- 24 Ekim 2009
- 1.372
- 39
- 73
Merhaba
Ben üniversiteyi bitirip eve gelmiş, kpss sonucunu bekleyen bir öğretmenim.(Yani yazdıklarım gelip geçici bir ergenlik durumu değil:) Bazen ailemden nefret ettiğimi hissediyorum ve bu da suçluluk duymama yol açıyor. Hayatım boyunca beni aç veya parasız bırakmadılar, bu bir gerçek. Fakat sadece o kadar. Çocukluğumda bunu bu derece fark etmezdim, herkesin durumu böyle sanırdım. Fakat yaş ilerledikçe, onlarla hiçbir iletişimimin olmadığını, sevme ve sevilme ihtiyacımı hep dışarıdan karşılama yoluna gittiğimi fark ediyorum. Şu an evde onlarla yaşarken de, evde bir söz hakkımın veya özgürlüğümün olmadığını, bu evde barınırken bu evin kurallarına uymak mecburiyetinde olduğumu bana sonuna kadar hissettiriyorlar. Kendi fikirlerimi söylemek istediğimde bana ameliyat yaralarını gösterip eğer tutumunda ısrar edersen bizi mezara koyacaksın demezler mi, işte o zaman ne isterlerse yapıyorum. Bu da bana kişiliğimi kaybettiğimi hissettiriyor. Onların yanında asla kendim gibi olamıyorum: tek yaptığım onları memnun etmeye çalışmak. Bu yüzden bazen onlardan nefret ettiğimi düşünüyorum. Benim kötülüğümü istemediklerini biliyorum fakat bilmeden de olsa kötülük ediyorlar. Bunu konuşmayı denedim ama söylediklerimi yanlış algılayıp soruna çeviriyorlar, ben de yorgun düştüm, tekrar dile getirmeyi düşünmüyorum. Biraz iletişim sorunu olan insanlar, fikrimi söylesem bile beni tersliyorlar. Onlarda hiç anne ve baba sıcaklığı hissetmedim hayatım boyunca
Lütfen görüşlerinizi yazın,
Ben üniversiteyi bitirip eve gelmiş, kpss sonucunu bekleyen bir öğretmenim.(Yani yazdıklarım gelip geçici bir ergenlik durumu değil:) Bazen ailemden nefret ettiğimi hissediyorum ve bu da suçluluk duymama yol açıyor. Hayatım boyunca beni aç veya parasız bırakmadılar, bu bir gerçek. Fakat sadece o kadar. Çocukluğumda bunu bu derece fark etmezdim, herkesin durumu böyle sanırdım. Fakat yaş ilerledikçe, onlarla hiçbir iletişimimin olmadığını, sevme ve sevilme ihtiyacımı hep dışarıdan karşılama yoluna gittiğimi fark ediyorum. Şu an evde onlarla yaşarken de, evde bir söz hakkımın veya özgürlüğümün olmadığını, bu evde barınırken bu evin kurallarına uymak mecburiyetinde olduğumu bana sonuna kadar hissettiriyorlar. Kendi fikirlerimi söylemek istediğimde bana ameliyat yaralarını gösterip eğer tutumunda ısrar edersen bizi mezara koyacaksın demezler mi, işte o zaman ne isterlerse yapıyorum. Bu da bana kişiliğimi kaybettiğimi hissettiriyor. Onların yanında asla kendim gibi olamıyorum: tek yaptığım onları memnun etmeye çalışmak. Bu yüzden bazen onlardan nefret ettiğimi düşünüyorum. Benim kötülüğümü istemediklerini biliyorum fakat bilmeden de olsa kötülük ediyorlar. Bunu konuşmayı denedim ama söylediklerimi yanlış algılayıp soruna çeviriyorlar, ben de yorgun düştüm, tekrar dile getirmeyi düşünmüyorum. Biraz iletişim sorunu olan insanlar, fikrimi söylesem bile beni tersliyorlar. Onlarda hiç anne ve baba sıcaklığı hissetmedim hayatım boyunca
Lütfen görüşlerinizi yazın,