Lütfen bakın: Ailemden nefret mi ediyorum? Yardımm

Merhaba
Ben üniversiteyi bitirip eve gelmiş, kpss sonucunu bekleyen bir öğretmenim.(Yani yazdıklarım gelip geçici bir ergenlik durumu değil:) Bazen ailemden nefret ettiğimi hissediyorum ve bu da suçluluk duymama yol açıyor. Hayatım boyunca beni aç veya parasız bırakmadılar, bu bir gerçek. Fakat sadece o kadar. Çocukluğumda bunu bu derece fark etmezdim, herkesin durumu böyle sanırdım. Fakat yaş ilerledikçe, onlarla hiçbir iletişimimin olmadığını, sevme ve sevilme ihtiyacımı hep dışarıdan karşılama yoluna gittiğimi fark ediyorum. Şu an evde onlarla yaşarken de, evde bir söz hakkımın veya özgürlüğümün olmadığını, bu evde barınırken bu evin kurallarına uymak mecburiyetinde olduğumu bana sonuna kadar hissettiriyorlar. Kendi fikirlerimi söylemek istediğimde bana ameliyat yaralarını gösterip eğer tutumunda ısrar edersen bizi mezara koyacaksın demezler mi, işte o zaman ne isterlerse yapıyorum. Bu da bana kişiliğimi kaybettiğimi hissettiriyor. Onların yanında asla kendim gibi olamıyorum: tek yaptığım onları memnun etmeye çalışmak. Bu yüzden bazen onlardan nefret ettiğimi düşünüyorum. Benim kötülüğümü istemediklerini biliyorum fakat bilmeden de olsa kötülük ediyorlar. Bunu konuşmayı denedim ama söylediklerimi yanlış algılayıp soruna çeviriyorlar, ben de yorgun düştüm, tekrar dile getirmeyi düşünmüyorum. Biraz iletişim sorunu olan insanlar, fikrimi söylesem bile beni tersliyorlar. Onlarda hiç anne ve baba sıcaklığı hissetmedim hayatım boyunca

Lütfen görüşlerinizi yazın,

benim anlamadığım ameliyat ne olay ne tartışma ne
neye karşı çıkıyorlar?

Aslında basit şeyler. Arkadaşımla dışarı çıkmama bile bazen. Saat 10 dan sonra televizyon izlememe. O kadar basit şeyler ki. Ama ben yetişkin bir insanım arkadaşımla istediğim zaman dışarı çıkabilmeliyim dediğimde, babam bu sene olduğu bypass ameliyatının izlerini bana göstererek daha kötüsüne benim sebep olabileceğimi ima ediyor. Bu arada başlığı sadece yardımlaşmak için açtım, kırıcı üsluplara kapalıyım ama arkadaşça bir tavsiye gelirse de uygulamaya hazırım

canım anlıyorum seni bence kırmadan kırılmadan ayrı eve çık zaten mesleği olan bi bayansın

Bu yıl gidebilme ihtimalim var canım, ama gitsem de kendi annem ve babama karşı böyle hissettiğim için suçluluk yaşıyorum. Bu zamana kadar beni aç ve açıkta koymayan annem ve babama olumsuz duygular besliyorum ki, bu çok acı

anne ve baba sen kac yasina girersen gir.ister hakim ister ister avukat ol.kendi bildiklerni okuyorlar.onlarin sözü gecsin onlar dinlenisin istiyor.kizin da bize dogru yol gösteryo demiyola.benim ailem de öyleydi.inatciydi .ama simdi evliyim.istedigimi yapiyom.arkadaslrinla daha iyi anlasabilirsin.anne ve babanin yer daha farklidir.ama bir hasta oldugunda yada paraya sikistiginda ailen devamli yaninda dir.sen de onlari öyle kabul et.anne ni babani degistiremessin onlar öyle gider. kendini üzme

Stylis .!.:

Memnun etsen n'olur ki onları, ne kaybedersin ki?

Genişletmek için tıkla...

Belli ölçülerde hak veriyorumm, ama belli bir noktadan sonra da kişiliğim ve kendi hayatım diye birşey kalmadığını hissediyorum.

aycaa35 .!.:

anne ve baba sen kac yasina girersen gir.ister hakim ister ister avukat ol.kendi bildiklerni okuyorlar.onlarin sözü gecsin onlar dinlenisin istiyor.kizin da bize dogru yol gösteryo demiyola.benim ailem de öyleydi.inatciydi .ama simdi evliyim.istedigimi yapiyom.arkadaslrinla daha iyi anlasabilirsin.anne ve babanin yer daha farklidir.ama bir hasta oldugunda yada paraya sikistiginda ailen devamli yaninda dir.sen de onlari öyle kabul et.anne ni babani degistiremessin onlar öyle gider. kendini üzme

Genişletmek için tıkla...

Onları böyle kabul etmek için çok çaba harcıyorum ve bazen de ediyorum. Ama yeni bir bomba çıkınca :) Mesela yürüyüşe çıktığım eşofman altı vücut hatlarımı belli ediyormuş! diye yeni bir azar işitince bu sefer aynı duyguları yeni baştan yaşıyorum ve ağırıma gidiyor. Ama onları böyle kabul etmek yolunda daha çok çaba harcamam gerekiyor demek ki. Sağol canım

arkadaşım kendinde söylemişsin annen ve baban senin kötülüğünü istemez.Muhakkak vardır bi bildikleri die düşün.Arkadaşlarınla dışarı canın her istediğinde çıkamazsın 18 yaşını geçmemiz demek,ergenlik çağını aşmamız demek kendi borumuzu öttürmemiz demek olmuyor.Sonuçta hala ailene bağlısın ,hala o evde onlarla birlikte yaşıyorsun tabii ki bi yere giderken izin almak zorundasın.İzin vermiyorlarsa vardır bi bildikleri belki de arkadaş çevrenden hoşlanmıyorlar.Sevgiyi hiç de dışarda arama emin ol bi anne baba kadar kimse seni düşünmüyor.El oğlunun canı cehenneme annemin babamın ayaklarına kurban olayım onların yeri ayrı..Bunu insan ilerleyen zamanlarda anlıyor

canım ben de okul bittikten sonra 1 sene evde oturdum sonra iş buldum çalışmaya başladım.acıkcası bir kez evden ayrıldın mı bir daha eve döndüğünde her şey üstüne geliyormus gibi geliyor insana.özelliklede aile konusunda.aynı sorunları ben de yaşadım nerdeydin nderde kaldın hadi eve gel veya ne bileyim annemin ev düzenine karıstığımda mesela sen bu evde misafirsin ben böyle seviyorum karısma demelri falan agrına gidiyor insanın bunlarda bir nebze soğukluk olusturuyor.seni cok iyi anlıyorum.zamana bırak bence napsan bos simdi hedefine konsantre ol baska bişey düşünmemeye çalış canım.başka çaresi yok.anne babalarımız bizim için önemli ama bazen bizim adımıza kararlar verip doğru olduğunu düşünme gafletinde bulunabiliyorlar yada konusmaktan kacmak için duygu sömürüsü yapabiliyorlar.stres yapma her şey zamanla yoluna girecek emin ol hayatım

Evet arkadaşlar, dışarıda okuyup geri döndüm. Sorunlar çok eskiden beri vardı gerçi; hani biraz katı yapılı insanlar oldukları için ben kendi ailem tarafından hep bir nebze ezildim. Hep ıslah edilmesi gereken yabani bir yaratıkmışım gibi muamele gördüm; fakat bunun olmaması gerektiğini dışarıya gidip özgürlüğü tadınca daha çok anlamış bulunuyorum. Çocukken sopa da yesek el içinde rezil de olsak pek takmazdık kafamıza.ama şimdi ağır geliyor hakkaten

yaşınız ve mesleğiniz dolayısıyla bu size daha da zor gelmektedir umarm biran önce bu sıkıntıdan kurtulursunuz.