- 14 Ekim 2016
- 7.050
- 47.509
Çok uzun ama kisaca özetleyeyim.Cok benzer şeyler yasadim.l oglumla.Hep bir kaygı durumu.Ya sınıfı bulamazsam,ya çıkışta seni görmezsem,ya kaybolursam diye hep ağlamakla geçti okul günlerimiz.Bu süreçte psikolog,oyun terapisi vs aldık ama çok düzelme olmadi.En son hem çocuk hem ben çok harap olmuşken psikiyatriye götürdüm.Bir ilaç başladık.Cocuk kaygılarından arindi.
Yani aşırı kaygı bozukluğu var bu da siz ne derseniz deyin laf ile düzelmiyor...Şu an neredeyse koşarak okula gidecek... Daha erken ilaca başlamadığı kız için kendime kızıyorum...
Yaşı gereği kaygıyı aşabilecek mental gelişimin gerisinde olabilir. Gerekli vakit verilirse zamanla aşabileceğini düşündüm. Gerçi annenin ikinci mesajında ilacın bir süre kullanılıp bırakılacağı yazılmış. Eminim anne olarak en doğrusu için çabalamıştır ilaç kararı almak kolay olmamıştır ancak bana yaş bu kadar küçükken ilaç alınması doğru gelmiyor. Tüm vucut kimyasallarla yönetiliyor, erişkin bir birey olmadığı için gelişim dönemindeyken başka zararlarının olma ihtimalini düşündüm. O sebeple beğenmedim.Probis02 bu mesajı neden beğenmediğinizi merak ettim.
Benimm kızımda ilaç kullanıyor, bunlar kolay ve bireysel alınan kararlar degil. Anneler olarak zaten ilaç kullanıldığı için kaygılıyız ve bu tarz begenmedimler falan ağır kaçıyor. Aynısını geçen bir arkadaşım yaptı, benimki de çok yaramaz ben olsam baslatmazdim dedi, çocuğu da acayip başarılı bir çocuk ve acayip sinir oldum ve kırıldım.Yaşı gereği kaygıyı aşabilecek mental gelişimin gerisinde olabilir. Gerekli vakit verilirse zamanla aşabileceğini düşündüm. Gerçi annenin ikinci mesajında ilacın bir süre kullanılıp bırakılacağı yazılmış. Eminim anne olarak en doğrusu için çabalamıştır ilaç kararı almak kolay olmamıştır ancak bana yaş bu kadar küçükken ilaç alınması doğru gelmiyor. Tüm vucut kimyasallarla yönetiliyor, erişkin bir birey olmadığı için gelişim dönemindeyken başka zararlarının olma ihtimalini düşündüm. O sebeple beğenmedim.
Tabi ki, ben doğumdan önce mama asla diyordum mama vermek zorunda kaldım. Ateşi çıktı calpol verdim ki ne kadar içim gitti. Anne olarak kararlar öyle kolay alınmıyor biliyorum. Biyoloji yüksek lisansı yapıyorum ve o kimyasalların vucutta o kadar çok etkisi var ki bilinen-bilinmeyen mümkün olduğunca uzak durmak gerektiğine inanıyorum.Benimm kızımda ilaç kullanıyor, bunlar kolay ve bireysel alınan kararlar degil. Anneler olarak zaten ilaç kullanıldığı için kaygılıyız ve bu tarz begenmedimler falan ağır kaçıyor. Aynısını geçen bir arkadaşım yaptı, benimki de çok yaramaz ben olsam baslatmazdim dedi, çocuğu da acayip başarılı bir çocuk ve acayip sinir oldum ve kırıldım.
Bu durum benim.cocuklarimda da var. Ortamın güvenilir olduğunu anlayana veya alışana kadar yanımda dururlar. Ancak sizin için süreçin bu kadar uzun sürmesi sıkıntı. Umarım zamanla asarsınızAslına bakarsanız sıkıntının benden ayrılması olarak görmedim hiç.Cunku bensizde kalabilen bi cocuk.Asiri anne bağımlısı biri değil.Sikinti daha çok bana göre o kalabalikmis ve yalniz kalma korkusu gibi geliyor.merdivenden çıkarken yalniz kalmak gibi yada güvendiği kişinin yanında olmaması gibi.iletisimde olması için mutlaka bağ kurmasıda gerekli.gecen yıl o ablaya bağlandı mesela onun cıktı hep.ilk günler bahceye girebiliyorduk o kalabalık içinde okul içindeki parka bile kaymaya gitmedi.aslinda parkta tek başına oynar.ben bankta otururum.o yeni ortama ayak uydurmada sıkıntı galiba.
Ah biliyorum içinizde fırtınalar kopuyor. İnşallah sonuç alırsınız bileklikten.Anne olmak bu kadar zor olmamalı yagerçekten psikolojik olarak bende bitik durumdayım.en zoruda bu durumları asla cocuga hissettirmemen ya ben orada bitiyorum işte.okul kapisinda ağlarken beni gorseniz bu kadında hiç mi vicdan yok dersiniz.ama bide görünmeyen taraf var ki.sizede kolaylıklar diliyorum.bileklik olayını mutlaka deneyeceğim.
Duygularinida cık dillendire bi cocuk değil malesef.ama benim için öneriniz çok kıymetli.mutlaka deneyeceğim.tesekkurlerOğlum geçen yıl anaokulundayken ikinci dönem okul değişikliği yapmamız gerekmişti. Okulun ilk gününde çok kaygılanmıştı. Ben de ona, oradaki öğretmeninin ona yardımcı olacağını, aynı eski okulundaki öğretmenlerinin yaptığı gibi onunla ilgileneceğini anlatmıştım. Hatta yanına telefon numaramı yazıp verdim, öğretmenin beni bir problem olduğunda arayabilir demiştim. O telefon numarası, benim ulaşılabiliyor olmam oğlumu çok rahatlatmıştı.
Servis tedirginliği de oldu, ya kaybolursam evi bulamazlarsa vs. Yine telefon numarasını servis ablasına verirsen beni ararlar ben nolursa olsun seni bulurum demiştim.
Bileğine de bir iyi şanslar bilekliği takıp okula yolcu etmiştim :)
Bu yıl ilkokula başladı. Yine aynı kaygıları oldu. Ama okulu tanıdığı için biraz daha rahattı. Bir sürü soruları oldu. Olabilecek en kötü şey nedir oğlum dedim, okulda kalmak unutulmak dedi. Peki dedim, okulda kalırsan hemen güvenliğe ya da bulduğun ilk öğretmene gidip adını söyleyip annemi/babamı arayın ben okulda kaldım dersin, onlarda var bizim numaramız dedim tamam dedi ve sorun yaşamadık.
Acaba kızınıza en kötü ne olabilir, okulda ne olacağını düşünüyorsun ve kaygılanıyorsun diye sorsanız belki direkt olarak çözümü bulabilirsiniz.
Düşünceleriniz benim için çok önemli teşekkür ederim.mutlaka benim tutumumdada zaman zaman yalnıslar oluyordur.Okula gitmek istemediği için size şart koşuyor. Şunu yaparsan giderim, bunu yaparsan giderim diye.
Siz de can havliyle önünü ardını düşünmeden kabul ediyorsunuz.
Kizınız için çok uzuldugunuzu ve bu sebeple ne isterse yapacak durumda olduğunuzu hissettim.
Öncelikle bu duygusal yaklaşımı bir kenara birakın. Dünyadaki bütün çocuklar okula gidiyor. Birtakım korkular olabilir amenma. Ama diretmeler, şart sunmalar vs bunlar sizi parmağında oynattıgini gösteriyor
Çocukların en büyük mahareti yumuşak yerinizi bulmak ve ordan sizi vurmaktır. Çocukların sadece yaşları küçük. Onlar gerizekalı değiller. Müthiş gözlem yaparlar ve kime nazlanacaklarini iyi tespit ederler.
Şart kabul etmenin bir sonu yok. Önce burayi netleştirelim. Şartları kabul ettikce daha büyükleri gelecektir.
Mesela markete giderken şart koşuyor mu?.hayir. işte bu noktada onun okul ile ilgili kaygisini yükseltiyorsunuz. Demek okul işte böyle bir şey gibi olan düşüncesini guçlendiriyorsunuz.
Diğer taraftan okuldaki öğretmen ya da yardımcı ablaları kontrol edemeyeceğini öğrenmemiş. Onlar da şartlara ayak uyduruyor. Öğretmeninizi övmüşsünüz. Bence de işinin ehli bir insanmış. Ama bakın bir noktadan sonra aşağıya inmeyeceğini, artık şartlara itaat etmeyeceğini söylemiş .
Ve çocuk buna okey demiş. Ama bakmis ki anne şartları yerine getirmeye devam etmiş. Yeni bir şartla gelmiş. Onu yapınca da bir yenisi gelecek.
Bu sebeple sizi kukla gibi oynatmasina izin vermeyin. Biraz canı acısın. Biraz yüzünüzde net ve sert bir tavır görsün.
Bir diğer kısımda şu. Mesela sevdiği ve güvendiği biri onu ilk günler okula birakabilir. Mesela teyze, dede, baba gibi. Ayrılık konusunda aşırı tepki vermediği, kolay ayrılabildiği biriyle okula gitmesi çözüm olabilir. Sizinle gitmesi durumunda hem zateb okula gitmek istemiyor üstüne bi de sizden ayrılık stresi yaşıyor. Bu iki stresteb birini üzerinden almak faydalı olabilir.
Ben uzman değilim. Branş ğretmeniyim. Sadece gözlemlerimi paylaştım. Yanlışım varsa bilen arkadaşlar düzeltebilir m
Herkese kolay gelsin.
Bugün görüştük.ona çok kati kurallar gelecek şekilde değilde kademeli şekilde alistiracagimizi söyledi.aslina bakılırsa benim tutumumda bu şekilde.yorumunuz için tesekkulerİlk okul deneyimde öğretmeniz hatalı kural kuraldır,okul kuralları nettir,ilk hafta yardımcı olacağım ama sonra artık seni içeride bekliyorum diye çocuğunuzu hazırlaması gerekip, sizinde öğretmenle beraber iş birliği içinde olmanız gerekirdi, yemek dönemi, bahçede beklemeniz tamamen yanlış. İkinci okul için çok doğru karar hiçbir veli bencede bahçeye girmemeli, okul bahçesi çocuklarımızın kendi alanıdır bunu başından belirtilmesi çok güzel, sizin okula diye teşvik edici, kurabiye, kolye, ne bilim herşey çocukla sizin işinizi daha çok zorlaştırma olur, devamlı beklenti haline girer. İşin gerçeği çocuğunuz kendi alanını, isteklerini nasılsa benim istediğim şekilde oluyor, herşeyi ben belirliyorum annem buna uyuyor diye bilincine varmış, sizin devamlı tutarlı olup burası senin okulun, senin alanın benim görevim kapıda bitiyor deyip hergün anlatmanız ve tutarlı olmanız. Çocuklar keskin ve net kuralları bilir, dünyaları sınırsızdır ama kurallar konusunda sınır koyulduğunda, öğretildiğinde hemen adapte olur. Bencede kendinize bağımlı çocuk yetiştirmek istemiyorsanız yardım almalısınız.
Inşallah,teşekkür ederim yorum icinBu durum benim.cocuklarimda da var. Ortamın güvenilir olduğunu anlayana veya alışana kadar yanımda dururlar. Ancak sizin için süreçin bu kadar uzun sürmesi sıkıntı. Umarım zamanla asarsınız
Bir de eşim oğlumu anaokuluna bırakırken ,dönüp dönüp tekrar bakıyormuş , ogl girmeden ayrilamiyormus. Öğretmeni oğlumu babası bıraktığında ,oğlumun daha zorlandığını böyle yapmaması gerektiğini söylemişti.Inşallah,teşekkür ederim yorum icin
Bu durumun mental gelişim ile alakası yok.En azından kendi çocuğum için.Bizlerde salgılanan serotonin hormonu,bu çocuklarda salgılanmıyor ya da daha az salgılanıyor.Dolayisiyla içe kapanık depresif ve aşırı kaygılı oluyorlar.Bu durumla baş edemiyorlar ve bu şekilde devam ettikçe depresyona ve daha ağır psikolojik sorunlara kadar gidiyor.Yaşı gereği kaygıyı aşabilecek mental gelişimin gerisinde olabilir. Gerekli vakit verilirse zamanla aşabileceğini düşündüm. Gerçi annenin ikinci mesajında ilacın bir süre kullanılıp bırakılacağı yazılmış. Eminim anne olarak en doğrusu için çabalamıştır ilaç kararı almak kolay olmamıştır ancak bana yaş bu kadar küçükken ilaç alınması doğru gelmiyor. Tüm vucut kimyasallarla yönetiliyor, erişkin bir birey olmadığı için gelişim dönemindeyken başka zararlarının olma ihtimalini düşündüm. O sebeple beğenmedim.
İlac kullanımı için olabilir mi?Probis02 bu mesajı neden beğenmediğinizi merak ettim.