hanımlar merhaba.
hepimiz, 9 ay taşıyoruz içimizde, çeşitli sıkıntılarımız oluyor elbette. en sorunsuz gebelik bile, sıkıntılıdır. en nihayetinde, içinde bir bebek taşıyor kadın.
neyse....
9 ayın sonunda krnımızdan kucağımıza geliyor kuzular... ve en azından 2-2,5 sene kadar kucaklarımızda büyüyor minnoşlar.
benim kızım da aynı şekilde...
9 ayın sonunda kucağıma geldi tabiki, ve tam bir yaka iğnesi gibi, ilk 8-10 ay hiç kucağımdan indirmedim. soğanı bile, o kucağımdayken doğradım. inanın böyleydik kızımla biz.
sonra sonra, begüm 9 ayın sonunda, hiç emeklemeden direk yürümeye başladı... kucaktan indi, kendini keşfetti. kendisi biyerlere gidebilir hale geldiğinde, bağımlılığı biraz azaldı.
sütü kesene kadar mememdeydi. sütü kesince, bağımlılığı biraz daha azaldı.
biraz daha biraz daha derken... 2,5 yaşımıza kadar, ben normaliz sanıyordum.
ve fakat, bu süreçte hep büyüklerle beraber oluşundan ötürü, büyük insanları rol model alıyor elbette. büyük büyük hareketler sergiliyor.
genelde bu yaştaki çocuklar, durdukları yerde durmazlar, saçma sapan sesler çıkartıp mutlu olurlar falan filan...
benim kızım, bacak bacak üstüne atıp oturuyor, muhabbete bol bol katılıyor. kimsenin sözünü kesmemeye özen gösteriyor, gayet yerli yerinde ve düzgün konuşuyor. lafı gediğine sokuyor :)
öyle dur durak bilmeyen, yerinde duramayan bi hali yok.
vurmayı kırmayı hiç bilmiyor.
sürekli benden yardım istiyor. her şey için benden ilgi istiyor.
'anne bana vurdu, anne beni itti, aneeeeee bana vermiyooo'' gibi.. sürekli anneden yardım ve çözüm bekleme hali içinde.
bu durumdan rahatsız olduğumuz için, kreşe göndermeye karar verdik.
geçen hafta, 1 haftalık bi tecrübemiz oldu.
çok büyük hevesle hazırlandık. çanta aldık, yedek çamaşırlar alıp üstlerine isimler yazdırdık. kızım hazırlandı yani hevesle.
okula gitmeyi ne sanıyordu bilemiyorum tam olarak ama, çok çoook hevesliydi.
fakat hiçbişey istediğimiz ve beklediğimiz gibi olmadı.
benden ayrılmak istemedi, orda yemek yemedi kendi kendine. ki, evde yiyor. hep anne ilgisi bekledi. sürekli ağladı, mızmızlandı...
sonuç olarak, müdüre hanım bana, '''begüm, çok anneci bi çocuk, anne bağımlılığı çok yüksek yetiştirmişsiniz''' dedi.
kameradan 1 hafta boyunca izledim, bana da sorunlu kdın muamelesi yapıldı.
velhasıl, 1 haftanın sonunda, henüz erken olduğuna karar verdim. vazgeçtim kreşten mreşten.
bu durumda olanlar vardı muhakkak içinizde?
neler düşünüyorsunuz kızlar?
daha başına buyruk, daha özgür çocuk... nasıl yetiştirilir?
hepimiz, 9 ay taşıyoruz içimizde, çeşitli sıkıntılarımız oluyor elbette. en sorunsuz gebelik bile, sıkıntılıdır. en nihayetinde, içinde bir bebek taşıyor kadın.
neyse....
9 ayın sonunda krnımızdan kucağımıza geliyor kuzular... ve en azından 2-2,5 sene kadar kucaklarımızda büyüyor minnoşlar.
benim kızım da aynı şekilde...
9 ayın sonunda kucağıma geldi tabiki, ve tam bir yaka iğnesi gibi, ilk 8-10 ay hiç kucağımdan indirmedim. soğanı bile, o kucağımdayken doğradım. inanın böyleydik kızımla biz.
sonra sonra, begüm 9 ayın sonunda, hiç emeklemeden direk yürümeye başladı... kucaktan indi, kendini keşfetti. kendisi biyerlere gidebilir hale geldiğinde, bağımlılığı biraz azaldı.
sütü kesene kadar mememdeydi. sütü kesince, bağımlılığı biraz daha azaldı.
biraz daha biraz daha derken... 2,5 yaşımıza kadar, ben normaliz sanıyordum.
ve fakat, bu süreçte hep büyüklerle beraber oluşundan ötürü, büyük insanları rol model alıyor elbette. büyük büyük hareketler sergiliyor.
genelde bu yaştaki çocuklar, durdukları yerde durmazlar, saçma sapan sesler çıkartıp mutlu olurlar falan filan...
benim kızım, bacak bacak üstüne atıp oturuyor, muhabbete bol bol katılıyor. kimsenin sözünü kesmemeye özen gösteriyor, gayet yerli yerinde ve düzgün konuşuyor. lafı gediğine sokuyor :)
öyle dur durak bilmeyen, yerinde duramayan bi hali yok.
vurmayı kırmayı hiç bilmiyor.
sürekli benden yardım istiyor. her şey için benden ilgi istiyor.
'anne bana vurdu, anne beni itti, aneeeeee bana vermiyooo'' gibi.. sürekli anneden yardım ve çözüm bekleme hali içinde.
bu durumdan rahatsız olduğumuz için, kreşe göndermeye karar verdik.
geçen hafta, 1 haftalık bi tecrübemiz oldu.
çok büyük hevesle hazırlandık. çanta aldık, yedek çamaşırlar alıp üstlerine isimler yazdırdık. kızım hazırlandı yani hevesle.
okula gitmeyi ne sanıyordu bilemiyorum tam olarak ama, çok çoook hevesliydi.
fakat hiçbişey istediğimiz ve beklediğimiz gibi olmadı.
benden ayrılmak istemedi, orda yemek yemedi kendi kendine. ki, evde yiyor. hep anne ilgisi bekledi. sürekli ağladı, mızmızlandı...
sonuç olarak, müdüre hanım bana, '''begüm, çok anneci bi çocuk, anne bağımlılığı çok yüksek yetiştirmişsiniz''' dedi.
kameradan 1 hafta boyunca izledim, bana da sorunlu kdın muamelesi yapıldı.
velhasıl, 1 haftanın sonunda, henüz erken olduğuna karar verdim. vazgeçtim kreşten mreşten.
bu durumda olanlar vardı muhakkak içinizde?
neler düşünüyorsunuz kızlar?
daha başına buyruk, daha özgür çocuk... nasıl yetiştirilir?
