Aslında ben eşimin ne düşündüğünü merak ettiğim için konuyu açtım keşke açmasaydım ne düşünüyorsa düşünsün deseydim.
İlk zamanlar böyle şeyler olur diye düşünüp sakinleşmeye çalıştım ama eşimi affedemiyorum kendi içimde. Hamileliğimi öğrendiğimde de küsken öğrenmiştim. Mutluluğum kursağımda kalmıştı. Daha bunun acısını atlatamadan cinsiyetini öğrendik küsken. Sanki bu açtığı yaralar hiç kapanmayacak gibi.
Hanımcı olur demişsiniz bu arada gerçekten etrafımdakiler eşimin öyle olduğunu söylüyor. Bana olan ilgisini hiçbir yerde gizlemez herkes buna şahittir. Fikirlerimi, duygularımı çok önemser. Ama anne diyince bir şey oluyor bu adama. Anlamadım gitti. İleri gidip kavga ederim diye mi korkuyor, bahsinin olmasını bile mi istemiyor.. bilemedim hiç