Lohusalık depresyonu

Merhaba 3.5 aylık bebeğim var ve sanırım doğum sonrası depresyon yaşıyorum. Sezeryan ile doğum yaptım ve İlk haftalar hiçbir sorunum yoktu. Doğumdan korkardım ama o bile korktuğum kadar zor olmamıştı. Bebeğimi sahiplendim ve iyiydim. Faka son bir bucuk aydır falan inanılmaz bir ruh halindeyim. O kadar mutsuz hissediyorum ki, sürekli yanımda annemi veya kız kardeşimi istiyorum. Fakat onlarda uzun süre kaldıları ama biraz uzak olduğumuz için artık yanımda değiller.Gündüz yalnız kaldığım an sıkıntı basıyor, bebeğimi seviyorum ama bu hayatı kabullenemiyorum, sürekli ‘’ bebek olmasa şuan şunu yapardım’’ diye düşünüyorum. En mutlu olmam gereken dönemde neden bunu yaşıyorum diyorum. Eşim inanılmaz anlayışlı bir insan ve o kadar mutlu ki, onu da üzmekten yoruldum. Gün içinde resmen saatleri sayıyorum. Bu durumu yaşayan var mı?

Merhaba, bu durumu hepimiz yaşadık. Ben daha ağır yaşadım, kimi arkadaşlarım biraz daha hafif. hayatımız köklü değişime uğruyor çocukla beraber, ilk zamanlar alışana kadar insan böyle karamsar hissedebiliyor korkmayın, geçiyor. Bebeğinizi koyun arabasına gezmeye çıkın, parka oturun kahvenizi için. Hayattan soyutlamayın kendinizi, arkadaşlarınızla görüşün. Birkaç aya kalmaz geçecek, merak etmeyin :)

Merhaba, birebir aynılarını yaşıyoruz. Üzülmeyin, bu yaşadıklarınız o kadar normal ki. O kadar kıymetli ki. Hepsi geçecek, birdenbire hayatlarımız da köklü değişimler oldu, dünyanın hem en güzel hem en zor duygusu sanırım. Size iyi gelen şeyleri yapmayı deneyin, ruhunuza iyi gelecek şeylere odaklanın, bol bol dinlenmeye ve kötü düşüncelere kapıldığınız an hepsinin geçeceğine inanın. Her kadının yaşadığı normal bir durum olduğunun rahatlığıyla kendinizi sakinleştirin. Bebeğinize güzel, sağlıklı bir ömür dilerim ve umarım bu süreç zorlamadan hepimiz için biter ve yeni hayatlarımıza yepyeni bir enerjiyle adapte olabiliriz.

Erstrebenswert .!.:

Merhaba, birebir aynılarını yaşıyoruz. Üzülmeyin, bu yaşadıklarınız o kadar normal ki. O kadar kıymetli ki. Hepsi geçecek, birdenbire hayatlarımız da köklü değişimler oldu, dünyanın hem en güzel hem en zor duygusu sanırım. Size iyi gelen şeyleri yapmayı deneyin, ruhunuza iyi gelecek şeylere odaklanın, bol bol dinlenmeye ve kötü düşüncelere kapıldığınız an hepsinin geçeceğine inanın. Her kadının yaşadığı normal bir durum olduğunun rahatlığıyla kendinizi sakinleştirin. Bebeğinize güzel, sağlıklı bir ömür dilerim ve umarım bu süreç zorlamadan hepimiz için biter ve yeni hayatlarımıza yepyeni bir enerjiyle adapte olabiliriz.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba yorumunuz için teşekkür ederim siz kaçıncı aydasınız peki, ben yanımda birileri kalırken tamamen eski halimleyim bebeğe karşı daha sevgi doluyum, ama tek kalınca bu ruh hali beni mahfediyor

Barta kulesi .!.:

Merhaba, bu durumu hepimiz yaşadık. Ben daha ağır yaşadım, kimi arkadaşlarım biraz daha hafif. hayatımız köklü değişime uğruyor çocukla beraber, ilk zamanlar alışana kadar insan böyle karamsar hissedebiliyor korkmayın, geçiyor. Bebeğinizi koyun arabasına gezmeye çıkın, parka oturun kahvenizi için. Hayattan soyutlamayın kendinizi, arkadaşlarınızla görüşün. Birkaç aya kalmaz geçecek, merak etmeyin :)

Genişletmek için tıkla...

Merhaba yorumunuz için teşekkürler, soyutlamamaya calısıyorum ama bebeğe bakmak için bu sene çalışmıyorum, haftaiçi hep evdeyim ailem biraz uzakta, yanımda birileri yokken çok kötüyüm

Çoğumuz yaşadık bunu. Ben de zor geçirdim bu süreci. Zamanla geçiyor. Bebeğiniz büyüdükçe size arkadaş olacak. Günboyu peşinde koşmaktan zamanın nasıl geçtiğini anlamayacaksınız

perdono pero no olvido .!.:

Çoğumuz yaşadık bunu. Ben de zor geçirdim bu süreci. Zamanla geçiyor. Bebeğiniz büyüdükçe size arkadaş olacak. Günboyu peşinde koşmaktan zamanın nasıl geçtiğini anlamayacaksınız

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim, peki ne kadar sürede atlattınız?tek kalamıyorum ama yanıma sürekli birilerini çağırmak iyi mi kötü mü bilmiyorum

gkrgl .!.:

Merhaba 3.5 aylık bebeğim var ve sanırım doğum sonrası depresyon yaşıyorum. Sezeryan ile doğum yaptım ve İlk haftalar hiçbir sorunum yoktu. Doğumdan korkardım ama o bile korktuğum kadar zor olmamıştı. Bebeğimi sahiplendim ve iyiydim. Faka son bir bucuk aydır falan inanılmaz bir ruh halindeyim. O kadar mutsuz hissediyorum ki, sürekli yanımda annemi veya kız kardeşimi istiyorum. Fakat onlarda uzun süre kaldıları ama biraz uzak olduğumuz için artık yanımda değiller.Gündüz yalnız kaldığım an sıkıntı basıyor, bebeğimi seviyorum ama bu hayatı kabullenemiyorum, sürekli ‘’ bebek olmasa şuan şunu yapardım’’ diye düşünüyorum. En mutlu olmam gereken dönemde neden bunu yaşıyorum diyorum. Eşim inanılmaz anlayışlı bir insan ve o kadar mutlu ki, onu da üzmekten yoruldum. Gün içinde resmen saatleri sayıyorum. Bu durumu yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

Gayet normal herkesin yaşadığı şeyler ben bebeğimi dört aylık olana kadar benimseyenedim mesela oğlum bir yaşında gece kalktigiinda Allah'ım geceleri kesintisiz uyuduğum gecelerimi özledim diye mizmizlaniyorum oluyor ama onun bir gulusude dünyalara bedel hele bir de anne desin dünya sizin oluyor merak etmeyin hepsi geçecek eşiniz bu dönemlerde desteğini arttırsın bebeğinizle dışarı çıkın kafanızı dağıtın

temmuzlu26 .!.:

Gayet normal herkesin yaşadığı şeyler ben bebeğimi dört aylık olana kadar benimseyenedim mesela oğlum bir yaşında gece kalktigiinda Allah'ım geceleri kesintisiz uyuduğum gecelerimi özledim diye mizmizlaniyorum oluyor ama onun bir gulusude dünyalara bedel hele bir de anne desin dünya sizin oluyor merak etmeyin hepsi geçecek eşiniz bu dönemlerde desteğini arttırsın bebeğinizle dışarı çıkın kafanızı dağıtın

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim eşim çok destek oluyor ondan yana hiçbir sıkıntım yok ama sanki hiç geçmeyecek gibi gün içinde düşünceler ve sıkıntılar beni bırakmıyor /(

gkrgl .!.:

Merhaba yorumunuz için teşekkürler, soyutlamamaya calısıyorum ama bebeğe bakmak için bu sene çalışmıyorum, haftaiçi hep evdeyim ailem biraz uzakta, yanımda birileri yokken çok kötüyüm

Genişletmek için tıkla...

Ben de sizin gibiydim, parka çıkıyordum akşamüstüleri. Ki, ikiz arabası asansöre sığmadığı için sıkça yapamıyordum zor oluyordu aşağı tek tek çocukları indirip arabayı ayrı indirmek. Sabah kahvaltıdan sonra bindirin arabasına market gezin, öğleden sonra parka çıkın. Parkta diğer annelerle sohbet edersiniz çok iyi gelir. Ben kaç senelik mahallemde çoğu arkadaşımla parkta tanışmıştım

Barta kulesi .!.:

Ben de sizin gibiydim, parka çıkıyordum akşamüstüleri. Ki, ikiz arabası asansöre sığmadığı için sıkça yapamıyordum zor oluyordu aşağı tek tek çocukları indirip arabayı ayrı indirmek. Sabah kahvaltıdan sonra bindirin arabasına market gezin, öğleden sonra parka çıkın. Parkta diğer annelerle sohbet edersiniz çok iyi gelir. Ben kaç senelik mahallemde çoğu arkadaşımla parkta tanışmıştım

Genişletmek için tıkla...

Siz peki süreci hep yalnız mı yürüttünüz

gkrgl .!.:

Siz peki süreci hep yalnız mı yürüttünüz

Genişletmek için tıkla...

Evet, hep yalnızdım. 2,5 yaşındalar Şuan yine yalnızım. Eşim geceleri destek oluyordu ama işten 18:30 gibi geliyordu çocuklar zaten 20’de uyuyordu yani yalnızdım hep. Geçmeyecekmiş gibi geliyor ama geçiyor

gkrgl .!.:

Teşekkür ederim, peki ne kadar sürede atlattınız?tek kalamıyorum ama yanıma sürekli birilerini çağırmak iyi mi kötü mü bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

4 ay bitip 5. Ay gelince rahatlarsınız biraz. Sonra dönmeye emeklemeye başlıyor. Ek gıda süreci, yavaş yavaş konuşuyor, anlıyor sizi. O süreçte biraz daha normalleşirsiniz.
Ben de hep yalnızdım. 7. gün yanımda kimse kalmadı. Arada ziyarete geldiler. Bir şekilde alışmak lazım

gkrgl .!.:

Merhaba yorumunuz için teşekkür ederim siz kaçıncı aydasınız peki, ben yanımda birileri kalırken tamamen eski halimleyim bebeğe karşı daha sevgi doluyum, ama tek kalınca bu ruh hali beni mahfediyor

Genişletmek için tıkla...

Bebeğim 4. ayında. Benim yanımda hiç kimse kalmadı. Yurt dışındayım ailemin vize talebi reddedildi, oğlumun oturumu gelmediği için ben gidemedim. Burada doğum yaptığım hastanede 4 gün geceleri bebekle yalnız yattım çünkü eşimi içeri almadılar protokolleri böyleydi. Hala yalnızım şu an bile bebeğim uyurken yazıyorum bu mesajı. Burada arkadaşım dostum yok. Ne zaman ülkeme dönüp ailemi görebileceğim belirsiz. Eşim 12 saat çalışıyor gün içinde yarım saat görebiliyor çünkü buna mecburuz. Bol bol dua edip güçlü kalmaya çalışıyorum. Bana iyi gelecek şeyler üretmeye çalışıyorum. 1 haftadır saçımı bile taramadım. Vakitsizlikten değil git beş dakika tara diyorum kendime ama hayır, üzerimde inanılmaz bir yorgunluk var. Ben de böyle hayal etmedim ama şartlara ayak uydurmaya çalışıyorum. Geçecek ve daha iyi hissedeceğim günler gelecek biliyorum. Şimdi böyle yazıyorum ama dün çok ağladım mesela ondan önceki gün de. Ama bebeğim uyandığında bugün onun için ne yapabilirim, nasıl vakit geçirebiliriz diyorum. Ona odaklıyım. Modum çok düşüyor ama yükseltmeye çalışıyorum bazen de o anki mutsuzluğumu yaşayıp dibine kadar, sonra ayağa kalkıyorum. Bir ara dondurma yemeye sarmıştım mesela, en sevdiğim dondurmayı bebeğimi uyutup kaşık kaşık yiyip kendimi mutlu ediyordum sütümü de arttırıyordu bence. Böyle böyle atlatacağız inşallah.

Barta kulesi .!.:

Evet, hep yalnızdım. 2,5 yaşındalar Şuan yine yalnızım. Eşim geceleri destek oluyordu ama işten 18:30 gibi geliyordu çocuklar zaten 20’de uyuyordu yani yalnızdım hep. Geçmeyecekmiş gibi geliyor ama geçiyor

Genişletmek için tıkla...

İnşallah

perdono pero no olvido .!.:

4 ay bitip 5. Ay gelince rahatlarsınız biraz. Sonra dönmeye emeklemeye başlıyor. Ek gıda süreci, yavaş yavaş konuşuyor, anlıyor sizi. O süreçte biraz daha normalleşirsiniz.
Ben de hep yalnızdım. 7. gün yanımda kimse kalmadı. Arada ziyarete geldiler. Bir şekilde alışmak lazım

Genişletmek için tıkla...

İnşallah alışırım teşekkür ederim

Durumunuzu anliyorum arkadaşlar da güzel cevaplar vermiş zaten ekstra bişey yazmayacağım ama anlayamadigim birebir aynı şeyleri bebeğiniz 2.5 aylıkken de yazmissiniz, kopyala yapıştır yapmışsınız. Hiç bir fark yok bebeğin kaç aylık olduğu dışında. Konuyu hatırlayınca eski konulariniza bakıp farkettim. Bence 1 ay sonra bebeğim 4.5 aylık diye aynı konuyu açmadan uzman destegi alın derim.

gkrgl .!.:

Merhaba 3.5 aylık bebeğim var ve sanırım doğum sonrası depresyon yaşıyorum. Sezeryan ile doğum yaptım ve İlk haftalar hiçbir sorunum yoktu. Doğumdan korkardım ama o bile korktuğum kadar zor olmamıştı. Bebeğimi sahiplendim ve iyiydim. Faka son bir bucuk aydır falan inanılmaz bir ruh halindeyim. O kadar mutsuz hissediyorum ki, sürekli yanımda annemi veya kız kardeşimi istiyorum. Fakat onlarda uzun süre kaldıları ama biraz uzak olduğumuz için artık yanımda değiller.Gündüz yalnız kaldığım an sıkıntı basıyor, bebeğimi seviyorum ama bu hayatı kabullenemiyorum, sürekli ‘’ bebek olmasa şuan şunu yapardım’’ diye düşünüyorum. En mutlu olmam gereken dönemde neden bunu yaşıyorum diyorum. Eşim inanılmaz anlayışlı bir insan ve o kadar mutlu ki, onu da üzmekten yoruldum. Gün içinde resmen saatleri sayıyorum. Bu durumu yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

Yaşamayan var mı? :)
Hissettikleriniz normal, özellikle yalnız kalıyorsanız. Ben de bir sene neden ailemle aynı şehirde yaşamıyorum ki diye düşünerek geçirdim. Eşiniz destekse ona bir saat de olsa bebeğinizi bırakıp yürüyüşe, kahve içmeye ya da alışverişe gidebilirsiniz. Bebek sonrası hayat 180 derece değişiyor, alışmak zaman alıyor.

crn_21 .!.:

Durumunuzu anliyorum arkadaşlar da güzel cevaplar vermiş zaten ekstra bişey yazmayacağım ama anlayamadigim birebir aynı şeyleri bebeğiniz 2.5 aylıkken de yazmissiniz, kopyala yapıştır yapmışsınız. Hiç bir fark yok bebeğin kaç aylık olduğu dışında. Konuyu hatırlayınca eski konulariniza bakıp farkettim. Bence 1 ay sonra bebeğim 4.5 aylık diye aynı konuyu açmadan uzman destegi alın derim.

Genişletmek için tıkla...

Hala atlatamadım ve konuyu tekrar açtım farklı görüşler almak için..

joynss .!.:

Yaşamayan var mı? :)
Hissettikleriniz normal, özellikle yalnız kalıyorsanız. Ben de bir sene neden ailemle aynı şehirde yaşamıyorum ki diye düşünerek geçirdim. Eşiniz destekse ona bir saat de olsa bebeğinizi bırakıp yürüyüşe, kahve içmeye ya da alışverişe gidebilirsiniz. Bebek sonrası hayat 180 derece değişiyor, alışmak zaman alıyor.

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim..