Öncelikle merhabalar herkese. İnanın nereden başlanır hiç bilemediğim bir konu bu. Yarın tam 3 ay olucak doğum yapalı. İlk 1,5 ay ölüyorum sandım. İçimde tuhaf bir korku, yalnızlık hissi,bebeğe ve onunla beraber gelen hayata adapte olamamak. Sevgimi bile sorgulamak bu liste böyle uzar gider. Ben çok şanslıydım ki annem hep, her an yanımda ve çok güçlüydü. Şimdi ilk anlara göre çok iyiyim şükür. Oğlumu da çok seviyorum. Hiç zor bir bebek değil, acıkmadığı anlarda :) ama yine de eski kimliğime duyduğum özlemi silip atamıyorum içimden. Biliyorum bir çoğu böyle. Ama bu his hep böyle mi sürücek? Hayatım hep ev ve kısıtlı planlar dahilinde mi devam edicek? İnanın ne hissettiğimi asla çözemediğim bir durum yaşıyorum. Bu arada bebeğimin bakımları beslenmesi gibi konularda hiç sorun yok. Gün içerisinde onunla birlikte vakit geçirmek hoşumada gidiyor. Şu konuda içim rahat ki, karnı tok, mutlu, sağlıklı bir bebek olması için elimden geleni yapıyorum. Ama sorun zaten bebeğim değil ki. Çok seviyorum onu çok. Sorun benim içimde ara ara durulan ara ara çok şiddetli kopan şu fırtınalar. Bu geçiyor mu ? Lütfen bana deneyimlerinizden bahseder misiniz
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Lohusa depresyonu
- Konu Sahibi muallakkk
- Başlangıç Tarihi
-
- Etiketler
- lohusa lohusa depresyonu
- 19 Ocak 2017
- 7.103
- 20.640
- 348
- 37
Geçiyor, ara ara yokluyor. Helede benim gibi rahata alışık ve bağımsızlığınıza düşkün biriyseniz. Yalnız değilsiniz sadece sizin başınıza gelen bişey de değil sakın ben iyi anne değilim galibaya girmeyin olur mu.
Dediğim gibi gelip giden duygular bunlar çünkü size bağlı,bağımlı bir yaşam var artık ve bazen çok ağır geliyor
Dediğim gibi gelip giden duygular bunlar çünkü size bağlı,bağımlı bir yaşam var artık ve bazen çok ağır geliyor
Gerçekten çok teşekkür ederim anlayışınız için.Geçiyor, ara ara yokluyor. Helede benim gibi rahata alışık ve bağımsızlığınıza düşkün biriyseniz. Yalnız değilsiniz sadece sizin başınıza gelen bişey de değil sakın ben iyi anne değilim galibaya girmeyin olur mu.
Dediğim gibi gelip giden duygular bunlar çünkü size bağlı,bağımlı bir yaşam var artık ve bazen çok ağır geliyor
- 1 Ekim 2020
- 2.022
- 1.415
- 83
- 34
geçiyor. yatağın içinde "bu hep böyle beni emecek, benim hayatım bitti mi " diye ağladığımı hatırlıyorum. koala gibi üstümde uyumasını, tuvalere bile gidemeyişlerimi. gaz sancısından ağlarken benimde ağlayışlarımı. tamam artık senin hayatın bitti diyordum.
geçiyor hepsiii geçiyor. geçecek
ne güzel annende yanındaymış
geçiyor hepsiii geçiyor. geçecek
ne güzel annende yanındaymış
- 4 Kasım 2024
- 958
- 254
- 18
- 24
Geçiyor. Geçmese de azalıyor. Ben dr çok kötü durumdaydım. Tek başıma büyüttüm. Büyütüyorum. 6.5 aylık şuan. Bi de aşırı derecede yabancılardan korkuyor beni daha çok eve hapsediyor. Ara ara çıkıyorum ama ben de çok sosyal gezmeyi seven Bi insandım. Sorun gezmek değil tabi de, insan anne olmadan önceki özgürlüğünü arıyor tabi. Ama korkma geçiyor. Şimdi yeni doğmuş hallerine bakıyorum, ne çabuk geçti diyorum 6 ay
Çok teşekkür ederim yanıtınız için. Evet şükürler olsun sonsuz kere, annem hep yanımda ve yardımcı. Yakın oturuyoruz bazen gelir kalır bazen ben gider gelirim. Eşimde anlayışsız ve kaba bir adam değil evde olduğu anlarda yapabildiğince destek verir. Hem bu kadar çok sevip, hemde nasıl böyle pişmanlıklarla dolu olabilirim aklım hiç almıyor. O filmlerde ki gibi ilk karşılaşma anı yaşamadım mesela. Artık sen benim hayatımsın gibi bir olayada girmedim. Tabi şimdi artık onun rahatı ve rutini için bazen severek bazen üzülerekte olsa fedakarlık yapmak gibi bir şey yüklendi. Sanırım böyle böyle geçiyor bu günler. Ve emek verdikçe daha da katlanıyor sevgisi
- 27 Ağustos 2022
- 4.987
- 8.310
- 88
İlk evladımda acayip bir lohusa depresyonu yaşadım. Uzun süre de psikolojik olarak kötüydüm. Ama zamanla düzeldim ve yeni hayatımı kabullendim. Bebiş biraz büyüyünce parka dışarı çıkacaksınız, sizinle konuşacak, cevap verecek, oynayacaksınız. Daha da rahatlayacaksınız inşallah.
Şimdi ikinci doğumumu yaptım. Çok şükür depresyon yaşamadım. İlk doğumumda yaşadığım zor günler için üzülüyorum şimdi. Şimdi 2 çocukla herşey daha zor olmasına rağmen, ben daha iyiyim. Bunu da kendi düşünce yapıma bağlıyorum. Kendi kendime iyi olmak için hep telkinler yaptım. Hayatı yaşamak çok kolaymış bunu fark ettim. Siz de olabildiğince sevdiğiniz şeyleri yapın, kendinize vakit ayırın. Günde 10 dakika da olsa eskiden yaptığınız bir hobinizi yapın. Anneler o kadar güçlü ki, bu günler çok çabuk geçecek ve çookk özleyeceksiniz.
Bir de şu an bebeğin bakması en kolay zamanları. Ek gıda yok, emekledi yürüdü gitti olayı yok, kıyafet beğenmeme yok, anneye karşı gelme yok. Kucakla kucakla çık bebişi dışarı. Acıktı mı daya memeyi
Bu arada iki doğumumda da ilk 1 hafta yanımda birileri vardı, sonra yalnız baktım hep. İnanın yalnız daha keyifli. Arada anneker gelsin tabi ama bazen de yalnız kalmak iyi oluyor
- 1 Ekim 2020
- 2.022
- 1.415
- 83
- 34
ya o filmlerdeki gibi ilk karşılaşmayı herkes aynı hissetmiyor bence. bendede olmamıştı. küvezde duran bebeğime öyle bakıyordum, yan tarafımda kadının biri ağlıyordu bebeğine bakarak. içimden sanırım benimde ağlamam gerekiyor diye düşünmüştüm :) sonra sonra o bağ kurulmaya başlıyor bence. bendede öyle olmuştu yani
Bebeğiniz şuanda iyidir inşallah? Sanırım hayattaki en büyük lanetim hep sorgulayan biriydim. Herşeyi ve fakat herşeyi. Bu öyle bir sorgulama ki en güzel anlarımın önüne geçiyor her defasında. Bebekten öncede hep böyleydi. Sanırım akışta olmak ve gerektiği gibi davranmak gerekiyor
Teşekkür ederim çok iyi geldi desteğiniz. Evet şuanda elimden geldiğince yalnız idare ediyoruz eşim ve ben. Ama sanırım ufacık bir bebekle gün boyu evde yalnız olmakta beni çok etkiliyor. Yanımda bir ses bir soluk olunca sanki daha rahat hissediyorumİlk evladımda acayip bir lohusa depresyonu yaşadım. Uzun süre de psikolojik olarak kötüydüm. Ama zamanla düzeldim ve yeni hayatımı kabullendim. Bebiş biraz büyüyünce parka dışarı çıkacaksınız, sizinle konuşacak, cevap verecek, oynayacaksınız. Daha da rahatlayacaksınız inşallah.
Şimdi ikinci doğumumu yaptım. Çok şükür depresyon yaşamadım. İlk doğumumda yaşadığım zor günler için üzülüyorum şimdi. Şimdi 2 çocukla herşey daha zor olmasına rağmen, ben daha iyiyim. Bunu da kendi düşünce yapıma bağlıyorum. Kendi kendime iyi olmak için hep telkinler yaptım. Hayatı yaşamak çok kolaymış bunu fark ettim. Siz de olabildiğince sevdiğiniz şeyleri yapın, kendinize vakit ayırın. Günde 10 dakika da olsa eskiden yaptığınız bir hobinizi yapın. Anneler o kadar güçlü ki, bu günler çok çabuk geçecek ve çookk özleyeceksiniz.
Bir de şu an bebeğin bakması en kolay zamanları. Ek gıda yok, emekledi yürüdü gitti olayı yok, kıyafet beğenmeme yok, anneye karşı gelme yok. Kucakla kucakla çık bebişi dışarı. Acıktı mı daya memeyi
Bu arada iki doğumumda da ilk 1 hafta yanımda birileri vardı, sonra yalnız baktım hep. İnanın yalnız daha keyifli. Arada anneker gelsin tabi ama bazen de yalnız kalmak iyi oluyor
- 13 Eylül 2021
- 3.339
- 3.945
- 83
- 32
Geçiyor canım hiç merak etme ben gittim doktora aynen şunu söyledi hamilelikte tavan yapan hormonlar birden doğumla hızlı bir şekilde inişe geçtiğinden bunlar çok normal dedi. Bende hep ağlama krizleri vardı ben ölsem bebeğime kim bacak diye hep ağladım ağladım durdum. Bebeğim emerken süt kaçardı boğazına hemen ağlardım. Annem yanımda değildi maalesef 
Zamanla geçti ama bol temiz hava almaya çalış
Zamanla geçti ama bol temiz hava almaya çalış
- 1 Ekim 2020
- 2.022
- 1.415
- 83
- 34
iyi iyi çok şükür 2,5 yaşında kendileri :)
- 30 Mart 2022
- 5.697
- 3.326
- 103
Bebeğim 11 aylık oldu ve hala dönem dönem bu bunalımlara girip çıkıyorum. Bebeğiniz daha küçük olduğu için ekstra üzülüyorsunuz bunalıyorsunuz ama sizi anlamaya başladığı zamanlar çok daha farklı hissedeceksiniz
oyunlar oynayıp gezmekten tozmaktan anlayınca daha zevk alacaksınız Gittiğiniz yerlerde çocuklarla kendi kendine oynayacak siz de kahvenizi yudumlayacaksınız. Evet artık bize bi ayak bağı var. En güzel ayak bağı
varlığına sonsuz şükür 
ama onunla yaşamayı öğreneceksiniz ve bi bakmışsınız kendi annenizin aynısı olmuşsunuz. Aaa diyeceksiniz demek ki annem de böyle dayanıyormuş sabrediyormuş. Hem eve yetişen hem bebeğe yetişen hem de kocasına yetişebilen bir anne hepsi zamanla. Bebeğinizin büyümesi sizi zamanla değiştirecek. Herşey zamanla. Az sabır İlk doğumumda korkunc bi lohusa depresyonuna girdim. Annemde yanımdaydı esimde destekciydi. Ama ben cocugun üstüne o kadar düstüm herseyi o kadar dert ettim ki kendi psikolojimi kendim bozdum. Ardından 2 yıl kadar psikolojik tedavi gördüm . Sonra ikincime hamile kaldım. Doğum yaptım suan 15 günlük bi kızım var. O kadar korkuyodum ki aynı şeyleri yasamaktan. Cok şükür suana kadar hiç kötü hissetmedim. İlk doğumumda yaşadığım hiç bir seyi yaşamadım. Belki gördüğüm tedaviden belki de tecrübeli olusumdan bilemiyorum. Ama lohusa depresyonu dediğimiz seyi tanımazsak insan kapılıp gidiyor kaçtıkca icine cekiliyor. Size tavsiyem dört dörtlük olmak icin kendinizi yıpratmayın. Kendinize de vakit ayırın. Bebeğin üstüne damla düsse kosa kosa üstünü değistiren, sivilce cıksa kosa kosa doktora götüren vs pinpirikli bi anne olmayın. Rahat olun öyle yada böyle büyücek bu çocuklar. Ben aşırı detaycı bi insanım bunu bebeğimi doğurduğumda da yaptım kendimi hasta ettim cevremin tüm uyarılarına rağmen. Bebek sütü emerken bi kaç defa öksürdü diye gece vakti hastaneye götürmeye kalkmışlığım bile var
velhasıl önce sizin iyi ve sağlıklı olmanız lazım iyi bi anne olmak için. Kendinizden vazgecmeyin, kendinizi unutmayın
Geciyor rahat olun. Bebeginiz olmadan onceki konforunuza kismen tekrar kavusucaksiniz. Tabiki henuz cok erken. Bebeginiz buyudukce sizin ozgurluk alaniniz articak. Hic bir zaman annelik oncesi gb olmuyorsunuz cunku yeni bir kimliginiz daha var artik. Fakat eski modunuza cok yaklasiyorsunuz. Bebeginiz buyudukce kendi kendine yemeye tuvalete gitmeye oynamaya basladikca sizin kendinize ozel ayirdiginiz zaman artiyor. Cok sanslisinizki bebeginizin zor bir bebek olmadigini soylemissiniz. Benim de oglum bebek olmasi disinda hic zor degildi
nasil baslarsa oyle gidiyor inanin. Suan 5 yasinda. Bugune kadar hep akilli uslu uyumlu bir cocuk oldu. Belli donemler harici beni zorlamadi. Sorun gb gorunen seyler hep gecici oldu ve buyudukce tadindan yenmedi. Yazinizi okuyunca soyle bi donu gecmiste neker yasadim diye baktim. Annelige bebekli hayata alismak gercekten zordu. Cunku alistira alistira degil birden kisitlandim birden sorumluluk yuklendim ve birden ne oldugumu sasirdim. O donemde neler hissettim neler yasadim kendi icimde. Ama inanin hayat normale donuyor. Tunelin sonunda isik var 
Ay o kadar içimi rahatlattınız ki. Çok teşekkür ederim. Dediğim gibi benim oğlum inanılmaz kolay, çoğu bebek gibi rutini seven, hemen kabul eden bi bebek. Gece uyku saati bile hep belli mesela, bir uyur sabaha kadar hiç uyanmaz. Gündüzleri kısa kısa geceleri de büyük insan gibi uyur. Onu zaten öyle seviyorum ki akıl küpüm. Ben sadece büyük bir bilinmezlik içine düştüm bir anda, Buda sanırım korku yarattı. Ama yazdıklarınız içime su serpti çok sağolunGeciyor rahat olun. Bebeginiz olmadan onceki konforunuza kismen tekrar kavusucaksiniz. Tabiki henuz cok erken. Bebeginiz buyudukce sizin ozgurluk alaniniz articak. Hic bir zaman annelik oncesi gb olmuyorsunuz cunku yeni bir kimliginiz daha var artik. Fakat eski modunuza cok yaklasiyorsunuz. Bebeginiz buyudukce kendi kendine yemeye tuvalete gitmeye oynamaya basladikca sizin kendinize ozel ayirdiginiz zaman artiyor. Cok sanslisinizki bebeginizin zor bir bebek olmadigini soylemissiniz. Benim de oglum bebek olmasi disinda hic zor degildi
Uykuyu sevmesi ve memede sorun cikarmamasi cok buyuk rahatlik. Ben de hep uykusuna cok dikkat ettim. Gunduz de gece de hep ayni saatlerde uyuttum. Bu sebeple sosyal hayattan geri kaldim tabi bir sure sasmasin uyku saatleri diye ama sonrasinda hatta suan bile bunun ekmegini yiorum emin olun. Oglum bugune kadar hep 9 dedi mi uyur. Biyolojik saati ona alisti hemen kafasi duser. Bu cok buyuk rahatlik oluyor benim icin. Biz esimle 12 gb yatiyoruz. Oglum uyuduktan sonra 3 saat rahat bizim oluyor dinlenmek icin. İnsanin buna cok ihtiyaci oluyor. 4 bucuk yasinda yani bu sene anasinifina basladi ve uyumlu oldugu icin bu konuda da sorun yasamadik. Bu da bana cok iyi geldi. Tahmin ediyorumki sizin gelecekte de ayni seyler gorunuyor
ben 1 yasindan sonra yani yurumeye baslayip da derdini anlaticak kadar konusmaya basladiktan sonra cok rahat ettim. Suanda bebeginize karsi olan ozeniniz sonrasinda size misli misli geri donuyor. Oglumun arkadaslarindan yola cikarsam gercekten cok zor cocuklar var. Bunlardan kimi cocugun mizaci kimi de anne babanin hatali yaklasimlari. Siz sabirli olmaya calisin ve motivasyonunuz dustugu anda ilerisini dusunun. İnanin cocuk iki yil icerisinde oyle cabuk buyuyor ve degisiyorki. Hc bitmeyecek gb gelen bir donem bi bakiyorsunuz bitiveriyor. Smdiki aklim olsyadi dogumdan bir yil kadar sonrasinda ikinci cocuk dusunurdum fakat o donemde sizin gb hissettigim ve dugularim karmasik oldugu icin, onumu goremedigim icin yeltenemedim ve tek cocukla kalmaya karar verdim. Suanda da okadar rahatladimki inanin gozum yemiyor. Bebisiniz bebeklikten bi ciksin (ki cok uzun bir zaman almiycak) cocuk kivamina gelsin hersey cok daha guzel olucak ve daha iyi hissediceksiniz. Eskisi gb kendinizle ilgilenicek eski rutininize yavas yavas geri donmeye basliycaksiniz. Opun bebisinizi yerime 
Benzer Konular
