- 11 Aralık 2018
- 40.435
- 251.190
- 598
- Konu Sahibi Diamondheart
-
- #21
Keşke herkes gitse psikoloğa şekerim. Mecburi olsa psikoloğa gitmek. Çünkü hasarsız, sorunsuz insan yok dünya üzerinde. Birbirimizi idare edeceğiz başka çaremiz yok.
Yoo benim annemde ayni bu sekilde. Sadece eş dostun yaninda güler. Bana karşi hep sürekli eleştiri, asla iyi birsey söylemez, hep yorgun hep mutsuz,..
Psikolojik siddet bu. Hani iş yerinde dügmelerini ilikleyen ancak evde karisina bagiran çagiran erkekler gibi. Annemde arkadaslarin yaninda güler, egleniyor gibi ama bize gelince hep yüzü asik.
Dertleri varsa, herkesin var Kudra. Evde terör esterecegine, psikologa gitsin.
Annem bekar.babamla ben 3 yaşındayken ayrıldılar.sonra bir kere daha evlendi ama onunla da yalnız bir sene birlikte oldu malesef o evlilik de yurumedi.onun dışında benim burda isyankar yazdığıma bakmayin,ben baya uzun süredir sabrediyorum anlamaya çalışıyorum ona bı problem çıkarmamaya çalışıyorum.gel şunu yapalım dese hemen onun yanında bitiyorum.yeterli gelmiyor tabi o ayriAnnen sevgisiz kalmis sanki. Bunu size yansitiyor gibi. Esiyle problemleri var mi?
Gerçekten keşke zorunlu olsa.idare et et bı yere kadar oluyor malesef çünkü benim hayatımı ve ruh sağlığımi da etkiliyor.sonra insanlar diyor ki gençler neden aileleriyle bağlı değil bu yüzden işte korku varKeşke herkes gitse psikoloğa şekerim. Mecburi olsa psikoloğa gitmek. Çünkü hasarsız, sorunsuz insan yok dünya üzerinde. Birbirimizi idare edeceğiz başka çaremiz yok.
Brn size suc bulmuyorum. Annenizin agresifligi sevgisizlikten. Genelde esleriyle problem yasayan kadinlar sinirlerini cocuklatdan cikarirlar, o yuzden dedim. Anneniz bu yikici tavirla bir yere varamaz. Bir dokyora gitmeli.Annem bekar.babamla ben 3 yaşındayken ayrıldılar.sonra bir kere daha evlendi ama onunla da yalnız bir sene birlikte oldu malesef o evlilik de yurumedi.onun dışında benim burda isyankar yazdığıma bakmayin,ben baya uzun süredir sabrediyorum anlamaya çalışıyorum ona bı problem çıkarmamaya çalışıyorum.gel şunu yapalım dese hemen onun yanında bitiyorum.yeterli gelmiyor tabi o ayri
Canım bu karantina döneminde herkes kısıtlandığı için herkesin sinirleri gergin. Yeni dönem başladı. Derslerine odaklan. Kitap oku. Kendini geliştirmek adına ne gerekiyorsa yap annene odaklanmak dışında. Annenin yaşı kaç? Menapozla alakalı olabilir mi acaba?Her şeye sinirlenen ve bağıran bir annem var.Hem de öyle böyle bı bağırmak değil komşular bile duyuyor ve en küçük bir olaya bile.Abartiyorum diye dusunuyorsunuzdur bazı örnekler veriyim size.Dun akşam gece biraz acikmistim kendime süt isitiyim dedim ,mutfakta olduğumu görünce bu saatte niye bı şeyler yiyip içiyorsun diye söylenmeye başladı aciktigimi ve süt isittigimi söyledim .bu saatte ayakta olursan tabiki acikirsin diye bağırmaya falan başladı saat 11 di bu arada.etrafi toplicagimi söyledim fakat yine de bı bağırdı yatana kadar sürat asti.bi şey yiyorum diyelim tabağı bulaşık makinesine yerleştiriyorum iki dakika sonra gidip makineye bakıyor makinede yanlış yere koymuşsun diyor bağırmaya başlıyor.dogru yeri göster bı daha oraya koyiyim diyorum ama yok yine bağırmaya devam ediyor.daha da farklı örnekler veriyim haftada ikiden fazla duşa girersem kızıyor ne gerek varmış zaten evdeymisim.universite son sınıfa geçtim ve malum marttan beri evdeyim.evde çok bunaliyorum çünkü ben bağırış cagiris var hem de malum pek yapicak bı şey yok evde.bu yüzden akşamüstü 4-5 gibi yürüyüşe cikiyorum son bir iki haftadır.buna da kızmaya başladı diyor ki gizli gizli biriyle mi bulusuyorsun.yarim saat bı parkta dolaşıp geliyorum en fazla dışarıda yarım saat duruyorum kiminle gizli bulusabilirim.diyorum ki bana inanmıyorsan sen de gel benimle birlikte bu sefer de beni kandirmaya çalışıyorsun diyor.arkadaslarimla ayda bir buluşmaya gitsem kiziyor,akşam birazcık geç yatiyim (1 gibi mesela) bu duruma kızıyor .evde ev işlerine yardım ediyorum düzgün yapamıyorsun diye kızıyor.yapmasam da yapmıyorum diye kızıyor.duzgununu göster diyorum kaç yaşına geldin bilmiyor musun diye kızıyor.napcagimi şaşırdım.annemi çok seviyorum ama artık katlanamiyorum.param olsa gidicem ev tutucam kendime ama malesef ki daha bu sene mezun olucam.her dediğini yapsam bile kizicak ve bagiricak bı şey buluyor.karsilik versem ayrı dert vermeden ayrı dert.her gün her gün bunaldım artık.oyle derdimi yazıyım istedim,umarım düzelir ya da ben bu evden gidebilirim
Bir tek kendimde var sanıyordum, rahatladım...Makina konusuna bişey diyemiyorum. Bende de var o takıntı, başkası yanlış dizince rahatsız oluyorum sinirim bozuluyor. Ama bağırmıyorum tabi ki.
Öncelikle siz artık genç bir yetişkinsiniz. Annenize saygısızlık yapmayın ancak annenizi karşınıza alıp bu durumu konuşun. Sizi dinlemiyor mu? O zaman bağırdığı bir sırada deyin ki "Anne ben artık çocuk değilim. Yani benimle konuşurken artık karşında bir çocuk olmadığını farkında olarak konuşursan daha sağlıklı ilişkimiz olur." Bu şekilde söyleyebilirsiniz.Ama siz sürekli aman annem kızmasın ses etmeyeyim derseniz bunun sonu gelmez.Her şeye sinirlenen ve bağıran bir annem var.Hem de öyle böyle bı bağırmak değil komşular bile duyuyor ve en küçük bir olaya bile.Abartiyorum diye dusunuyorsunuzdur bazı örnekler veriyim size.Dun akşam gece biraz acikmistim kendime süt isitiyim dedim ,mutfakta olduğumu görünce bu saatte niye bı şeyler yiyip içiyorsun diye söylenmeye başladı aciktigimi ve süt isittigimi söyledim .bu saatte ayakta olursan tabiki acikirsin diye bağırmaya falan başladı saat 11 di bu arada.etrafi toplicagimi söyledim fakat yine de bı bağırdı yatana kadar sürat asti.bi şey yiyorum diyelim tabağı bulaşık makinesine yerleştiriyorum iki dakika sonra gidip makineye bakıyor makinede yanlış yere koymuşsun diyor bağırmaya başlıyor.dogru yeri göster bı daha oraya koyiyim diyorum ama yok yine bağırmaya devam ediyor.daha da farklı örnekler veriyim haftada ikiden fazla duşa girersem kızıyor ne gerek varmış zaten evdeymisim.universite son sınıfa geçtim ve malum marttan beri evdeyim.evde çok bunaliyorum çünkü ben bağırış cagiris var hem de malum pek yapicak bı şey yok evde.bu yüzden akşamüstü 4-5 gibi yürüyüşe cikiyorum son bir iki haftadır.buna da kızmaya başladı diyor ki gizli gizli biriyle mi bulusuyorsun.yarim saat bı parkta dolaşıp geliyorum en fazla dışarıda yarım saat duruyorum kiminle gizli bulusabilirim.diyorum ki bana inanmıyorsan sen de gel benimle birlikte bu sefer de beni kandirmaya çalışıyorsun diyor.arkadaslarimla ayda bir buluşmaya gitsem kiziyor,akşam birazcık geç yatiyim (1 gibi mesela) bu duruma kızıyor .evde ev işlerine yardım ediyorum düzgün yapamıyorsun diye kızıyor.yapmasam da yapmıyorum diye kızıyor.duzgununu göster diyorum kaç yaşına geldin bilmiyor musun diye kızıyor.napcagimi şaşırdım.annemi çok seviyorum ama artık katlanamiyorum.param olsa gidicem ev tutucam kendime ama malesef ki daha bu sene mezun olucam.her dediğini yapsam bile kizicak ve bagiricak bı şey buluyor.karsilik versem ayrı dert vermeden ayrı dert.her gün her gün bunaldım artık.oyle derdimi yazıyım istedim,umarım düzelir ya da ben bu evden gidebilirim
Nasil da guzel anlatmissin Arya.Yoo benim annemde ayni bu sekilde. Sadece eş dostun yaninda güler. Bana karşi hep sürekli eleştiri, asla iyi birsey söylemez, hep yorgun hep mutsuz,..
Psikolojik siddet bu. Hani iş yerinde dügmelerini ilikleyen ancak evde karisina bagiran çagiran erkekler gibi. Annemde arkadaslarin yaninda güler, egleniyor gibi ama bize gelince hep yüzü asik.
Dertleri varsa, herkesin var Kudra. Evde terör esterecegine, psikologa gitsin.
Nasil da guzel anlatmissin Arya.
Olan iste tam da bu.
Benim annemi taniyanlar ne tatli annen var derdi,hala da der.
Fakat ben o sactigi isiltidan bir zerre goremedim.
Konu sahibi beni seslendirmis adeta.
Bunun hicbir bahanesi olamaz.
Hasta olan tedavi olsun,cocuklarin sucu ne.Ben de cok bunaldim,calis cabala hem iste hem evde.Cocuklarimi hic incitmedim,her sey nihayet onlar icin degil mi?
Iyi annelikte ilk olmazsa olmazlardan,bu olmadan diger yapilanlar solda sifir kalir...
görüyorum ve arttırıyorum, bu hastalıkli psikoloji yüzünden evlilikler sarsılmakla kalmıyor, bu evliliklerden ve ebeveynlerden doğan bireyler de ruh hastaları olarak topluma karışıyorCünkü bizim kültürde ebeveynler bilinçli bir sekilde cocuk yapmiyor. Ebebeveyn cocuga degil, cocuk ebeveyne uymali. Diger konuda insanlar halen savunuyor 45 yasindaki bir kadinin çalismamasini, oglundan geçinmesi. Bir evladin ömrünce ebeveynlik yapmasi normal olarak karsilaniyor.
Halbuki o annenin görevidir kendini geçindirmek, ogluna destek vermek. Ama bizde tam tersi olarak görülüyor. Evlat ömür boyu sükür etmesi lazim anne baba dogurdu ona bakti diye. Annelige çok fazla anlamlar yükleniyor. Sirf anne diye her yaptigi af ediliyor. Cok hastalikli bir psikoloji ve birçok evlilik zaten bundan dolayi zorluklarda yasiyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?