Lütfen lütfen yardım edin pskolojim hiç iyi değil

dikenlertaci .!.:

Geçmiş olsun meme kanseri genetik olabilen bir kanser inşallah bundan sonra sağlıklı bir yaşam sürersiniz

Genişletmek için tıkla...

Sbl Duru .!.:

İşin ilginç yanı da genetik test yaptırdım ve negatif çıktı. Yani genetik yatkınlık çıkmadı. Annem ve babam kanserden kaybettim. Genetik çıkmamasına çok şaşırdım ayrıca sevindimde. Çünkü 7 yaşında kızım var ve ben bu hastalığı miras olarak bırakmak istemiyorum. Genetik yatkınlık pozitif çıksaydı kızım için endişelerim baya bi artacaktı.

Genişletmek için tıkla...

dikenlertaci .!.:

Merhaba öncelikle konuyu açsam mı bilemedim ama artık birileriyle konuşmalıyım genelde konuları yanlış foruma açıyorum umarım bu sefer doğru açmıışımdır çünkü hastalık hastalığı ile ilgili diğer konuları bir derdim var bölümünde gördüm nerden başlıyım bilmiyorum dünyaya ait kötü bir şey duyunca direkt o başıma gelicek gibi hissediyorum çocukken ilk kanseri öğrendiğimde kafama kanseri takmıştım ne kadar kötü bir şey demiştim ve halen de takıyorum 12yaşımda benleri takmıştım kafama vücudumda sadece benler var diye kanser olucam sanmıştım sonra bir hemşire önemsiz diyince geçti 16yaşıma kadar o yaşımda kardeşimin otizmli olduğunu öğrendim aynı dönemde saçlarım çok dökülüyordu kanserim diye ağladım lösemi belirtilerine baktım vücutta kırmızı lekeler diyordu damar benlerimi o sandım sonra saç dökülmemim demir eksikliğinden olduğunu öğrendim geçti ama internetten birşeyler araştırmaya başlamıştım meme kanseri beyin tümörü geniz eti kanseri vs vs gibi birçok kanser olduğumu sandım internetten araştırdıkça belirtileri kendimde buldum günlerce ağladım hatta biyopsi bile oldum hala da vücudumda ufacık birşey çıksın internete bakıyorum ya da internetten doktorlara soru soruyorum ve elim ayağım titriyor napıcam bilmiyorum etrafımdaki insanlar gibi rahat olmak istiyorum 19yaşındayım ben de saç makyaj insan ilişkileri aşk gibi şeyleri takmak istiyorum bunun yerine.Cildimde leke gördüğümde aa güneş lekesi diyebilmek bişeyi unutunca ah kafam çok dağınık diyebilmek kulağım çınlayınca biri beni andı diyip gülebilmek istiyorum bunları hastalığa bağlamak istemiyorum insanlar vücutlarında birçok belirti var ama doktora gitmiyorlar gitseler de sakin sakin gidiyorlar önemsemiyorlar bu rahatlığa sahip olmak istiyorum en ufak bişeyde gözlerim dolu dolu doktora koşmak istemiyorum yaşıtlarımın taktığı şeyleri takmak gençliğimi yaşamak mutlu olmak istiyorum sırf 20yaşıma giriyorum diye kendimi yaşlanmış hissediyorum bir de şimdi hive taktım sanki etrafımdaki herkes hiv pozitif de dokunduğum her yerden bana bulaşıcakmış gibi hissediyorum her yeri kontrol ediyorum kan varmı diye elime bakıyorum yara var mı diye internetten araştırıyorum kanla bulaşmalar nasıl oluyor istatistikler ne diye bakıyorum önceden de biliyordum ama önemsemiyordum bişeyden şüphelenip internete baktıktan sonra sanki kafama dank etti ve takmaya başladım kanser de böyle olmuştu takılmayacak şeyleri takıyorum herkes bir gün birilerini kaybedecek anne baba abi abla kardeş belki ama onlar için şimdi oturup ağlamıyorlar ben oturup zamanında bu acılar yaşanıcak diye ağlıyorum hatta bazen kötü durumda olan insanlar aklıma geliyor üzülüyorum gözlerim doluyor daha önce psikiyatriste gittim prozac verdi sağlık anksiyetesi diyip gönderdi sosyal tavsiyede bulunmadı ben de ilacı kullandım biraz iyi hissedince yan etkilerinden korkup hem de içmeyi unutup zamanla bıraktım şimdi bu aralar yine çoğalınca tekrar aynı dozda başladım psikiyatriste gidersem yine aynı şekilde ilaç vericek ama ilaç değil de sosyal desteğe ihtiyacım var sanki biri bana bi gün bişey anlatıcak ve ben de hak verip diğer insanlar gibi düşünüp rahat olmaya başlayacağım gibi geliyor pskologa gidicek durumum yok belki burada biri bana yardım edebilie diye yazdım biliyorum çok uzun oldu buraya kadar okuduysanız bile çok teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

dikenlertaci .!.:

Merhaba öncelikle konuyu açsam mı bilemedim ama artık birileriyle konuşmalıyım genelde konuları yanlış foruma açıyorum umarım bu sefer doğru açmıışımdır çünkü hastalık hastalığı ile ilgili diğer konuları bir derdim var bölümünde gördüm nerden başlıyım bilmiyorum dünyaya ait kötü bir şey duyunca direkt o başıma gelicek gibi hissediyorum çocukken ilk kanseri öğrendiğimde kafama kanseri takmıştım ne kadar kötü bir şey demiştim ve halen de takıyorum 12yaşımda benleri takmıştım kafama vücudumda sadece benler var diye kanser olucam sanmıştım sonra bir hemşire önemsiz diyince geçti 16yaşıma kadar o yaşımda kardeşimin otizmli olduğunu öğrendim aynı dönemde saçlarım çok dökülüyordu kanserim diye ağladım lösemi belirtilerine baktım vücutta kırmızı lekeler diyordu damar benlerimi o sandım sonra saç dökülmemim demir eksikliğinden olduğunu öğrendim geçti ama internetten birşeyler araştırmaya başlamıştım meme kanseri beyin tümörü geniz eti kanseri vs vs gibi birçok kanser olduğumu sandım internetten araştırdıkça belirtileri kendimde buldum günlerce ağladım hatta biyopsi bile oldum hala da vücudumda ufacık birşey çıksın internete bakıyorum ya da internetten doktorlara soru soruyorum ve elim ayağım titriyor napıcam bilmiyorum etrafımdaki insanlar gibi rahat olmak istiyorum 19yaşındayım ben de saç makyaj insan ilişkileri aşk gibi şeyleri takmak istiyorum bunun yerine.Cildimde leke gördüğümde aa güneş lekesi diyebilmek bişeyi unutunca ah kafam çok dağınık diyebilmek kulağım çınlayınca biri beni andı diyip gülebilmek istiyorum bunları hastalığa bağlamak istemiyorum insanlar vücutlarında birçok belirti var ama doktora gitmiyorlar gitseler de sakin sakin gidiyorlar önemsemiyorlar bu rahatlığa sahip olmak istiyorum en ufak bişeyde gözlerim dolu dolu doktora koşmak istemiyorum yaşıtlarımın taktığı şeyleri takmak gençliğimi yaşamak mutlu olmak istiyorum sırf 20yaşıma giriyorum diye kendimi yaşlanmış hissediyorum bir de şimdi hive taktım sanki etrafımdaki herkes hiv pozitif de dokunduğum her yerden bana bulaşıcakmış gibi hissediyorum her yeri kontrol ediyorum kan varmı diye elime bakıyorum yara var mı diye internetten araştırıyorum kanla bulaşmalar nasıl oluyor istatistikler ne diye bakıyorum önceden de biliyordum ama önemsemiyordum bişeyden şüphelenip internete baktıktan sonra sanki kafama dank etti ve takmaya başladım kanser de böyle olmuştu takılmayacak şeyleri takıyorum herkes bir gün birilerini kaybedecek anne baba abi abla kardeş belki ama onlar için şimdi oturup ağlamıyorlar ben oturup zamanında bu acılar yaşanıcak diye ağlıyorum hatta bazen kötü durumda olan insanlar aklıma geliyor üzülüyorum gözlerim doluyor daha önce psikiyatriste gittim prozac verdi sağlık anksiyetesi diyip gönderdi sosyal tavsiyede bulunmadı ben de ilacı kullandım biraz iyi hissedince yan etkilerinden korkup hem de içmeyi unutup zamanla bıraktım şimdi bu aralar yine çoğalınca tekrar aynı dozda başladım psikiyatriste gidersem yine aynı şekilde ilaç vericek ama ilaç değil de sosyal desteğe ihtiyacım var sanki biri bana bi gün bişey anlatıcak ve ben de hak verip diğer insanlar gibi düşünüp rahat olmaya başlayacağım gibi geliyor pskologa gidicek durumum yok belki burada biri bana yardım edebilie diye yazdım biliyorum çok uzun oldu buraya kadar okuduysanız bile çok teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

deliha86 .!.:

Ahahaha aynı ben.
O yaşta bende öleydim uzuuuunca bi süre devam etti hatta ilaç kullanmasam geri geliyor.
Gitmediğim doktor kalmadı.
Terapi asla kendi başına fayda etmedi.
İlaç kullanınca iyi oldum,bırakınca tekrar gerigeldi.
Hasta olmaktan korkmak.
En ufak bişeyi kansere yormak.
Bir doktorla tatmin olmamak.
Endişe korku hiç geçmez kendi kendini yersin.
Asla kendi başına mücadele etmeye çalışma ,iyice batıyosun.
Hatta sana vesvese diyip hacı hocaya git diyenlerde olcak ,ASLA!!!
Ben ettim sen etme.
İlaç kullanmakta doktor öneriyorsa bir sakınca yok.

Genişletmek için tıkla...