Lohusa Depresyonu

kesinlikle hepsini yaşadım,çok zor Allah yardım etsin. ben bir de sürekli uykumdan ağlayarak sıçrayarak kalkıyordum..Ama kırkıncı gün hepsi geçti. eşim çok anlayışlı bir insan olmasına rağmen onun da her davranışı beni rahatsız etti. biraz sabredin derim ben.. Çok sevdiğiniz insanları çağırın yanınıza,sevdiğiniz arkadaşlarınızla doğum anlarını paylaşın,zamanla alışıyor insan..bana çok iyi gelmişti...

bende çoğu zaman uykumdan sıçrayarak uyanıyorum Allah razı olsun eşimde çok yardımcı oluyo ama yukarda yazdığım gibi her ne yaparsak yapalım toparlanamıyorum ne güzel 40 . gün herşey bitmiş senin benimde öyle olur inşallah bana çok dua edin arkadaşlar lütfen bi an önce kurtulıyım bu durumdan
 
Merhaba , bu konu ciddi ve özel bir konu gerçekten.
Elif Şafağın Siyah Süt kitabını mutlaka okumanızı rica edicem sizden.
Yalnız olmadığınızı görüceksiniz.
 
ben daha hamilelik kısmında yasıorm bu duyguları yani bebeğimi baskalarıyla paylasma fikri mahvedio beni yani onu benden baska kimse sevmesn kucağına almasın istiorm ya cok kötüyüm uyuyamayacağımı fln düşününcede kafam karısıo yani bilmiorm ama daha doğmadan cok kötüyüm ben:26:
 
ben daha hamilelik kısmında yasıorm bu duyguları yani bebeğimi baskalarıyla paylasma fikri mahvedio beni yani onu benden baska kimse sevmesn kucağına almasın istiorm ya cok kötüyüm uyuyamayacağımı fln düşününcede kafam karısıo yani bilmiorm ama daha doğmadan cok kötüyüm ben:26:

şimdiden böyle şeyler dşünüpte mahfetme kendini kafanı karıştırma inanki yaşananlar okadar korkunçki şimdiden kendine eziyet etme yani herşey güzel olucak de hep yaşadıklarım gerçekten anlatılmaz çok zor zamanlar geçiriyorum
 
peki şu an düzeldinmi nasıl başardın düzelmeyi ben başaramıyorum bütün gün sokaktaydım çıldırıyorum sandım ne yapıcam ben doktora gittim oda bana anti depresan ilaçları verdi ama bunları kullanmak istemiyorum bebeğime süt vermeyi kesmek zorundayım bu ilaçları içersem ama içmezsemde düzelemezmişim kafayı yemek üzereyim ben

senin durumumun ne düzeyde olduğunu bilmiyorum canım,bende çok şükür gitgide azalıyor...dışarıya çıkmak çok iyi geliyor...bebekten önce yaptığın rutin şeyleri ne kadar çok yaparsan o kadar iyi....
ben ikinci defa aynı şeyleri yaşadım...ilk hamileliğim çok zordu ama ruhsal durumum ikincisi kadar zorlayıcı değildi...
ikinci hamileliğim her bakımdan çok çok zordu....doktor ilk bebğin hamileliği,doğumu ve sonrasında yaşadığım zorlukların beni bu hale getirdiğini söyledi...içten içe korkuyorsun ve bilinçaltın dolmuş dedi....
şimdi ne düşündüğüme gelirsek,8 yaşında bir kız annesi olarak...bu bir süreç ve geçiyor...günden güne sana bağımlılığı azalacak allahın emanetini sahipleniyorsun...çok yüce bir sorumluluk,bizide zorlayan bu sorumluluk ve adaptasyon süreci zaten...ama inan geçecek...gün be gün alışacaksın...gecede on defa üzeri açılmışmı diye kontrol edeceksin...asla kıskanamayacağın tek insan olacak o senin...her başarısı seni uçuracak....hele dört yaşından sonra çoğu ihtiyacını tek başına karşılayabileceği için işin zevkli tarafı kalacak(4 dediysem,daha öncesinde zaten bir sürü şeyi kendi başına yapabilecek,çiş,yemek,konuşmak vs...)
ne zaman istersen konuşuruz,bu süreci yaşayan milyonlarca insandan birisin...annelik hüznünü lohusalıkta her 10 kadından 8 i yaşıyor...depresyonda ise rakamlar hiçte az değil....
 
Son düzenleme:
senin durumumun ne düzeyde olduğunu bilmiyorum canım,bende çok şükür gitgide azalıyor...dışarıya çıkmak çok iyi geliyor...bebekten önce yaptığın rutin şeyleri ne kadar çok yaparsan o kadar iyi....
ben ikinci defa aynı şeyleri yaşadım...ilk hamileliğim çok zordu ama ruhsal durumum ikincisi kadar zorlayıcı değildi...
ikinci hamileliğim her bakımdan çok çok zordu....doktor ilk bebğin hamileliği,doğumu ve sonrasında yaşadığım zorlukların beni bu hale getirdiğini söyledi...içten içe korkuyorsun ve bilinçaltın dolmuş dedi....
şimdi ne düşündüğüme gelirsek,8 yaşında bir kız annesi olarak...bu bir süreç ve geçiyor...günden güne sana bağımlılığı azalacak allahın emanetini sahipleniyorsun...çok yüce bir sorumluluk,bizide zorlayan bu sorumluluk ve adaptasyon süreci zaten...ama inan geçecek...gün be gün alışacaksın...gecede on defa üzeri açılmışmı diye kontrol edeceksin...asla kıskanamayacağın tek insan olacak o senin...her başarısı seni uçuracak....hele dört yaşından sonra çoğu ihtiyacını tek başına karşılayabileceği için işin zevkli tarafı kalacak(4 dediysem,daha öncesinde zaten bir sürü şeyi kendi başına yapabilecek,çiş,yemek,konuşmak vs...)
ne zaman istersen konuşuruz,bu süreci yaşayan milyonlarca insandan birisin...annelik hüznünü lohusalıkta her 10 kadından 8 i yaşıyor...depresyonda ise rakamlar hiçte az değil....


selam arkadaşım sağol anlattıkların için ben bişey daha sormak istiyorum sence ilaç kullanmadan ben düzelebilirmiyim bunlarla baş etmem çokmu zor yoksa ilaç kullanmaya mecburmuyum nasıl kurtulucam ben ne olur bana yardım edin delirmek üzereyim ben çok zorlanıyorum evimde duramıyorum :KK43: :KK43: :KK43:
 
Canım ben senin dayanma noktanı bilemiyorum...bebişe süt vermek için dayanabiliyorsan ne ala....
ben çok sıkışınca passiflora içiyorum...rahatlatıcı çaylar var,melisa,rezene gibi....
birde üzüm pekmezi,kuru üzüm,kuru dut gibi gıdalar sinirlere çok iyi geliyor,yatıştırıyor...
 
ay neberbet bişey o lohusalık herşeye ağlıyordum olmadıkşeylere kafamı takıyordum bide kaynana vardı yanımda o bi sinir zaten kadıın yürüse baksa sinirlerimi zıplatıyordu sütüm bile olmadı o varken sonra yavaş yavaş girdi düzene
ama bizim bebeğimize bakacak kimse olmadığından güvencemiz yoktu toparlamak zorundaydım o bebeğim bana ihtiyacı var şükretki annen yanında biz onuda görmedik yanlızdım hep
 
Sevgili pamikprenses ve AYMES, yaşadıklarınızı birebir yaşayan biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. Benim de 20 aylık bir oğlum var, lohusalık sürecini çok ama çok zor atlattım, bu doğal bir süreç aslında böyle bakmak lazım, ben tıpçı olduğum halde, yaşayacaklarımı bildiğim halde bundan çok sıkıntı duyarak kurtuldum. Doğumun 3. gününde kayınvalidem sudan yere kavga çıkartarak beni annemle beraber evden çıkartmak istedi, sebebi de ben sezaryen olmuşum, o oğlunu bağıra bağıra çatır çatır doğurmuş... özetle geçeyim sizi sıkmadan...Beni kapının önüne attırdı zaten ameliyatlıyım çok zor hareket ediyorum, annem de ben soğukta kapıya atıldım diye tabii ki yanıma geldi ama hiçbirimiz ne olduğunu anlamadık, kayınvalidem başladı yalanlarını sıralamaya, işte beni hastane odalarına almadılar, torunumu bana göstermediler vs. vs. açıklamama fırsat vermeden de bir yallan daha, oysaki 2 gece hastanede yattım, 2 gece de o yanımda kaldı, annesini istedi beni istemedi demesin diye annemi eve gönderdim o benimle kaldı, sabaha kadar da uyudu, kendi hastanemde olduğu için doğum sağolsun arkadaşlım baktılar, neyse sonuç olarak benim annemle görüşmem yasaklandı, nemiş anne olduğumun farkına varacakmışım, evime sahip çıkacakmışım filan filan, insan lohusalık dönemindeyken annesine o kadar ihtiyaç duyuyor ki hiçkimse o sıkıntını huzursuzluğunu annen kadar alamıyor.neyse annem gitti zaten o kadar laftan sonra ben k.validemle kalıyorum ama o kadar güçsüzüm ki,doğumdan önce bana deli gibi aşık olan adam annesinin iftiralarından sonra 'annem ne derse onu yapacaksın, yoksa bu evlilik biter' diye konuşmaya başladı. o kadar güçsüz ve çaresizdim ki nolur ayrılmayalım diyordum, sana çok ihtiyacım var diyordum, o da bakıcaz işte sen annemin istedikleirini yap ona göre düşünücez diyordu, bu sıkıntılar içinde tabi ne çocuğa bakabiliyordum, ne emzirebiliyordum,emzirmek de istemiyordum zaten, sürekli annemi özlüyordm hep arıyordum gelicem anne diyordum ve en sonunda da gittim, k.validem emziriken yok yok süt gelmiyor emmiyor bu senin sütün buna yaramıyor derdi, eşimde anne bu böyle olmayacak ben bu çocuğa bir süt anne tutacağım dedi, süt anne nereden tutuluyorsa...Ben ise kendimi zayıf, ezik, güçösüz işe yaramayan, çocuğunu bile besleyemeyen, aciz, zavallı hissediyordum.herkes bana bu dönemin geçeceğini söylerdii, ben de bilirdim alında ama bana yalan gelirdi, asla geçmeyecekderdim, sonunda psikiyatra gittim, bana aynen sana söylediğini söyledi, bu ilaçlarla emziremezsin, ya ilaç içeceksin ya da süt vermeyi keseceksin. o kadar çok düşündüm ki ve karar verdim aşacaktım bu durumu, etrafımda aşmamam için uğraşan o kadar çok insan olmama rağmen söz verdim kendime, k.validem istemiyordu beni ben annemde kalıyordum eşimde annesinde, eşime de dedi ki 'oğlum iyi kötü anne sütüdür, bebek anasını emsin 6 ay, 6 ay sonra alırız biz yavrumuzu, arasın da bulsun ondan sonra'dedi. lohusayken bunları duymak kahredici birşey ,hep oğlumu alacaklarmış gibi hissederim hala. sonuç ne oldu... o gerginlikler arasında annem babam çok destek oldular, evladım sarıldım, emzirebildiğim kadar emzirdim, bu süre 3 ay sürdü, 3 ay emdi ve ben hala vicdn aabı duyarım daha az etkilenseydim bu durumdan da çocuüumu daha çok emzirseydim, daha çok ilgilenseydim onunla diye, sana bunları niye böyle uzun yazdım, şunun için eğer eşin yanımndaysa sana destek oluyorsa k.validen sorun çıkartmıyorsa, annen yakınındaysa inan bu durum çok çabuk geçecek güzel arkadaşım, bence hiiç ilaç kullanmaya başlama, sonra çok pişmanlık yaşarsın. bebek doğduğunda primer olarak bize bağımlı oldupğu için bunalıma giriyoruz, sıkılıyoruz ama inan gün geçtikçe bağımlılığı azalacak, bak benim hiç geçmez dediğim günler geçti, 22 aylık oldu oğlum, şu anda maşaallah 2 atrkadaş gibiyiz, nolur bu günlerini atlatmaya bak kolayca, çabucak geçtiğini sen de göreceksin, ilaca hiç başlama derim ben, zaten 40 gün derler ya, tıpta da mantığı vardır bunun 40 gün somnra oksitosin hormonun ormale dönmeye başlar ve kafana sihirli bir değnek değmiş gibi huzura kavuşursun, 40.ınA da az kalmış güzelim biraz daha dayan... biraz uzun yazdım ama yaşadıklarımı paylaşmak ve yardımcı olmak istedim, sabırla okuyan tüm arkadaşlarıma tesekkür ediyoru, allaha emannet olun, herşey gönlünüzce olsun...
 
arkadaşım çok teşekkür ederim anlattıkların için allaha çok şükür benim ailemle bi sorunum yok kayınvalidemde eşimde annemde hepsi yanımdalar hiç bi sorunum yok onlardan yana bana birden gelen sıkıntılar daralmalar var nefes alamıyorum resmen çıldırıcak noktoya geliyorum uyku hiç yok yemek yiyemiyorum ve oturamıyorum sürekli ayakta dolaşıyorum sabahın 7 sinde kendimi sokaklara atıyorum bi tek dışarda rahat edebiliyorum evde ölücek gibi oluyorum kendimi balkondan aşağıya atmayı bile düşünbdüğüm oldu aslında iradesiz biri değilimdir ama bu elimde değil içimden bişeyler beni yönlendiriyo ve çok bunaltıyo inşallah bende senin gibi bu durumdan kurtulabilirim nolur dua edin bana bi an önce eski sağlığıma kavuşıyım
 
bebeköztürk sende durum ne kadarda normale döndü...ne kadar sürede atlattın...yavaş yavaşmı değişti herşey yoksa birdenmi düzeldi,bende 54, gündeyim hala bir boşluk ve karmaşa hissi var,bebeğimin bana olan aşırı ihtiyacından daraldığım oluyor...ilk günlerde ki gibi değil ama(ilk günlerde aşırı sinir ,stres vardı) halen var üzerimde....tam olarak adapte olmak ne kadar zaman alır acaba...
 
Sevgili pamikprenses ve AYMES, yaşadıklarınızı birebir yaşayan biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. Benim de 20 aylık bir oğlum var, lohusalık sürecini çok ama çok zor atlattım, bu doğal bir süreç aslında böyle bakmak lazım, ben tıpçı olduğum halde, yaşayacaklarımı bildiğim halde bundan çok sıkıntı duyarak kurtuldum. Doğumun 3. gününde kayınvalidem sudan yere kavga çıkartarak beni annemle beraber evden çıkartmak istedi, sebebi de ben sezaryen olmuşum, o oğlunu bağıra bağıra çatır çatır doğurmuş... özetle geçeyim sizi sıkmadan...Beni kapının önüne attırdı zaten ameliyatlıyım çok zor hareket ediyorum, annem de ben soğukta kapıya atıldım diye tabii ki yanıma geldi ama hiçbirimiz ne olduğunu anlamadık, kayınvalidem başladı yalanlarını sıralamaya, işte beni hastane odalarına almadılar, torunumu bana göstermediler vs. vs. açıklamama fırsat vermeden de bir yallan daha, oysaki 2 gece hastanede yattım, 2 gece de o yanımda kaldı, annesini istedi beni istemedi demesin diye annemi eve gönderdim o benimle kaldı, sabaha kadar da uyudu, kendi hastanemde olduğu için doğum sağolsun arkadaşlım baktılar, neyse sonuç olarak benim annemle görüşmem yasaklandı, nemiş anne olduğumun farkına varacakmışım, evime sahip çıkacakmışım filan filan, insan lohusalık dönemindeyken annesine o kadar ihtiyaç duyuyor ki hiçkimse o sıkıntını huzursuzluğunu annen kadar alamıyor.neyse annem gitti zaten o kadar laftan sonra ben k.validemle kalıyorum ama o kadar güçsüzüm ki,doğumdan önce bana deli gibi aşık olan adam annesinin iftiralarından sonra 'annem ne derse onu yapacaksın, yoksa bu evlilik biter' diye konuşmaya başladı. o kadar güçsüz ve çaresizdim ki nolur ayrılmayalım diyordum, sana çok ihtiyacım var diyordum, o da bakıcaz işte sen annemin istedikleirini yap ona göre düşünücez diyordu, bu sıkıntılar içinde tabi ne çocuğa bakabiliyordum, ne emzirebiliyordum,emzirmek de istemiyordum zaten, sürekli annemi özlüyordm hep arıyordum gelicem anne diyordum ve en sonunda da gittim, k.validem emziriken yok yok süt gelmiyor emmiyor bu senin sütün buna yaramıyor derdi, eşimde anne bu böyle olmayacak ben bu çocuğa bir süt anne tutacağım dedi, süt anne nereden tutuluyorsa...Ben ise kendimi zayıf, ezik, güçösüz işe yaramayan, çocuğunu bile besleyemeyen, aciz, zavallı hissediyordum.herkes bana bu dönemin geçeceğini söylerdii, ben de bilirdim alında ama bana yalan gelirdi, asla geçmeyecekderdim, sonunda psikiyatra gittim, bana aynen sana söylediğini söyledi, bu ilaçlarla emziremezsin, ya ilaç içeceksin ya da süt vermeyi keseceksin. o kadar çok düşündüm ki ve karar verdim aşacaktım bu durumu, etrafımda aşmamam için uğraşan o kadar çok insan olmama rağmen söz verdim kendime, k.validem istemiyordu beni ben annemde kalıyordum eşimde annesinde, eşime de dedi ki 'oğlum iyi kötü anne sütüdür, bebek anasını emsin 6 ay, 6 ay sonra alırız biz yavrumuzu, arasın da bulsun ondan sonra'dedi. lohusayken bunları duymak kahredici birşey ,hep oğlumu alacaklarmış gibi hissederim hala. sonuç ne oldu... o gerginlikler arasında annem babam çok destek oldular, evladım sarıldım, emzirebildiğim kadar emzirdim, bu süre 3 ay sürdü, 3 ay emdi ve ben hala vicdn aabı duyarım daha az etkilenseydim bu durumdan da çocuüumu daha çok emzirseydim, daha çok ilgilenseydim onunla diye, sana bunları niye böyle uzun yazdım, şunun için eğer eşin yanımndaysa sana destek oluyorsa k.validen sorun çıkartmıyorsa, annen yakınındaysa inan bu durum çok çabuk geçecek güzel arkadaşım, bence hiiç ilaç kullanmaya başlama, sonra çok pişmanlık yaşarsın. bebek doğduğunda primer olarak bize bağımlı oldupğu için bunalıma giriyoruz, sıkılıyoruz ama inan gün geçtikçe bağımlılığı azalacak, bak benim hiç geçmez dediğim günler geçti, 22 aylık oldu oğlum, şu anda maşaallah 2 atrkadaş gibiyiz, nolur bu günlerini atlatmaya bak kolayca, çabucak geçtiğini sen de göreceksin, ilaca hiç başlama derim ben, zaten 40 gün derler ya, tıpta da mantığı vardır bunun 40 gün somnra oksitosin hormonun ormale dönmeye başlar ve kafana sihirli bir değnek değmiş gibi huzura kavuşursun, 40.ınA da az kalmış güzelim biraz daha dayan... biraz uzun yazdım ama yaşadıklarımı paylaşmak ve yardımcı olmak istedim, sabırla okuyan tüm arkadaşlarıma tesekkür ediyoru, allaha emannet olun, herşey gönlünüzce olsun...

öncelikle kayınvalidene yuh insafsız diyorum eşinede pesss diyorum..
peki şuan ki tutumları nasıl..eşin hala annem ne derse diyormu..
boğmak geldi içimden kayınvalideni..düşüncesiz insanlar yaa..
 
öncelikle kayınvalidene yuh insafsız diyorum eşinede pesss diyorum..
peki şuan ki tutumları nasıl..eşin hala annem ne derse diyormu..
boğmak geldi içimden kayınvalideni..düşüncesiz insanlar yaa..

k.validem hakikatten insafsızdır, sadece bana karşı değil herkese karşı, kendi kızına bile çok üzülmez öyle, sadece oğulları vardır onun için haytatta, en fedakar anne odur, en çok evladını seven odur, eşim bile öyle diyor, benim annem çok erdemlidir, neler çekmiştir bugüne kadar diye. şu an ya ben alıştım canım ya da eskii kadar değiller tam bilmiyorum yani eskisi kadar etkilenmiyorum. eşimle olan ilişkimde ipler çoğunlukla benim ellimde artık, çünkü daha güçlüyüm ve gidebileceğimi biliyor. İnan lohusalığımda yaşadığım olaylardan sonra hiçbir zaman hiçbirşey benim için eskiye dönmedi, eşim için canımı verecek kadar seviyorken şu an sadece eşim, 2 yıla yakın zaman geçti ama yaşadıklarım aklıma gelince eşime bile çok yabancılaşıyorum, neyse ki oğlum var, Allahıma şükür.
 
bebeköztürk sende durum ne kadarda normale döndü...ne kadar sürede atlattın...yavaş yavaşmı değişti herşey yoksa birdenmi düzeldi,bende 54, gündeyim hala bir boşluk ve karmaşa hissi var,bebeğimin bana olan aşırı ihtiyacından daraldığım oluyor...ilk günlerde ki gibi değil ama(ilk günlerde aşırı sinir ,stres vardı) halen var üzerimde....tam olarak adapte olmak ne kadar zaman alır acaba...

Canım ben tam olarak tarih hatırlamıyorum ama bebeğin sana olan ihtiyacı azaldıkça normale döneceksin, yani 3 ay gibi bir süre sonra daha da rahatlarsın bence, bu aradasana yardımcı olacak birileri var mı bebek bakımı konusunda, annnen, k.validen vs. Bak bizim fakültede bir kadın doğum hocası var der ki, bebek bakımı için alabildiğiniz kadar insanlardan yardım alın, bebeği 5 dakika birinin tutması, birinin uyutması bile sizi rahatlatacaktır der, o yüzden canım bebeğin sana olan aşırı ihtiyacından daralman çok normal, ben de feci halde daralmıştım ama geçiyor inan bana, ilerde biz onlara ihtiyaç duyacaz da onlar bunalacak emin oöl tatlım :)
 
Canım ben tam olarak tarih hatırlamıyorum ama bebeğin sana olan ihtiyacı azaldıkça normale döneceksin, yani 3 ay gibi bir süre sonra daha da rahatlarsın bence, bu aradasana yardımcı olacak birileri var mı bebek bakımı konusunda, annnen, k.validen vs. Bak bizim fakültede bir kadın doğum hocası var der ki, bebek bakımı için alabildiğiniz kadar insanlardan yardım alın, bebeği 5 dakika birinin tutması, birinin uyutması bile sizi rahatlatacaktır der, o yüzden canım bebeğin sana olan aşırı ihtiyacından daralman çok normal, ben de feci halde daralmıştım ama geçiyor inan bana, ilerde biz onlara ihtiyaç duyacaz da onlar bunalacak emin oöl tatlım :)


canım bu benim ikinci çocuğum,bundan sonrada birdaha düşünmüyorum...bunun bir süreç olduğunu biliyorum,gittikçe bana bağımlılığının azaldığınıda....ev işlerine yardım eden bir bayan var,onun dışında gurbetteyim,kızım henüz babasının kucağınada alışmadı,biraz dursa ağlıyor...
 
valla benim gibi olanınız varmı bilmiyorum ama ben bu depresyonu ölüm korkusu olarak yaşıyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum uzun süre kan haplarımı kullanmamıştım yeni başladım bakalım belki kansız kalmışımdır.
 
Sevgili pamikprenses ve AYMES, yaşadıklarınızı birebir yaşayan biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. Benim de 20 aylık bir oğlum var, lohusalık sürecini çok ama çok zor atlattım, bu doğal bir süreç aslında böyle bakmak lazım, ben tıpçı olduğum halde, yaşayacaklarımı bildiğim halde bundan çok sıkıntı duyarak kurtuldum. Doğumun 3. gününde kayınvalidem sudan yere kavga çıkartarak beni annemle beraber evden çıkartmak istedi, sebebi de ben sezaryen olmuşum, o oğlunu bağıra bağıra çatır çatır doğurmuş... özetle geçeyim sizi sıkmadan...Beni kapının önüne attırdı zaten ameliyatlıyım çok zor hareket ediyorum, annem de ben soğukta kapıya atıldım diye tabii ki yanıma geldi ama hiçbirimiz ne olduğunu anlamadık, kayınvalidem başladı yalanlarını sıralamaya, işte beni hastane odalarına almadılar, torunumu bana göstermediler vs. vs. açıklamama fırsat vermeden de bir yallan daha, oysaki 2 gece hastanede yattım, 2 gece de o yanımda kaldı, annesini istedi beni istemedi demesin diye annemi eve gönderdim o benimle kaldı, sabaha kadar da uyudu, kendi hastanemde olduğu için doğum sağolsun arkadaşlım baktılar, neyse sonuç olarak benim annemle görüşmem yasaklandı, nemiş anne olduğumun farkına varacakmışım, evime sahip çıkacakmışım filan filan, insan lohusalık dönemindeyken annesine o kadar ihtiyaç duyuyor ki hiçkimse o sıkıntını huzursuzluğunu annen kadar alamıyor.neyse annem gitti zaten o kadar laftan sonra ben k.validemle kalıyorum ama o kadar güçsüzüm ki,doğumdan önce bana deli gibi aşık olan adam annesinin iftiralarından sonra 'annem ne derse onu yapacaksın, yoksa bu evlilik biter' diye konuşmaya başladı. o kadar güçsüz ve çaresizdim ki nolur ayrılmayalım diyordum, sana çok ihtiyacım var diyordum, o da bakıcaz işte sen annemin istedikleirini yap ona göre düşünücez diyordu, bu sıkıntılar içinde tabi ne çocuğa bakabiliyordum, ne emzirebiliyordum,emzirmek de istemiyordum zaten, sürekli annemi özlüyordm hep arıyordum gelicem anne diyordum ve en sonunda da gittim, k.validem emziriken yok yok süt gelmiyor emmiyor bu senin sütün buna yaramıyor derdi, eşimde anne bu böyle olmayacak ben bu çocuğa bir süt anne tutacağım dedi, süt anne nereden tutuluyorsa...Ben ise kendimi zayıf, ezik, güçösüz işe yaramayan, çocuğunu bile besleyemeyen, aciz, zavallı hissediyordum.herkes bana bu dönemin geçeceğini söylerdii, ben de bilirdim alında ama bana yalan gelirdi, asla geçmeyecekderdim, sonunda psikiyatra gittim, bana aynen sana söylediğini söyledi, bu ilaçlarla emziremezsin, ya ilaç içeceksin ya da süt vermeyi keseceksin. o kadar çok düşündüm ki ve karar verdim aşacaktım bu durumu, etrafımda aşmamam için uğraşan o kadar çok insan olmama rağmen söz verdim kendime, k.validem istemiyordu beni ben annemde kalıyordum eşimde annesinde, eşime de dedi ki 'oğlum iyi kötü anne sütüdür, bebek anasını emsin 6 ay, 6 ay sonra alırız biz yavrumuzu, arasın da bulsun ondan sonra'dedi. lohusayken bunları duymak kahredici birşey ,hep oğlumu alacaklarmış gibi hissederim hala. sonuç ne oldu... o gerginlikler arasında annem babam çok destek oldular, evladım sarıldım, emzirebildiğim kadar emzirdim, bu süre 3 ay sürdü, 3 ay emdi ve ben hala vicdn aabı duyarım daha az etkilenseydim bu durumdan da çocuüumu daha çok emzirseydim, daha çok ilgilenseydim onunla diye, sana bunları niye böyle uzun yazdım, şunun için eğer eşin yanımndaysa sana destek oluyorsa k.validen sorun çıkartmıyorsa, annen yakınındaysa inan bu durum çok çabuk geçecek güzel arkadaşım, bence hiiç ilaç kullanmaya başlama, sonra çok pişmanlık yaşarsın. bebek doğduğunda primer olarak bize bağımlı oldupğu için bunalıma giriyoruz, sıkılıyoruz ama inan gün geçtikçe bağımlılığı azalacak, bak benim hiç geçmez dediğim günler geçti, 22 aylık oldu oğlum, şu anda maşaallah 2 atrkadaş gibiyiz, nolur bu günlerini atlatmaya bak kolayca, çabucak geçtiğini sen de göreceksin, ilaca hiç başlama derim ben, zaten 40 gün derler ya, tıpta da mantığı vardır bunun 40 gün somnra oksitosin hormonun ormale dönmeye başlar ve kafana sihirli bir değnek değmiş gibi huzura kavuşursun, 40.ınA da az kalmış güzelim biraz daha dayan... biraz uzun yazdım ama yaşadıklarımı paylaşmak ve yardımcı olmak istedim, sabırla okuyan tüm arkadaşlarıma tesekkür ediyoru, allaha emannet olun, herşey gönlünüzce olsun...

ayyyyy resmen içim şişşştiiii!bu nasıl bir insanlık!bende ilk bir hafta çok sıkıntı yaşadım kendimce.gereksiz korkular,endişeler....keşke kaçacak bir delik bulsam diodum.benim annemde yoq bana bakıcak,ablam baktı sağolsun.şimdi bebeğim 4buçuk aylık bazen yine gelio öle sıkıntılar ama kimseye sölemeden atlatmaya çalışıorum.çünkü sölersem inanmış olurum daha kötü olurum die düüşünüorum.kendimi oyalıorum.VE ŞUANDA HALİME ŞÜKREDİORUMM.
 
bu lohusa depresyonu kişiden kişiye değişiyo sanırım kimisi hiç yasamıyo kımı kısa sürede atlatıyo kımıde tedavi gerektiren bi sürece giriyo.
ben ilk günler felaket kötüydüm.Okadar cok aglayan bi bebektiki kızım sürekli emmek isteyen uykuyu sevmeyen asırı gazlı bi bebekti.
annem yanımda kaldı 40 gün o sürede emzirme dısında hiç bişey yapmıyodum.altını bile hiç değiştirmedim.Yani allahım uzun saglıklı omurler versin ama içten içe o kadar cok söylenmişimdirki kendime baska işin yoktu cocukla ugras gibi zaten ağrım oluyodu kendı sağlık sıkıntılarım oluyodu göğüs ucu acısı vs vs bir sürü sıkıntı.emzirirken ağla dur bide emzirmek duygusal bagı kuvvetlendırırler diye konusup dururlardı. o dönem hala bile hiç düşünmek istemediğim bi dönemdi.bide sağolsun kayınvalide faktörü vardı.tam cocugu uyutucam dalmak üzere gözleri gidiyo gelir hemen alırdı biz biraz sevelim gidince uyutursun bütün uykumuz senin ıolsun gibi zırvalamalar.zaten biraz uyusun diye dualar ederken bide böyle durumlar.ve bazı durumlar oldu ve benim sütüm 1-2 gün kadar kesildi pek sevgili kayınvalidem ve kayınbabam sayesinde.Ve sanırım o zamankı hiç bişey unutulmuyo yada en azından ben hiç bişeyi unutamıyorum.ÇOOOK SIKINTILI Bİ SÜREÇTİ.Hiçbişeyden zevk almıyodum.ve ben tabi yine değişir kısıden kısıye 6-7 ayda kendıme anca gelebildim diyebilirim.Allahıma cok sukur kızım 14 aylık suan ınanılmaz yaramaz 1 sn yerınde durmuyo ama o gunlere asla değişmem ve kızıma bu süreçte aşırıbaglandım eskıden bi yük gibi gelirken suan onsuz hiçbişey yapamıyorum.ama su var kızım için olmasa asla bidaha cocuk kelimesini dahi duymak istemıyorum dıyebilirim ama bencil davranıp kızımı tek bırakmamk adına oda yıllar sonra anca cocuk dıyebiliyorum.
mutlaka durumlar karsısında her zaman mantıklı düşünemıyoruz ama bu süreç mutlaka geçicek kendinizi motive etmeye calısın cunku o donemkı kırgınlıklar öyle kolay kolay unutulmuyo.ben hiç birini unutmadım unutacagımıda sanmıyyorum.ve dipnot gerçekten emzirmek inanılmaz bi bag olabildiğince emzirin kızım cok duskun hala bazen bunaltıyo ama yınede kıyamıyorum ona:)
allah hepinize bu zor süreçleri en kısa sürede atlatmanızı nasip etsin.
 
Son düzenleme:
lohusa depresyonunun en acı tarafı eşler tarafından anlaşılamamak.erkek oldukları için saçma ve anlamsız buluyorlar ve bir kadının halini de ancak kadınlar anlıyor. Ben geçen gün eşime lohusayken ben de depresyona girmiştim dedim. nasıl oluyo o öyle dedi. ben sende çok bi depresif hal fark etmedim dedi. daha da sinir oldum doğum yapalı tam bir yıl oldu adam fark etmedim diyor ya. ben de o gün lohusa depresyonu diye bi yazı yazdım. sonra eşim okudu mu bilmiyorum ama birbirimizi anladığımızı bilelim en azından ben yalnız olmadığınızı bilin die söylüyorum. Damdan düşenin halinden yine damdan düşen anlıyor valla.



Lohusa Depresyonu | Seyyaf Büyürken…
 
Bunu en ağır atlatanlardan biriyimdir,daha sonraları panik atağa falan çevirdi benim.En kötüsü de beni hiç anlamayan,dünyada tek doğuran senmisin,benim anam 8 tane doğurdu gibi iğrenç yorumlarıydı..Hatırlamak bile istemiyorum ama dedim ya benim ciddi bir çöküntü bıraktı,ara ara ilaç alıyorum hala:KK47:
 
X