Şimdi eşimler 9 kardeş. Herkesin durumu iyi. Bizim fena değil çok borcumuz olsa da bir şekilde idare ediyoruz şükür.
İyi kötü ayağımızı yerden kesen bir arabamız var obur kardeslerinin de var kimse araçsız değil.
Konu şu ki; eşimin annesi iki güne bir, bir yerim ağrıyor diye doktora gitmek istiyor her seferinde tahlilller falan maşallah süper çıkıyor gönderiyorlar eve. Ama şuram ağrıyor deyince haliyle doktorlar önce araştırıyor git şu gün bir daha gel, geçmezse yine gel diyolar doğal olarak. Ve eşim bir hafta 10 gun git gel yapıyor hastane ev arasinda. Benim kendi kendime kurulduğum mu diyeyim, kızdığım konu mu diyeyim bilemedim , kardeşleri anneleri geldiğinde direkt randevuyu alıp esime mesaj olarak saatini atıyorlar emri vaki yapip gel şu saatte götür annemi diyolar. Ne masraf çıkarsa çıksın (1 ay önce doktor teyze önemli birşey göremedim istersen kolojen iğnesi yapalım hücre yeniler dediği için kaynanam 4 bin TL lik iğne aldırdı esime ve kardeşler oralı değil. Eşim kendi ağzıyla taksitlerim var bunu odeyemeyecegim için üstüne faiz eklenecek demesine rağmen kimseden ses çıkmadı.) Asla kardeşim sen götürüyorsun getiriyorsun o gün işe gidemiyosun yetmezmiş gibi masraf ediyosun Allah razı olsun bile demiyorlar. Kullanıldığımizi hissediyorum ve inanılmaz stres oluyorum düşüne düşüne. Bir taraftan kendi kendime diyorum ki , "eşinin annesi bırak düşünmeyi Allah katındaki sevabını düşün" diyorum ama vesveseler öldürüyor beni. Sanki ensemde bir ses sürekli saf misin sesini çıkarsana hep size yukleniyorlar eşek niyetine kullanıyorlar diye kulağıma fisildiyor. Sonra sus artık diye kızıyorum o sese, estağfurullah çekip Allah'ım beni affet diye af diliyorum. Sonra ister istemez suratım asılıyor. İnanın anne babaya hizmetin Allah katındaki yerini çok iyi biliyorum yalan veya doğru orası onları ilgilendirir diyorum. Benim eşim götürsün getirsin kardeşleri yapmıyor diye eşim siz goturmuyorsunuz bende göturmem desin de kadın ortada mi kalsın diuorum.
Ama çok geçmiyor yarım saat sonra yine kötü düşünceler basıyor beynimi. Ve eşimle tartışana kadar gitmiyor o düşünceler, kullanılmışlik hissi..
Aile toplantılarına bizi cagirmiyorlar bir yere gezmeye gidecekler bizi asla arayıp sizde gelin demiyorlar veya ne bileyim bir yemek yenilecek asla akıllarına gelmiyoruz ama bir masraf edilecek veya hastane işi olacak hemen ilk aradiklari kişi eşim. Ne olur içimi rahatlatacak bişey söyleyin inanın küçük hesaplar yapmaktan bende igreniyorum. Kendime hakim olamıyorum.
