kesinlikle hepsini yaşadım,çok zor Allah yardım etsin. ben bir de sürekli uykumdan ağlayarak sıçrayarak kalkıyordum..Ama kırkıncı gün hepsi geçti. eşim çok anlayışlı bir insan olmasına rağmen onun da her davranışı beni rahatsız etti. biraz sabredin derim ben.. Çok sevdiğiniz insanları çağırın yanınıza,sevdiğiniz arkadaşlarınızla doğum anlarını paylaşın,zamanla alışıyor insan..bana çok iyi gelmişti...
ben daha hamilelik kısmında yasıorm bu duyguları yani bebeğimi baskalarıyla paylasma fikri mahvedio beni yani onu benden baska kimse sevmesn kucağına almasın istiorm ya cok kötüyüm uyuyamayacağımı fln düşününcede kafam karısıo yani bilmiorm ama daha doğmadan cok kötüyüm ben:26:
peki şu an düzeldinmi nasıl başardın düzelmeyi ben başaramıyorum bütün gün sokaktaydım çıldırıyorum sandım ne yapıcam ben doktora gittim oda bana anti depresan ilaçları verdi ama bunları kullanmak istemiyorum bebeğime süt vermeyi kesmek zorundayım bu ilaçları içersem ama içmezsemde düzelemezmişim kafayı yemek üzereyim ben
senin durumumun ne düzeyde olduğunu bilmiyorum canım,bende çok şükür gitgide azalıyor...dışarıya çıkmak çok iyi geliyor...bebekten önce yaptığın rutin şeyleri ne kadar çok yaparsan o kadar iyi....
ben ikinci defa aynı şeyleri yaşadım...ilk hamileliğim çok zordu ama ruhsal durumum ikincisi kadar zorlayıcı değildi...
ikinci hamileliğim her bakımdan çok çok zordu....doktor ilk bebğin hamileliği,doğumu ve sonrasında yaşadığım zorlukların beni bu hale getirdiğini söyledi...içten içe korkuyorsun ve bilinçaltın dolmuş dedi....
şimdi ne düşündüğüme gelirsek,8 yaşında bir kız annesi olarak...bu bir süreç ve geçiyor...günden güne sana bağımlılığı azalacak allahın emanetini sahipleniyorsun...çok yüce bir sorumluluk,bizide zorlayan bu sorumluluk ve adaptasyon süreci zaten...ama inan geçecek...gün be gün alışacaksın...gecede on defa üzeri açılmışmı diye kontrol edeceksin...asla kıskanamayacağın tek insan olacak o senin...her başarısı seni uçuracak....hele dört yaşından sonra çoğu ihtiyacını tek başına karşılayabileceği için işin zevkli tarafı kalacak(4 dediysem,daha öncesinde zaten bir sürü şeyi kendi başına yapabilecek,çiş,yemek,konuşmak vs...)
ne zaman istersen konuşuruz,bu süreci yaşayan milyonlarca insandan birisin...annelik hüznünü lohusalıkta her 10 kadından 8 i yaşıyor...depresyonda ise rakamlar hiçte az değil....
Sevgili pamikprenses ve AYMES, yaşadıklarınızı birebir yaşayan biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. Benim de 20 aylık bir oğlum var, lohusalık sürecini çok ama çok zor atlattım, bu doğal bir süreç aslında böyle bakmak lazım, ben tıpçı olduğum halde, yaşayacaklarımı bildiğim halde bundan çok sıkıntı duyarak kurtuldum. Doğumun 3. gününde kayınvalidem sudan yere kavga çıkartarak beni annemle beraber evden çıkartmak istedi, sebebi de ben sezaryen olmuşum, o oğlunu bağıra bağıra çatır çatır doğurmuş... özetle geçeyim sizi sıkmadan...Beni kapının önüne attırdı zaten ameliyatlıyım çok zor hareket ediyorum, annem de ben soğukta kapıya atıldım diye tabii ki yanıma geldi ama hiçbirimiz ne olduğunu anlamadık, kayınvalidem başladı yalanlarını sıralamaya, işte beni hastane odalarına almadılar, torunumu bana göstermediler vs. vs. açıklamama fırsat vermeden de bir yallan daha, oysaki 2 gece hastanede yattım, 2 gece de o yanımda kaldı, annesini istedi beni istemedi demesin diye annemi eve gönderdim o benimle kaldı, sabaha kadar da uyudu, kendi hastanemde olduğu için doğum sağolsun arkadaşlım baktılar, neyse sonuç olarak benim annemle görüşmem yasaklandı, nemiş anne olduğumun farkına varacakmışım, evime sahip çıkacakmışım filan filan, insan lohusalık dönemindeyken annesine o kadar ihtiyaç duyuyor ki hiçkimse o sıkıntını huzursuzluğunu annen kadar alamıyor.neyse annem gitti zaten o kadar laftan sonra ben k.validemle kalıyorum ama o kadar güçsüzüm ki,doğumdan önce bana deli gibi aşık olan adam annesinin iftiralarından sonra 'annem ne derse onu yapacaksın, yoksa bu evlilik biter' diye konuşmaya başladı. o kadar güçsüz ve çaresizdim ki nolur ayrılmayalım diyordum, sana çok ihtiyacım var diyordum, o da bakıcaz işte sen annemin istedikleirini yap ona göre düşünücez diyordu, bu sıkıntılar içinde tabi ne çocuğa bakabiliyordum, ne emzirebiliyordum,emzirmek de istemiyordum zaten, sürekli annemi özlüyordm hep arıyordum gelicem anne diyordum ve en sonunda da gittim, k.validem emziriken yok yok süt gelmiyor emmiyor bu senin sütün buna yaramıyor derdi, eşimde anne bu böyle olmayacak ben bu çocuğa bir süt anne tutacağım dedi, süt anne nereden tutuluyorsa...Ben ise kendimi zayıf, ezik, güçösüz işe yaramayan, çocuğunu bile besleyemeyen, aciz, zavallı hissediyordum.herkes bana bu dönemin geçeceğini söylerdii, ben de bilirdim alında ama bana yalan gelirdi, asla geçmeyecekderdim, sonunda psikiyatra gittim, bana aynen sana söylediğini söyledi, bu ilaçlarla emziremezsin, ya ilaç içeceksin ya da süt vermeyi keseceksin. o kadar çok düşündüm ki ve karar verdim aşacaktım bu durumu, etrafımda aşmamam için uğraşan o kadar çok insan olmama rağmen söz verdim kendime, k.validem istemiyordu beni ben annemde kalıyordum eşimde annesinde, eşime de dedi ki 'oğlum iyi kötü anne sütüdür, bebek anasını emsin 6 ay, 6 ay sonra alırız biz yavrumuzu, arasın da bulsun ondan sonra'dedi. lohusayken bunları duymak kahredici birşey ,hep oğlumu alacaklarmış gibi hissederim hala. sonuç ne oldu... o gerginlikler arasında annem babam çok destek oldular, evladım sarıldım, emzirebildiğim kadar emzirdim, bu süre 3 ay sürdü, 3 ay emdi ve ben hala vicdn aabı duyarım daha az etkilenseydim bu durumdan da çocuüumu daha çok emzirseydim, daha çok ilgilenseydim onunla diye, sana bunları niye böyle uzun yazdım, şunun için eğer eşin yanımndaysa sana destek oluyorsa k.validen sorun çıkartmıyorsa, annen yakınındaysa inan bu durum çok çabuk geçecek güzel arkadaşım, bence hiiç ilaç kullanmaya başlama, sonra çok pişmanlık yaşarsın. bebek doğduğunda primer olarak bize bağımlı oldupğu için bunalıma giriyoruz, sıkılıyoruz ama inan gün geçtikçe bağımlılığı azalacak, bak benim hiç geçmez dediğim günler geçti, 22 aylık oldu oğlum, şu anda maşaallah 2 atrkadaş gibiyiz, nolur bu günlerini atlatmaya bak kolayca, çabucak geçtiğini sen de göreceksin, ilaca hiç başlama derim ben, zaten 40 gün derler ya, tıpta da mantığı vardır bunun 40 gün somnra oksitosin hormonun ormale dönmeye başlar ve kafana sihirli bir değnek değmiş gibi huzura kavuşursun, 40.ınA da az kalmış güzelim biraz daha dayan... biraz uzun yazdım ama yaşadıklarımı paylaşmak ve yardımcı olmak istedim, sabırla okuyan tüm arkadaşlarıma tesekkür ediyoru, allaha emannet olun, herşey gönlünüzce olsun...
öncelikle kayınvalidene yuh insafsız diyorum eşinede pesss diyorum..
peki şuan ki tutumları nasıl..eşin hala annem ne derse diyormu..
boğmak geldi içimden kayınvalideni..düşüncesiz insanlar yaa..
bebeköztürk sende durum ne kadarda normale döndü...ne kadar sürede atlattın...yavaş yavaşmı değişti herşey yoksa birdenmi düzeldi,bende 54, gündeyim hala bir boşluk ve karmaşa hissi var,bebeğimin bana olan aşırı ihtiyacından daraldığım oluyor...ilk günlerde ki gibi değil ama(ilk günlerde aşırı sinir ,stres vardı) halen var üzerimde....tam olarak adapte olmak ne kadar zaman alır acaba...
Canım ben tam olarak tarih hatırlamıyorum ama bebeğin sana olan ihtiyacı azaldıkça normale döneceksin, yani 3 ay gibi bir süre sonra daha da rahatlarsın bence, bu aradasana yardımcı olacak birileri var mı bebek bakımı konusunda, annnen, k.validen vs. Bak bizim fakültede bir kadın doğum hocası var der ki, bebek bakımı için alabildiğiniz kadar insanlardan yardım alın, bebeği 5 dakika birinin tutması, birinin uyutması bile sizi rahatlatacaktır der, o yüzden canım bebeğin sana olan aşırı ihtiyacından daralman çok normal, ben de feci halde daralmıştım ama geçiyor inan bana, ilerde biz onlara ihtiyaç duyacaz da onlar bunalacak emin oöl tatlım :)
Sevgili pamikprenses ve AYMES, yaşadıklarınızı birebir yaşayan biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. Benim de 20 aylık bir oğlum var, lohusalık sürecini çok ama çok zor atlattım, bu doğal bir süreç aslında böyle bakmak lazım, ben tıpçı olduğum halde, yaşayacaklarımı bildiğim halde bundan çok sıkıntı duyarak kurtuldum. Doğumun 3. gününde kayınvalidem sudan yere kavga çıkartarak beni annemle beraber evden çıkartmak istedi, sebebi de ben sezaryen olmuşum, o oğlunu bağıra bağıra çatır çatır doğurmuş... özetle geçeyim sizi sıkmadan...Beni kapının önüne attırdı zaten ameliyatlıyım çok zor hareket ediyorum, annem de ben soğukta kapıya atıldım diye tabii ki yanıma geldi ama hiçbirimiz ne olduğunu anlamadık, kayınvalidem başladı yalanlarını sıralamaya, işte beni hastane odalarına almadılar, torunumu bana göstermediler vs. vs. açıklamama fırsat vermeden de bir yallan daha, oysaki 2 gece hastanede yattım, 2 gece de o yanımda kaldı, annesini istedi beni istemedi demesin diye annemi eve gönderdim o benimle kaldı, sabaha kadar da uyudu, kendi hastanemde olduğu için doğum sağolsun arkadaşlım baktılar, neyse sonuç olarak benim annemle görüşmem yasaklandı, nemiş anne olduğumun farkına varacakmışım, evime sahip çıkacakmışım filan filan, insan lohusalık dönemindeyken annesine o kadar ihtiyaç duyuyor ki hiçkimse o sıkıntını huzursuzluğunu annen kadar alamıyor.neyse annem gitti zaten o kadar laftan sonra ben k.validemle kalıyorum ama o kadar güçsüzüm ki,doğumdan önce bana deli gibi aşık olan adam annesinin iftiralarından sonra 'annem ne derse onu yapacaksın, yoksa bu evlilik biter' diye konuşmaya başladı. o kadar güçsüz ve çaresizdim ki nolur ayrılmayalım diyordum, sana çok ihtiyacım var diyordum, o da bakıcaz işte sen annemin istedikleirini yap ona göre düşünücez diyordu, bu sıkıntılar içinde tabi ne çocuğa bakabiliyordum, ne emzirebiliyordum,emzirmek de istemiyordum zaten, sürekli annemi özlüyordm hep arıyordum gelicem anne diyordum ve en sonunda da gittim, k.validem emziriken yok yok süt gelmiyor emmiyor bu senin sütün buna yaramıyor derdi, eşimde anne bu böyle olmayacak ben bu çocuğa bir süt anne tutacağım dedi, süt anne nereden tutuluyorsa...Ben ise kendimi zayıf, ezik, güçösüz işe yaramayan, çocuğunu bile besleyemeyen, aciz, zavallı hissediyordum.herkes bana bu dönemin geçeceğini söylerdii, ben de bilirdim alında ama bana yalan gelirdi, asla geçmeyecekderdim, sonunda psikiyatra gittim, bana aynen sana söylediğini söyledi, bu ilaçlarla emziremezsin, ya ilaç içeceksin ya da süt vermeyi keseceksin. o kadar çok düşündüm ki ve karar verdim aşacaktım bu durumu, etrafımda aşmamam için uğraşan o kadar çok insan olmama rağmen söz verdim kendime, k.validem istemiyordu beni ben annemde kalıyordum eşimde annesinde, eşime de dedi ki 'oğlum iyi kötü anne sütüdür, bebek anasını emsin 6 ay, 6 ay sonra alırız biz yavrumuzu, arasın da bulsun ondan sonra'dedi. lohusayken bunları duymak kahredici birşey ,hep oğlumu alacaklarmış gibi hissederim hala. sonuç ne oldu... o gerginlikler arasında annem babam çok destek oldular, evladım sarıldım, emzirebildiğim kadar emzirdim, bu süre 3 ay sürdü, 3 ay emdi ve ben hala vicdn aabı duyarım daha az etkilenseydim bu durumdan da çocuüumu daha çok emzirseydim, daha çok ilgilenseydim onunla diye, sana bunları niye böyle uzun yazdım, şunun için eğer eşin yanımndaysa sana destek oluyorsa k.validen sorun çıkartmıyorsa, annen yakınındaysa inan bu durum çok çabuk geçecek güzel arkadaşım, bence hiiç ilaç kullanmaya başlama, sonra çok pişmanlık yaşarsın. bebek doğduğunda primer olarak bize bağımlı oldupğu için bunalıma giriyoruz, sıkılıyoruz ama inan gün geçtikçe bağımlılığı azalacak, bak benim hiç geçmez dediğim günler geçti, 22 aylık oldu oğlum, şu anda maşaallah 2 atrkadaş gibiyiz, nolur bu günlerini atlatmaya bak kolayca, çabucak geçtiğini sen de göreceksin, ilaca hiç başlama derim ben, zaten 40 gün derler ya, tıpta da mantığı vardır bunun 40 gün somnra oksitosin hormonun ormale dönmeye başlar ve kafana sihirli bir değnek değmiş gibi huzura kavuşursun, 40.ınA da az kalmış güzelim biraz daha dayan... biraz uzun yazdım ama yaşadıklarımı paylaşmak ve yardımcı olmak istedim, sabırla okuyan tüm arkadaşlarıma tesekkür ediyoru, allaha emannet olun, herşey gönlünüzce olsun...