Hanımlar, bilenler bilir eşimden ayrıyım ve şu anda 13'ünün içinde bir kızım var. Malum artık ergenlik çağına girdi ama çok zorluyor bizi. Nasıl davranmam gerektiği konusunda çok çelişkiliyim. Bana bir akıl verin.
Her şeyden önce derslerle ilgisi alakası yok. Çok tembel. SBS'den de oldukça düşük puan aldığı için iyi bir dershaneye de yazdırdık ama şu ana kadar aman aman bir faydasını görmüş değilim.
Aklı 5 karış havada, kesinlikle derslere konsantre olamıyor. Asıl kötü olan da aşk meşk davaları. Kendinden 4 yaş büyük bir çocuğa aşık olmuş ve gidip konuşmuş. Çocuk da reddedince kollarını çizmiş iğnelerle. Bizden saklamış, tesadüf eseri öğrendik. Arkadaşlarıyla yaptığı msn konuşmalarını okudum ve orada "ben onun için ölümü bile göze aldım, onsuz yaşayamam" gibilerinden şeyler yazmış. Bir ara çocuk içiyor diye nefret ettiği sigarayı bile içmiş, zaten babası çantasında da yakaladı. Kimle konuşsa çok aşığım, kötüyüm, mutsuzum demiş durmuş. Baskıcı, sinirli ve otoriter bir anne hiç değilim, arkadaş gibi yanaşırım hep, yüzlerce defa konuştum, benden korkmamasını, bana ne olursa olsun açık davranmasını benim onu anlayacağımı, yardımcı olacağımı, benim de bu dönemleri geçirdiğimi anlattım, ama ı-ıh. Sözler veriyor bana ama hiçbirini tutmuyor. Çok ketum. Asla konuşup açılmıyor. Sürekli yalan söylüyor, her şeye bahaneleri var. Daha neler neler. Babasıyla da aramız iyi ama o da erkek tabii, kabullenemiyor bazı şeyleri, sürekli arayıp bana çıkışıyor. Babaannesi keza öyle. Kaldım aralarında.
Bu devreleri geçirmiş arkadaşlar, siz nasıl atlattınız bana fikir verebilir misiniz?
Her şeyden önce derslerle ilgisi alakası yok. Çok tembel. SBS'den de oldukça düşük puan aldığı için iyi bir dershaneye de yazdırdık ama şu ana kadar aman aman bir faydasını görmüş değilim.
Aklı 5 karış havada, kesinlikle derslere konsantre olamıyor. Asıl kötü olan da aşk meşk davaları. Kendinden 4 yaş büyük bir çocuğa aşık olmuş ve gidip konuşmuş. Çocuk da reddedince kollarını çizmiş iğnelerle. Bizden saklamış, tesadüf eseri öğrendik. Arkadaşlarıyla yaptığı msn konuşmalarını okudum ve orada "ben onun için ölümü bile göze aldım, onsuz yaşayamam" gibilerinden şeyler yazmış. Bir ara çocuk içiyor diye nefret ettiği sigarayı bile içmiş, zaten babası çantasında da yakaladı. Kimle konuşsa çok aşığım, kötüyüm, mutsuzum demiş durmuş. Baskıcı, sinirli ve otoriter bir anne hiç değilim, arkadaş gibi yanaşırım hep, yüzlerce defa konuştum, benden korkmamasını, bana ne olursa olsun açık davranmasını benim onu anlayacağımı, yardımcı olacağımı, benim de bu dönemleri geçirdiğimi anlattım, ama ı-ıh. Sözler veriyor bana ama hiçbirini tutmuyor. Çok ketum. Asla konuşup açılmıyor. Sürekli yalan söylüyor, her şeye bahaneleri var. Daha neler neler. Babasıyla da aramız iyi ama o da erkek tabii, kabullenemiyor bazı şeyleri, sürekli arayıp bana çıkışıyor. Babaannesi keza öyle. Kaldım aralarında.
Bu devreleri geçirmiş arkadaşlar, siz nasıl atlattınız bana fikir verebilir misiniz?