Kızlar merhaba, uzun zamandır takip ediyorum bu platformu. Ve en sonunda ben de yazıp içimi dökerek sizlerin de yorumlarını ve fikirlerini duymak istedim. Kimse ile paylaşamadığım bir sorunum var. Benim sorunum eşim. 35 yaşında evlendim. Şu an 2 yıllık evliyim. Öğretmenim, eşim de öğretmen cocuğum yok. Eşimin temizlik ve titizlik takıntısı var hastalık derecesinde. Benim için herşey işkence. Eşim şu an tedavi görüyor ilaç kullanmaya başladı 7 aydır kullanıyor, en düşük dozda. Kendisi çok kullanmaktan yana değildi, ben de istemiyordum ama son çare bu olduğuna karar verdik. Aslında tedavi ve ilacı da biraz benim zorlamamla kabul etti çünkü ona kalırsa kendi kendine iyi olabilirmiş. ( telefonuna bile dışarıda dokunamayan eşim) biraz zaman gerekiyormuş. Bu zamanı tanıdım ona ama gördüm ki gerçekten tedavi gereken bir durumdu ve ben artık çok yorulmuştum, sonra başladı tedaviye. Çektiğim sıkıntılara gelirsem şöyle, evime asla misafir alamıyorum 2 yıldır ailem de dahil. Ailem zaten ben çağırmadan rahatsızlık vermek istemezler bu yapıda bir ailem var. Ama ben bugüne kadar ailemi evime çağıramadım ve çok vijdan azabı duyuyorum. Onlara karşı görevleri mi yerine getiremiyorum. Onlar da haliyle bu durumu sorguluyorlardır ama bana belli etmiyorlardır. Ben bunun da farkındayım ve daha çok canım acıyor. Artık akraba ve arkadaşlarımı geçtim. Ben asla eşim evde yokken eve giremiyorum, o kendi gözü ile görmesi gerekiyor. Dışarıdan eve geldiğimde bir yere dokunmadan kolidrda soyunup direk olarak duş almamı istiyor. Dışarıda kullandığımız eşyalar asla temizlenmeden eve giremiyor, girse de konuldukları yerler ayrıdır ve asla onlara dokunamam onun temizlemesi gerekiyor. Evin içinde sıkıntım yok rahatım sorun dışarıdan eve ona göre pis birşeyin girememesi. Ondan habersiz markete gidip ya da başka birşey alıp eve getirememem gibi gibi, çoğu şeyi anlamışsınızdır bu deteylardan nasıl bir hayatım olduğunu. Evin içinde kirli bir eşya ya da çamaşır varsa dokunamam dokunursam yıkamamı ister. Onun eşyalarına asla dokunamam çok yüzüme karşı bişey demez ama rahatsız olduğunu anlarım. Mesela iki arabamız var birisi pis oluyor onunda gözünde diğeri temiz düşünün. Nasıl bir işimiz varsa ona göre araba seçiyor onunla gidiyoruz. Pisken temiz arabaya binemiyoruz. Daha çok detay var ama bu kadarından anlamışsınızdır. Diğer sorunum da eşim bu durumdan dolayı çocuk istemiyor, ben de o böyle iken ondan çocuk yapmak istemiyorum ama benim yaşım geçiyor. Çocuk sahibi olmak istiyorum. Bu durumda çok zor. Bırakın bu rahatsızlığı belki normal olsak bile yaşımdan dolayı çocuğum zor olacak tedavi gerekecek bunu bile bilmiyorum haliyle. Tedavi de uzun süreç gerektiriyor. Ve işin aslı benim ne zamanım kaldı ne de bekleyecek mecalim, umutsuzluk ve belirsizlik beni mahvediyor. Üstüne annemlere karşı yapamadığım görevler daha çok bitiriyor beni.7 aydır pek Bi sonuç göremiyorum ben. Kendisi farkettiğini daha da rahatladığını söylüyor ama ben bunu davranışlarında göremiyorum. Aynı süreç devam ediyor benim için. Eşime gelirsem bu durumdan sürekli olarak çok rahatsız ve vicdan azabı çektiğini söyler. Beni sever. Bir dediğimi iki etmez maddi konuda sıkıntım yok. Merhametli ve vicdanlı bir insandır. Saygılı, terbiyeli, efendi. Bu hastalık ban Allah tan geldi, benim imtihanım diyor. Sonuna kadar haklı olduğumu ama elinde olmadığını söylüyor. Zaten bundan ötürü ve sevdiğimden dolayı çoğu şeye katlanıyorum. Aynı durum benim de başıma gelebilirdi. Kızlar çok zor durumdayım işin içinden çıkamıyorum. Sürekli dua ediyorum eşim de aynı şekilde namazlarında duasını eder. Sonra herşeyin hayırlısı beterin beteri var, sağlık önemli olan diyorum ne dertler var deyip hayatıma devam ediyorum.
