Herkese merhaba.
Noel/Yeni yıl derken 2 haftalık bir tatil almıştım. Tatil sonrası işe dönüş bunalımı yaşıyorum.
Ben çalışmayı hiç sevmiyorum ve çalışmak istemiyorum. Anam babam zengin değil ya da hayatımdaki kişinin ilerde evlensek tek başına ev geçindirecek bir geliri yok.
Türkiye’de en iyi denen üniversitede çok iyi bir bölüm okudum. Girdiğim işlerde 1 yıldan fazla dayanamayıp çıktım. Sonra yüksek lisans için başka bir ülkeye burs kazanarak geldim. O ara çok iyi geldi çalışmamak okul bahanesiyle. Sonra mezun olunca tekrar işe girmek zorunda kaldım. Güya başlarken hayalimdeki iş falan diyordum yine 1 yılın sonunda yaptığım alanı çok çok sevsem de hiç çalışasım gelmiyor. Hayatımız boyunca her hafta 40 saati para karşılığı bir yere bağışlamak bana korkunç bir fikir gibi geliyor.
Her pazar günü stresle geçiyor. Yarın iş olduğunu bildiğim için karnım ağrıyor. Sorun işlerde değil bende, bunu biliyorum. Ben komple çalışmak olgusunu sevmiyorum. Daha 30 yaşında bile değilim ve emekliliği hayal ediyorum sürekli.
Toplantılar, ofis ortamı, evden çalışırken o gün verimsiz geçtiyse verdiği vicdan azabı . Bu arada performans değerlendirmelerimde genelde olumlu yorum alıyorum yöneticilerimden. Sadece daha fazla sorumluluk almam gerektiğini ve sorumluluk için gönüllü olmadığımı söylüyorlar. Ama senden memnunuz diyorlar çünkü kendimi zorluyorum iş verildiğinde iyi iş çıkarmak için. Ama içten içe de kaç yıl daha böyle geçecek düşüncesinin verdiği bir mutsuzluk hakim. Annemle babam her gün yıllarca nasıl işe gittiler bir gram söylenmeden şoke oluyorum.
Noel/Yeni yıl derken 2 haftalık bir tatil almıştım. Tatil sonrası işe dönüş bunalımı yaşıyorum.
Ben çalışmayı hiç sevmiyorum ve çalışmak istemiyorum. Anam babam zengin değil ya da hayatımdaki kişinin ilerde evlensek tek başına ev geçindirecek bir geliri yok.
Türkiye’de en iyi denen üniversitede çok iyi bir bölüm okudum. Girdiğim işlerde 1 yıldan fazla dayanamayıp çıktım. Sonra yüksek lisans için başka bir ülkeye burs kazanarak geldim. O ara çok iyi geldi çalışmamak okul bahanesiyle. Sonra mezun olunca tekrar işe girmek zorunda kaldım. Güya başlarken hayalimdeki iş falan diyordum yine 1 yılın sonunda yaptığım alanı çok çok sevsem de hiç çalışasım gelmiyor. Hayatımız boyunca her hafta 40 saati para karşılığı bir yere bağışlamak bana korkunç bir fikir gibi geliyor.
Her pazar günü stresle geçiyor. Yarın iş olduğunu bildiğim için karnım ağrıyor. Sorun işlerde değil bende, bunu biliyorum. Ben komple çalışmak olgusunu sevmiyorum. Daha 30 yaşında bile değilim ve emekliliği hayal ediyorum sürekli.
Toplantılar, ofis ortamı, evden çalışırken o gün verimsiz geçtiyse verdiği vicdan azabı . Bu arada performans değerlendirmelerimde genelde olumlu yorum alıyorum yöneticilerimden. Sadece daha fazla sorumluluk almam gerektiğini ve sorumluluk için gönüllü olmadığımı söylüyorlar. Ama senden memnunuz diyorlar çünkü kendimi zorluyorum iş verildiğinde iyi iş çıkarmak için. Ama içten içe de kaç yıl daha böyle geçecek düşüncesinin verdiği bir mutsuzluk hakim. Annemle babam her gün yıllarca nasıl işe gittiler bir gram söylenmeden şoke oluyorum.
çalış çalış ortada bir şey yok
ilk 10 yıl çok sorguladım, ikinci 10 yıl çocuk masrafı son derece motive (
) ediciydi , üçüncü 10 yıl bitmek üzere , her sabah " emeklilige az kaldı yav, ha gayret " diyip kalkıyorum yataktan 
Çalışmamayi hayal bile edemiyorum. Emeklilikten aşırı korkuyorum 
Iskolik değilim, çalışma motivasyonum kesinlikle para değil, sadece biseyler üretmeye bayılıyorum. Çalışmasam o saatlerde napardim diye düşünüyorum. Gezme tozma severim ama nereye kadar gezicen yani. Çoluk çocuk olsa coook vaktini alır biliyorum ama tanıdığım bircok anne bir süre sonra sıkılıyor ve kendi başına kalabildiği için işe gitmek onlara bile çekici geliyor. 
Gecinseler bile erkek tarafi kadinin calismasini istiyor.
