- 12 Haziran 2007
- 135
- 0
- 50
- Konu Sahibi CimcimeCeyda
- #1
Bugün bir ölüm haberi aldım. Bu yazıyı yazmamın sebebi babası ölen arkadaşımın sözlerinin beni çok düşündürmesi oldu. Telefonda; "babamın gözlerini bile hatırlayamıyorum, o kadar uzakmışım demekki ondan" diyerek ağlaması içimi parçaladı.
Bir çoğumuz hayat telaşından, eşimize, çocuklarımıza ve arkadaşlarımıza ayırdığımız zamanımızdan anemizle babamızla ve kardeşlerimizle yeterince ilgilenemiyoruz. Onları hiç kaybetmeyeceğimizi sanıyoruz. Ne zaman istesek yanımızdalar nasıl olsa. Ne zaman arasak geliverirler. Kendimizi bildik bileli varlar ve hep olacaklar. Aslında öyle değil tabi...
Arkadaşımla konuştuktan sonra hemen çocukları da alıp annemlere kahvaltıya gittim.(arkadaşımın babası babamın okuldan arkadaşıydı aynı zamanda) Bir ölüm haberi aldığımda o gün sıksık ölüm gelir aklıma hep-yokoluş- Kahvaltıdan sonra mutfakta sigaramı yakmış otururken, birgün gelecek bu eve geleceğim ve yine aynı yerde sigara içerken ölmüş olan annemi bu tezgahın önünde dolanırken hayal etmeye çalışacağım diye düşündüm. NE KADAR ACI VERİCİ.. Gözlerimden damlalar boşaldı elimde olmadan.
Peki ne yaptım onun için dedim sonra kendime.. Aksine çok sıkıntılar yaşadı benim yüzünden. Lise yıllarında aşktameşkteyken aklım hiçbir sözünü dinlemez doğru bildiğimi yapardım hep babamla benim aramda kalmıştı o yüzden. Şimdi anlıyorum geceleri uyuyamamasının sebebini. Evlendim bütün sıkıntılarımı onunla paylaştım.. Ah şimdiki aklım olsa dertleşirmiydim hiç halbuki annem benim derdime benden daha çok üzülürmüş anne olunca anladım. İki çocuğum var çalıştığım zamanlarda o baktı, besledi, kahırlarını çekti bana sezdirmeden.
Kısacası doğduğumdan beri her sıkıştığımda bunaldığımda imdat dedim ve hiç hayır demedi hiçbir mazereti yoktu çünkü yavrusuydum.. Ah annem.. Bense evlenmeden önce ya işteydim ya da uflaya puflaya bir iki işini yaptım belki. Evlendikten sonra da kendi derdime düştüm. Ama geç kalmış sayılmam.
Her derdimde yanımda olan çocukluğumdan beri her işime koşan fedakar annecim benim. Bir derdinde bir hastalığında ilk koşan ben olacağım, evini temizleyip her işini yapacağım, tırnaklarına ojeni ben süreceğim ellerini okşayarak, kaşlarını ben alacağım saçlarını okşayarak, sana her fırsatta sıkı sıkı sarılacak ve beni doya doya koklamana izin vereceğim, seni her istediğin yere götürecek hatta istersen kölen olacağım ama yinede bunlar bile yetmeyecek öldüğünde kıymetini bilemeyip sana çektirdiğim zamanlara yanacağım için için.
Bir çok kez kestim yazmayı ama artık yazamamanın en üst raddesine geldim arkadaşlar. Gözyaşımda boğulmadan son bir şey söylemek istiyorum.. Gözlerini kapatmadan doya doya bakın onun gözlerine, toprak olmadan öpün yanağınıza koyun ellerini, dizine yatın, gittiğinde içinize dert olacak herşeyi yapın. Kısacası bu acı gerçek birgün gelip boğazınızda düğümlenecek ve ogün yapacak vakit kalmamış olacak. Bugün çok duygusalım galiba...senağlama
