bırakmasını istiyorum ve zaman geciremeden yine eve dönüyoruz. Gözüm kulağım hep telefondaydı bir zamanlar. Şimdi mesaj attığında bile cevaplarımı cok gec veriyorum. Mutsuzum. Sanırım depresyondayım. İşte sıkıntılar, nişanlılık döneminden sonra yeni bi aileye sempatik görünme gönlerini hoş etme çabaları, monotonlaşmış bir hayat hepsinin etkisiyle yoruldum ve bunaldım.İçimde kücücük bi evlilik heyecanı isteği yok gibi hissediyorum. Acaba nişanlılık döneminden kaynaklanan bir durum mu bu. Ama insanlar en güzel dönemlerin nişanlılık dönemi olduğunu söylerler. Benim hiç öyle olmadı
