- Konu Sahibi myiimmortal
- #1
Selamlar,
Burda okuduklarımı görünce yalnız olmadığımın farkına vardım bu biraz da olsa teselli etti beni. sorun kızkardeşim. Aramızda sedece 15 ay var küçüklükten beri o da sosyal ilgi cekmeyi kendini sevdirmeyi bilen bi yapıya sahipti ben daha çekingendim ona göre. Lise yıllarında o hep gezerken ben ders çalışırdım O hep kızarkadaslarını benden üstün tutardı daha deger verirdi onlara ben bozulurdum. sonuç ben iyi bi üniversitenin mühendislik fakültesini kazandım zor bir bölümdü ve yine uzun yıllar ders çalışmak zorunda kaldım. kardeşimse annemin 4 yıl boyunca dersane desteğine rağmen (ki annemle babam ayrıdır bebekliğimizden beri annemin yanındayız) gezip tozmaktan kazanamadı bi üniversiteyi. Sonuç olarak ben mezun olunca roller değişti gibi oldu. Mezun oldum ve hemen iyi maaşlı bi işe girdim. Önceden kendime pek bakamazdım (annemden kozmetik, kıyafet için ekstra harclık almak zoruma giderdi. zaten hep yazları çalışarak okul harçlarımı kazanıyodum). Şimdi ise çok şükür emeklerim boşa cıkmadı ve kardeşimin yaklaşık 5 katı bi maaşım var kendime istediğimi alıyorum ama eve de bi o kadar desteğim oluyo annemi mutlu etmek için bütün evi baştan aşağı yeniledim. her ay faturadır alışveriştir yapıyorum. Sosyal anlamda da artık düzenli bi iş hayatım oldugu için nişanlımla kurslara gidiyoruz gezip egleniyoruz. Ama kardeşim son bir yıldır ne yaparsam kopyasını yapıyor. Benim uzun süreli bi ilişkim vardı ve okul bitince sözlendik sonra nişanlandık. sözümüz de nişanımız da çok güzel oldu. Kardeşimse daha doğru düzgün tanımadıgı bi insanla aniden evlenme kararı aldı çok şaşırdık. annem tabi özendi yaşı geldi dedi. ben sözümde farklı değişik ne yaptıysam saç modelinden pastanın dizaynına kadar aynısını yaptı. Hatta nişanlımın babası isteme faslından önce cok güzel bi giriş konuşması yapmıştı kardeşim kendi sözünde konuşan aile büyüğü öyle konuşamayınca niye benim nişanlımın babası gibi konuşamadığı için sinirleri bozuldu, ağladı. Saf anneciğim de evlenip uzaklaşacagından ağladığını düşündü.
Kızlar o kadar bunaldım ki bu durumlardan nişalım bile farketti. Kendi sözlüsüne ben nişanlıma ne alırsam aynısını alıyo. Benm nişanlım komik girişken toplumca sevilen biridir. O da kendi sözlüsüne o şekli vermeye çalışıyo ve çoğu insan da bunu farkediyo. onunla gercekten mutlu mu emin değilim. Ben malum mühendis oldugum için cevremde hep erkek arkadaslarım olmuştur. Derdimi paylaşabileceğim pek kız arkadaşım yok çevremde de bunu farkedenler var annem bile çoçuk işte özeniyor sana diyo ama her durumda kendi kopyamı görmek hoşuma gitmiyor. Artık 1 aydır felan o yok gibi davranıyorum zaten haziranda düğünüm var koşuşturmaktan deli gibi yoruluyorum. Tabi kimse bana yardım etmiyor. Nişanlımın annesi babası destek olurken; kıztarafı olarak maddi manevi tek ben varım ne yapıyorsam tek başıma yapıyorum. Nişanımda prenses model bi abiyem vardı ve arkadan birinin bağlaması gerekti kardeşim son darbeyi orda "şu an makyaj yaptırıyorum" diyerek vurdu bana (ki benim nişanım ama en abartı kıyafeti porselen makyajı o yaptırdı) ve kuafördeki kızlara utanarak (çıplaktım) bağlatmıştım. Ondan sonra da hiç birşeyimi anlatmıyorum biliyorum yardım istesem etmicek bir de gidecek aynısını anneme aldırtacak aynısını model alacak. Kardeşlik paylaşmaktır tamam ama annemi (güya çok seviyor onu) benim evlenecegimin hemen ertesinde ben de evlenirim bi kaç aya diye karar alarak yalnız bırakma kararı aldı ki ben aylar öncesinden belirlediğim düğün tarihimi ertelemeyi bile düşündüm.
Bunları kimseye anlatamıyorum çünkü kardeş sonuçta ama artık yuvamı kurup eşimle mutlu olmak için gün sayarken ondan da kurtulacağıma seviniyorum
Burda okuduklarımı görünce yalnız olmadığımın farkına vardım bu biraz da olsa teselli etti beni. sorun kızkardeşim. Aramızda sedece 15 ay var küçüklükten beri o da sosyal ilgi cekmeyi kendini sevdirmeyi bilen bi yapıya sahipti ben daha çekingendim ona göre. Lise yıllarında o hep gezerken ben ders çalışırdım O hep kızarkadaslarını benden üstün tutardı daha deger verirdi onlara ben bozulurdum. sonuç ben iyi bi üniversitenin mühendislik fakültesini kazandım zor bir bölümdü ve yine uzun yıllar ders çalışmak zorunda kaldım. kardeşimse annemin 4 yıl boyunca dersane desteğine rağmen (ki annemle babam ayrıdır bebekliğimizden beri annemin yanındayız) gezip tozmaktan kazanamadı bi üniversiteyi. Sonuç olarak ben mezun olunca roller değişti gibi oldu. Mezun oldum ve hemen iyi maaşlı bi işe girdim. Önceden kendime pek bakamazdım (annemden kozmetik, kıyafet için ekstra harclık almak zoruma giderdi. zaten hep yazları çalışarak okul harçlarımı kazanıyodum). Şimdi ise çok şükür emeklerim boşa cıkmadı ve kardeşimin yaklaşık 5 katı bi maaşım var kendime istediğimi alıyorum ama eve de bi o kadar desteğim oluyo annemi mutlu etmek için bütün evi baştan aşağı yeniledim. her ay faturadır alışveriştir yapıyorum. Sosyal anlamda da artık düzenli bi iş hayatım oldugu için nişanlımla kurslara gidiyoruz gezip egleniyoruz. Ama kardeşim son bir yıldır ne yaparsam kopyasını yapıyor. Benim uzun süreli bi ilişkim vardı ve okul bitince sözlendik sonra nişanlandık. sözümüz de nişanımız da çok güzel oldu. Kardeşimse daha doğru düzgün tanımadıgı bi insanla aniden evlenme kararı aldı çok şaşırdık. annem tabi özendi yaşı geldi dedi. ben sözümde farklı değişik ne yaptıysam saç modelinden pastanın dizaynına kadar aynısını yaptı. Hatta nişanlımın babası isteme faslından önce cok güzel bi giriş konuşması yapmıştı kardeşim kendi sözünde konuşan aile büyüğü öyle konuşamayınca niye benim nişanlımın babası gibi konuşamadığı için sinirleri bozuldu, ağladı. Saf anneciğim de evlenip uzaklaşacagından ağladığını düşündü.
Kızlar o kadar bunaldım ki bu durumlardan nişalım bile farketti. Kendi sözlüsüne ben nişanlıma ne alırsam aynısını alıyo. Benm nişanlım komik girişken toplumca sevilen biridir. O da kendi sözlüsüne o şekli vermeye çalışıyo ve çoğu insan da bunu farkediyo. onunla gercekten mutlu mu emin değilim. Ben malum mühendis oldugum için cevremde hep erkek arkadaslarım olmuştur. Derdimi paylaşabileceğim pek kız arkadaşım yok çevremde de bunu farkedenler var annem bile çoçuk işte özeniyor sana diyo ama her durumda kendi kopyamı görmek hoşuma gitmiyor. Artık 1 aydır felan o yok gibi davranıyorum zaten haziranda düğünüm var koşuşturmaktan deli gibi yoruluyorum. Tabi kimse bana yardım etmiyor. Nişanlımın annesi babası destek olurken; kıztarafı olarak maddi manevi tek ben varım ne yapıyorsam tek başıma yapıyorum. Nişanımda prenses model bi abiyem vardı ve arkadan birinin bağlaması gerekti kardeşim son darbeyi orda "şu an makyaj yaptırıyorum" diyerek vurdu bana (ki benim nişanım ama en abartı kıyafeti porselen makyajı o yaptırdı) ve kuafördeki kızlara utanarak (çıplaktım) bağlatmıştım. Ondan sonra da hiç birşeyimi anlatmıyorum biliyorum yardım istesem etmicek bir de gidecek aynısını anneme aldırtacak aynısını model alacak. Kardeşlik paylaşmaktır tamam ama annemi (güya çok seviyor onu) benim evlenecegimin hemen ertesinde ben de evlenirim bi kaç aya diye karar alarak yalnız bırakma kararı aldı ki ben aylar öncesinden belirlediğim düğün tarihimi ertelemeyi bile düşündüm.
Bunları kimseye anlatamıyorum çünkü kardeş sonuçta ama artık yuvamı kurup eşimle mutlu olmak için gün sayarken ondan da kurtulacağıma seviniyorum
