- 6 Kasım 2011
- 7.499
- 26.103
Hakketten az sonra bana saracakmışsınız gibi hissediyorum,sessizce topiğinizden uzaklaşıyorum
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Kötü bir anne miyim ?
- Konu Sahibi Gamzeeli
- Başlangıç Tarihi
- 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
Evet
Gecen hafta arkadasım geldi
Onları oyun parkına koyduk arada gözlemliyoruz
Tuttu cocugun dudagını ısırdı bırden bıre
Yine kızmadım sert davranmadım
Hauor yapma dedım birdaha bebegıde göstererek
Kanamış cocugun dudagı
Bı saat gecmeden tuttu kolunu ısırdı
Sonra kafasına oyuncakla vurdu
Doktor bunun normal olmadıgını soyluyor
Evımizde sıddet yok
Esıme yuksek sesle konusmamasını bıle sureklı hatırlatırım etkılenmesın dıye
- 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
Hakketten az sonra bana saracakmışsınız gibi hissediyorum,sessizce topiğinizden uzaklaşıyorum
Şu smile şuraya koyulmasaydı kk büyük eksiklik yaşayacaktı .
Teşekkürler ilginiz için , iyi geceler
- 31 Ocak 2013
- 8.640
- 29.951
Oyuncağıda bir yere kadar izin vereceksin ama. Oyuncağın kırıldığını bile bile devam ederse o da sıkıntı olacak.
Ve şiddet eğilimi devam ederse çocuklar kaçmaya başlayacak ve iletişimde büyük sıkıntı yaşayacak.
Bunları söylediniz mi eşinize?
- 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
Dokyora beraber götürdük
Doktor anlatırken yanımdaydı
Ama demek ki bır kulaktan gırdı bır kulaktan çıktı
Gecen arkadasımjn bebegını mahvettı ıdırıp vurmaktan
Hayır dedıkce cocuk vampır gıbı ilk aralıkta saldırma konumuna gecıyor
- 27 Şubat 2012
- 13.881
- 23.213
Kızınız yemeklerı attığı zaman bence alın yerden ama söyle söyleyin x'cım bunu atmıyoruz cunku bu yemek icin. Ne kadar yaparsa sizde o kadar kararlı olun söylemekte faydasını gorursunuz. Her attığın da alıp vermeyin tabı ki. Fırlattığı zaman tekrar almak ıstıcek o zaman da sandalyeden indirin gidip alabilirsin canım diyin. Alısacaktır
- 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
Çevreye karşı şiddet eğilimi de var
Yani tek sorunumuz fırlatmak drğil malesef
Nasıl çözerım , nasıl anlatırım bilmiyor
Zira anladığına eminim beni , anlamakta kararlı sadece
- 31 Ocak 2013
- 8.640
- 29.951
Açık söyleyeyim ben böyle çocukların yanına bir daha çocuğumu götürmüyorum.
O çocuğa hayır diye tepki verilemeyecek kadar değerli, ben çocuğumu yolda bulmadım ısırılmasına göz yumayım. Biter benim için uzun süre o görüşme olayı.
- 27 Şubat 2012
- 13.881
- 23.213
Vurması ve zarar vermesi konusunda da eger imkanınız varsa ortamdan uzaklaştırın arkadaşlarımızın canını acıtmıyoruz diyerek. 6 yasına girmek Üzere oğlum var ve inan hepsini yasadım o kadar zor bir cocuktu ki.. Banyoya gidip sinirden havlu ısırdıgım günleri bilirdim. Sakinlıkle alıstırmalısın konuşarak anlatarak cok zor ama buyudugunde cok anlayışlı bir Çocuğun olacak
- 18 Ocak 2017
- 2.071
- 2.453
Eskiler boşuna erkek adam çocuk bakmaz, çocuğa karışmaz dememişler ha. Biz de kızıyorduk ne cinsiyetçi bir yaklaşım diye. Çok sabirliymissiniz, o emzigi eşinizin ağzına tikiverseydiniz keşke
bizim de bir akrabanın minik kızı, herkes tatlı yiyor o da istedi yavrum, annesi azcık ucundan tam verecek, baba ilerden kas göz etti, hssttt sakın ha tatlı verme sakin diyor parmağını sallıyor. Kadıncağız ne yapacağını bilemedi suratını astı. Cocukcagiz öyle içli baktı ki yüreğim sızladı ya ne var 2 lokma yese canı çekti. Zaten hiç şeker vermiyorlar. Herkes yerken bakması daha mı iyi, çocuk bu. Sonra annesi kiyamadi başka yerde gizli gizli verdi biraz ucundan. Çok tuhafıma gidiyor böyle herşeye karışan erkekler - 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
İşte el kadar cocuguda anlatamıyoruz bunu
O anlıyor da anlamak istemıyor acıkcası
Ben ev gezmelerini vs hıc yapmadım ne evlılıgımde tekken ne de bebegım oldugunda
Gelen yakınlarım gelıyor
Gelene gelme dıyemıyorum
Zaten zarar verdıgının farkında ben olsam bende gelmem
- 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
Benimde eşim tam tersiEskiler boşuna erkek adam çocuk bakmaz, çocuğa karışmaz dememişler ha. Biz de kızıyorduk ne cinsiyetçi bir yaklaşım diye. Çok sabirliymissiniz, o emzigi eşinizin ağzına tikiverseydiniz keşke
Elinden gelse izin versem adana kebap söyler çocuğa
- 27 Şubat 2012
- 13.881
- 23.213
- 10 Temmuz 2014
- 2.993
- 3.818
- 30
Evet buda olabilir tabi bunun için anne babanın birlikte hareket etmesi gerek
- 14 Nisan 2017
- 9.061
- 33.985
Genel olarak tutumun iyi fakat süs köpekte ne demek? Bu her cocugun yaptigi birseydir. Benim kizimda ayni yaslarda ve o'da eline geleni ya agzina alir, ya yere atar. Yere atmayi cok sever. Yaptigi sesten dolayi. Yere birsey attigini ne oldugun görmek hosuna gidiyor. Bende öyle bir kac defa toplayip geri veririm. Baktim cok oluyor, baska birsey ile oyalamaya calisiyorum. Yada atiyorum mama sandalyesinden cikarip, odasina birakiyorum. Orda yerde oynuyor.
Yani haklisin fakat ayni zamanda cok gerginsin. Suratina firlatmak, süs köpek hos kelimeler degil. Tutugunu degistir demiyorum, dogru yoldasin cünkü, ancak sakinlesmeye ihtiyacin var.
- 18 Ocak 2017
- 2.071
- 2.453
O da kötüymüş ya
işte karı koca orta yolu bulup, tek bir yönteme göre yetiştirilmeli. Biraz siz taviz vericeksiniz biraz eşiniz vericek. Çekişip durmak sizi de çocuğu da yipratir- 5 Aralık 2015
- 714
- 745
Cocugunuzun vurma, şiddet eğiliminde endişenizi anlıyorum
Benim de 3 yaşında bi bebeğim var o da oldukça şiddete eğilimli
Üstelik sizin de belirttiğiniz gibi evimizde şiddet yok kavga yok ses yukselmez
...
Ama sürekli atma oyununda kendinize köpek muamelesi yapıldığını hissettiginizi soylemeniz bana çok itici geldi
Tahammülsüz biri olduğunuzu düşündüm açıkçası
Köpek gibi ne demektir ya
Ki bazen ben kızımla köpek de oluyorum kuşda oluyorum atta..
Ve keyifle yapıyoruz bunu..
Birlikte olduğunuz zamanlardan keyif alın bence
- 29 Nisan 2013
- 16.168
- 30.995
Hayir, kotu bir anne degilsiniz. Asagidaki yaziyi okumanizi tavsiye ederim.
PRENS VE PRENSESLER ZOR DURUMDA!
80'lerin sonundan itibaren doğan çocukların hemen hepsi birer prens ya da prenses.
Ve onlar şimdilerde çok zor durumda…
Çocukluk yıllarında bir dedikleri iki edilmeyen, imkânlar zorlanarak tüm istekleri gerçekleştirilen, evde en küçük bir sorumluluk verilmeden büyütülen, kendilerine arkadaş gibi davranmaya çalışan ebeveynlerini, her an estirebilecekleri terörle hazırolda bekleten gençler onlar.
Kendilerine, ‘Prensim,’ ’Prensesim,' ‘Paşam’ diye hitap edilmiş hep…
Aileleri tarafından soylu ilan edilen bu gençler; gerçek birer prens ve prenses olduklarına inandırılmışlar.
Dünyanın hep istedikleri gibi döneceğini sanmışlar!
Anne-babalarının gerçekleşmemiş düşlerini hayata geçirebilmek için o kurstan bu kursa koşturulurlarken, aslında ne müziğin ne de sporun tadına varabilmişler.
Sanatsal derinlikleri çok az.
Estetik kaygıları, nasıl göründükleriyle sınırlı çoğunun.
Dikkatleri dağınık, iç disiplinleri neredeyse hiç yok.
Bilgisayar ve telefon teknolojisinin gelişimiyle doğru orantılı olarak, iletişim ve ilişki kurma becerileri zayıf...
Sıklıkla yaşadıkları toplumun sorunlarına duyarsızlar!
Eğitim-meslek seçimleri ve çalışma yaşamından beklentileri, kısa yoldan para kazanmaya dayalı büyük çoğunluğunun.
Yaşları yirmilere yaklaştığında ve okul bittiğindeyse, kötü bir kâbusla uyanıyorlar!
Vahşi kapitalist ekonomik model, onların feodal unvanlarını tanımıyor!
Mezun olur olmaz iyi maaşlarla üst düzey yönetici olmayı hayal ederken, zorlukla buldukları işler için, ailelerinin bir ayda kendileri için harcadığı paranın yarısı bile olmayan maaşlar teklif edildiğinde ilk şoku yaşıyorlar!
Sıkıcı bir iş için düşük bir ücret karşılığı tüm zamanlarını isteyen işyerleri, nazlarını çekmeyen şefler-patronlar, en acımasız dedikodularla ruhlarını paralayan iş arkadaşları, prens ve prenses unvanlarının hayatta hiç bir karşılığı olmadığı gerçeğini en acı biçimde yüzlerine vuruyor.
Ebeveynlerinin onları her tür sorundan kurtarmasına öyle alışıklar ki, zorluklarla başa çıkacak iç donanımları çoğunda hiç gelişmemiş.
Düş kırıklığı ve anlam boşluğunun kaçınılmaz sonucu olarak kaygılı ve mutsuzlar.
Şimdiden, antidepresan kullanıyor bazıları…
Endişeli ve depresif ruh hallerinin çözümünde doğal tedaviler için başvurduklarında, sorunun bir hastalık değil, benlik ve yaşam algısı sorunu olduğunu söylediğimde çok şaşırıyorlar.
Hayatın değil, kendilerinin değişmesi gerekiyor!
Hayat ancak, kendileri değişirse değişebilir çünkü!
Emekle, sabırla ve zamanla…
Elbette yalnızca bu gençler değil değişmesi gereken; tüketim kültürünün egemen olduğu bir dünyada, mutluluğun ‘’sahip olmak’’ olduğunu sanan aileler de değişmeli, hem de öncelikle!
En büyük mutlulukların öğrenmekle, gelişmekle, kurulan içten ve derin ilişkilerle, emekle yaratılan eserlerle yaşanabileceğini, amaçsız bir yaşamın, iyi bir yaşam olmayacağını kavrayarak, kendileri de örnek hale gelerek gerçekleştirmeliler bu değişimi.
İşte ancak o zaman, tacı zorla elinden alınan sahte prens ve prensesler değil, dünyayı iyi bir yer yapma konusunda sorumlu ve bilinçli, asil ruhlu gençler yetiştirebilirler!
+
+
Doç. Dr. Şafak Nakajima
PRENS VE PRENSESLER ZOR DURUMDA!
80'lerin sonundan itibaren doğan çocukların hemen hepsi birer prens ya da prenses.
Ve onlar şimdilerde çok zor durumda…
Çocukluk yıllarında bir dedikleri iki edilmeyen, imkânlar zorlanarak tüm istekleri gerçekleştirilen, evde en küçük bir sorumluluk verilmeden büyütülen, kendilerine arkadaş gibi davranmaya çalışan ebeveynlerini, her an estirebilecekleri terörle hazırolda bekleten gençler onlar.
Kendilerine, ‘Prensim,’ ’Prensesim,' ‘Paşam’ diye hitap edilmiş hep…
Aileleri tarafından soylu ilan edilen bu gençler; gerçek birer prens ve prenses olduklarına inandırılmışlar.
Dünyanın hep istedikleri gibi döneceğini sanmışlar!
Anne-babalarının gerçekleşmemiş düşlerini hayata geçirebilmek için o kurstan bu kursa koşturulurlarken, aslında ne müziğin ne de sporun tadına varabilmişler.
Sanatsal derinlikleri çok az.
Estetik kaygıları, nasıl göründükleriyle sınırlı çoğunun.
Dikkatleri dağınık, iç disiplinleri neredeyse hiç yok.
Bilgisayar ve telefon teknolojisinin gelişimiyle doğru orantılı olarak, iletişim ve ilişki kurma becerileri zayıf...
Sıklıkla yaşadıkları toplumun sorunlarına duyarsızlar!
Eğitim-meslek seçimleri ve çalışma yaşamından beklentileri, kısa yoldan para kazanmaya dayalı büyük çoğunluğunun.
Yaşları yirmilere yaklaştığında ve okul bittiğindeyse, kötü bir kâbusla uyanıyorlar!
Vahşi kapitalist ekonomik model, onların feodal unvanlarını tanımıyor!
Mezun olur olmaz iyi maaşlarla üst düzey yönetici olmayı hayal ederken, zorlukla buldukları işler için, ailelerinin bir ayda kendileri için harcadığı paranın yarısı bile olmayan maaşlar teklif edildiğinde ilk şoku yaşıyorlar!
Sıkıcı bir iş için düşük bir ücret karşılığı tüm zamanlarını isteyen işyerleri, nazlarını çekmeyen şefler-patronlar, en acımasız dedikodularla ruhlarını paralayan iş arkadaşları, prens ve prenses unvanlarının hayatta hiç bir karşılığı olmadığı gerçeğini en acı biçimde yüzlerine vuruyor.
Ebeveynlerinin onları her tür sorundan kurtarmasına öyle alışıklar ki, zorluklarla başa çıkacak iç donanımları çoğunda hiç gelişmemiş.
Düş kırıklığı ve anlam boşluğunun kaçınılmaz sonucu olarak kaygılı ve mutsuzlar.
Şimdiden, antidepresan kullanıyor bazıları…
Endişeli ve depresif ruh hallerinin çözümünde doğal tedaviler için başvurduklarında, sorunun bir hastalık değil, benlik ve yaşam algısı sorunu olduğunu söylediğimde çok şaşırıyorlar.
Hayatın değil, kendilerinin değişmesi gerekiyor!
Hayat ancak, kendileri değişirse değişebilir çünkü!
Emekle, sabırla ve zamanla…
Elbette yalnızca bu gençler değil değişmesi gereken; tüketim kültürünün egemen olduğu bir dünyada, mutluluğun ‘’sahip olmak’’ olduğunu sanan aileler de değişmeli, hem de öncelikle!
En büyük mutlulukların öğrenmekle, gelişmekle, kurulan içten ve derin ilişkilerle, emekle yaratılan eserlerle yaşanabileceğini, amaçsız bir yaşamın, iyi bir yaşam olmayacağını kavrayarak, kendileri de örnek hale gelerek gerçekleştirmeliler bu değişimi.
İşte ancak o zaman, tacı zorla elinden alınan sahte prens ve prensesler değil, dünyayı iyi bir yer yapma konusunda sorumlu ve bilinçli, asil ruhlu gençler yetiştirebilirler!
+
+
Doç. Dr. Şafak Nakajima
- 26 Eylül 2012
- 305
- 224
Sizi öyle iyi anliyorum ki. Ayni durumu bende yasadim ama esimle degil ailemle. Ben ne zaman kizima hayir dediysem onlar evet dedi. Ben ne zaman olmaz dediysem olur dediler. Simdi kizim 3 bucuk yasinda ve ne beni nede babasini takiyor. Simarik her istedigi olana kadar aglayan bir kizim var. Ben evladimi hic böyle hayal etmemistim ama artik ne yapacagimi da bilmiyorum. Agac yasken egilir lafi cok dogru.
- 28 Mart 2008
- 3.955
- 7.113
Siz haklısınız ancak fırlatmak bebeklerde belli bi aya kadar refleks yani ne kadar eğitirseniz eğitin onu yapacak bunu şımarıklık olarak görmeyin doğal bi olay bu. Benim oğlum yemeğini fırlatıyor bissürü bardak kırdı mesela artık bardak atmamayı öğrendi. Yere düşme hızına bakıyor hangi nesne ne şiddette düşüyor onu keşfediyor ve zamanla fırlatma alışkanlığı geçiyor bi çok yerde böyle okudum. Dediğiniz gibi tek fark oyun dönüştürme şekli emziği atınca vermeyin geri ama indirip eline ufak bi top verin ve karşısına oturup size atmasını bekleyin hem baba hemde kızınız bu durumdan zevk alcak sizde tartışmadan kırılmadan nefes almış olacaksınız.
