benim eşim hep benim tarafımda oldu evliliğimiz boyunca. annesi babası ağzını açıp gözünün üstünde kaşın var diyemediler eşimin yanında. ama hep beraber takılmıyoruz, bazen mecburen eşim yanımızda değilken bana yapıştıkları oldu, sağlık durumuydu bişey diyemedim. ki benimkiler gerçekten görmüş geçirmiş insanlar. toplum tarafından saygın kabul edilirler. öyle para isteriz falan diyecek utanmazlıkları yok, bunlara rağmen keşke evlenmeseydim dediğim çok oldu. sevgiliyken iyide ailesi işin içine ucundan da girse çekilmiyor.
biz yurtdışında yaşıyorduk, senede bir görüşüyorduk o şartla evlenmeyi kabul etmiştim, çoğu zaman evdeki hesap çarşıya uymuyor. hasta diye gelse kalsa bir süre sizde, sırf hasta diye çekebilecek misiniz mesela, ay ben bunun sağlıklı hallerinide biliyorum aynıydı diye sinir olacak mısınız? evliliğimizin başında bize gelip kayınvalidem evi kendine göre dizayn etmeye çalıştığında ben ağzımı açmadan eşim esip gürlemişti, kendi evinde istediğini yap burası bizim evimiz diye, aradan 1 yıl geçmeden akraba ortamında, oğlumun evi benim evim tabiki, yabancılık mı çekicem diye yine atıp tutmuştu. eşiniz dik durduğunda bile koçbaşıyla kapıya dayanır gibi şartlarını sonuna kadar zorluyorlar. gerçekten işiniz zor. söz-nişanlılık gibi süreçleri uzun tutup duruma bakın bence. ben kötümserim açıkçası, hakkınızda hayırlısı.
birden fazla kez de dedi bunu ama konuşmalar alevli tartışma uslubunda değildi. bi hır gür olmadı yani
