Okuyacaklarinizi belki yakistiramayacaksiniz ama 30 yasinda biri yaziyor, bu kararsizliklari 30 yasinda biri yasiyor, insan icinde bulundugu durumu cozemiyor, anlayamiyor bazen, bu yuzden size ihtiyacim var.
Birkac yildir tanidigim biri var. Ayri sehirlerde oldugumuz icin toplamda cok kisa bir zamani birlikte gecirdik, baslarda aramizdaki seyin adini koymadik, sebebi onun ciddi saglik sorunlari yasamasiydi buna ragmen eninde sonunda ayni yerde yasamak istedigimizden bahsederdik daima. Bir gun hislerinden bahsetti, ayni yerde yasamaktan ziyade omur boyu beraber yasamak istedigini anlatti. Ben baslarda afalladim ama kendimi onun kadar yakin hissettigim kimse yoktu ve dusuncesini paylastigimi soyledim. Her sey cok guzeldi. Sonra...
Sonrasi ayni yerde olmadigimiz icin yanlis anlamalar, anlamamalar vs. Baslarda kisa suren konusmamalar ve uzayan sessizlikler. Ben hele de mesafeler varsa tepkisiz, suskun kalmayi yok sayma olarak alirim. Bunu ona da soyledigim icin baslarda dikkat ederdi ama son sessizligimiz birkac ayi buldu. Haberlesmemizi gerektiren bir mevzu nedeniyle aramak durumunda kaldim, saglik, aileler vs uzun uzun konustuk. Sira bize geldi, kavgalar nedeniyle eskisi kadar yogun hissetmedigimizi soyledik, dunyada ikimizden baska kimse yokmus gibi hissederken artik oyle hissetmedigimizi. İkimiz de bunun ne kadar aci oldugunu tekrar edip durduk, o sagligi elvermedigi icin gerekli sartlari olusturamayacagini dusunurdu basindan beri, 15 yildir devam eden bir saglik srunu var, ben de uzakta oldugumuz icin belki de gercekten oyle oldugundan bana yeterince deger vermedigini. Buna ragmen neden bir yola ciktin derseniz detaylarini yazamayacagim kadar cok fedakarlik yaptik karsilikli. Konusmayi hala cok degerli oldugumuzu, boyle duygulari bir daha kimseye karsi hissetmeyecegimizi ve icimizden geldigi gibi davranacagimizi soyleyerek bitirdik.
Bana su anda bu kadar kotu hissettiren o kadar zaman sonra arayanin ben olmam, ona hala cok deger verdigimi ve ayni yerde yasamak istedigimi ustune basa basa soylemem. Ayni seyi o da soyledi ama onun egosunu sisirdigimi, ben oyle soyledigim icin bana eslik ettigini dusunuyorum. Altini cizerek basindan beri karsi cins duygusu olmaksizin arkadas kalsaydik bunlarin hic yasanmayacagini, kaprislerin, sorunlarin bundan kaynklandigini, onunla yan yana olmayi hala cok istedigimi ama ozel duygular olmaksizin muhabbetini cok sevdigimi soyledim.
Bu noktada bu halin nereye gidecegini ona karsi icimde gercekte ne hissettigimi bilemeyecek kadar basiretim baglandi. Buraya detaylari yazamiyorum ama yaptigi onca guzel seye ragmen neden bana yeterince deger vermedigini dusundum, neden surekli tartisma yarattim bilmiyorum, belki de benim icin dogru insan degildi diye yorumayabiliyorum en fazla. Siz ne dersiniz? Lutfen bir seyler yazin, belki bu korkunc ruh halinden cikmami saglar ucuncu bir goz, benzer seyler yasadiniz mi ya da disaridan nasil gorunuyor, ne hissediyorum, icimden hicbir sey yapmak gelmiyor, bana bu kadar kotu hissettiren ne, sizce ne dusunmeliyim ve bu hal nereye varir?
Birkac yildir tanidigim biri var. Ayri sehirlerde oldugumuz icin toplamda cok kisa bir zamani birlikte gecirdik, baslarda aramizdaki seyin adini koymadik, sebebi onun ciddi saglik sorunlari yasamasiydi buna ragmen eninde sonunda ayni yerde yasamak istedigimizden bahsederdik daima. Bir gun hislerinden bahsetti, ayni yerde yasamaktan ziyade omur boyu beraber yasamak istedigini anlatti. Ben baslarda afalladim ama kendimi onun kadar yakin hissettigim kimse yoktu ve dusuncesini paylastigimi soyledim. Her sey cok guzeldi. Sonra...
Sonrasi ayni yerde olmadigimiz icin yanlis anlamalar, anlamamalar vs. Baslarda kisa suren konusmamalar ve uzayan sessizlikler. Ben hele de mesafeler varsa tepkisiz, suskun kalmayi yok sayma olarak alirim. Bunu ona da soyledigim icin baslarda dikkat ederdi ama son sessizligimiz birkac ayi buldu. Haberlesmemizi gerektiren bir mevzu nedeniyle aramak durumunda kaldim, saglik, aileler vs uzun uzun konustuk. Sira bize geldi, kavgalar nedeniyle eskisi kadar yogun hissetmedigimizi soyledik, dunyada ikimizden baska kimse yokmus gibi hissederken artik oyle hissetmedigimizi. İkimiz de bunun ne kadar aci oldugunu tekrar edip durduk, o sagligi elvermedigi icin gerekli sartlari olusturamayacagini dusunurdu basindan beri, 15 yildir devam eden bir saglik srunu var, ben de uzakta oldugumuz icin belki de gercekten oyle oldugundan bana yeterince deger vermedigini. Buna ragmen neden bir yola ciktin derseniz detaylarini yazamayacagim kadar cok fedakarlik yaptik karsilikli. Konusmayi hala cok degerli oldugumuzu, boyle duygulari bir daha kimseye karsi hissetmeyecegimizi ve icimizden geldigi gibi davranacagimizi soyleyerek bitirdik.
Bana su anda bu kadar kotu hissettiren o kadar zaman sonra arayanin ben olmam, ona hala cok deger verdigimi ve ayni yerde yasamak istedigimi ustune basa basa soylemem. Ayni seyi o da soyledi ama onun egosunu sisirdigimi, ben oyle soyledigim icin bana eslik ettigini dusunuyorum. Altini cizerek basindan beri karsi cins duygusu olmaksizin arkadas kalsaydik bunlarin hic yasanmayacagini, kaprislerin, sorunlarin bundan kaynklandigini, onunla yan yana olmayi hala cok istedigimi ama ozel duygular olmaksizin muhabbetini cok sevdigimi soyledim.
Bu noktada bu halin nereye gidecegini ona karsi icimde gercekte ne hissettigimi bilemeyecek kadar basiretim baglandi. Buraya detaylari yazamiyorum ama yaptigi onca guzel seye ragmen neden bana yeterince deger vermedigini dusundum, neden surekli tartisma yarattim bilmiyorum, belki de benim icin dogru insan degildi diye yorumayabiliyorum en fazla. Siz ne dersiniz? Lutfen bir seyler yazin, belki bu korkunc ruh halinden cikmami saglar ucuncu bir goz, benzer seyler yasadiniz mi ya da disaridan nasil gorunuyor, ne hissediyorum, icimden hicbir sey yapmak gelmiyor, bana bu kadar kotu hissettiren ne, sizce ne dusunmeliyim ve bu hal nereye varir?