(Mesajı alıntılamazsanız sevinirim.)
Merhabalar, bir çok kişi eşi, sevgilisinden şikayetçi olurken burada, benim sorunum kendimle. 29 yaşındayım ve 29 yaşında bir bayandan hiç beklenmeyen hareketler sergiliyorum fakat ailem artık yaptıklarıma hem şaşırıyor hem üzülüyor hem de kızıyorlar. Ben böyle biri olmak istemiyorum ama elimde değil değişeceğim dedikçe sürekli aynı hataları yaparken buluyorum kendimi.
Arkadaş aracılığı ile tanıştığım insanlar da oldu ama genellikle internetten tanıştığım insanlarla konuşuyorum. O kişinin bana ilgisi var ise az biraz da iyiyse onun olumsuz özelliklerini görmüyorum "hayatımda biri yok zaten bana da ilgi duyuyor, biraz devam ederim" düşüncesiyle bi ilişkiye başlıyorum, başlıyorum başlamasına ama o beğenmediğim insanı kendi gözümde büyütüyorum, sonra kapılıp gidiyorum. En son yaklaşık 5-6 ay konuştuğum kişiyi dün arkadaşıma gösterdiğimde "bu senin baban gibi, sakın bunla konuşuyorum" deme dedi bana. Ailem keza öyle. Biz senin bi kriterin var sanıyorduk, gözümüzde seni büyütmüşüz sen nasıl insanlarla konuşuyorsun dediler bana
Tabi tek sorun bu da değil bütün ilişkilerimde hepsinde önce karşı taraf ilgili davranıyor bana ben çekiyorum kendimi sonrasında bakıyorum ki olumsuz bir şeyi var (o an aklım başımda ) hemen bitiriyorum ama sonrasında adam peşimden koşsun istiyorum, peşimden koşmayınca bu kez ben türlü bahanelerle konuşmaya çalışıyorum. Bu hep böyle oldu. Kız kardeşim azıcık gurur olsun diyor madem bitiriyorsun kararının arkasında dur, nasıl peşinden koşarsın diyorlar. Ben böyle davrandıkça benim için ölen biten türlü fedakarlıklar yapan adam beni ciddiye almıyor iyice süründürüyor.
Kendimle ilgili hiçbir problemim yok, önceden özgüven problemim vardı sorunumu buna bağlıyordum zayıfladım kendimi sevmeye başladım ama hala aynı ben
Ben artık kendimden, bu durumdan çok sıkıldım çözümü artık kimse ile görüşmemekte buldum ama nereye kadar... Psikiyatre gittim, o zamanlar kötü bir dönemdeydim depresyondasın sen psikoloğa git ilaç yazsın sonra tekrar bana gel dedi ama psikolog ilaçlık durumun yok senin terapi alman gerek dedi. Bugün tekrar randevu alacağım ama kardeşim psikiyatr ile alakası yok. Bu senin karakterin olmuş, sen bunu alışkanlık haline getirmişsin herşey senin elinde diyor. Sizce kendi kendime mi çözmeliyim bu durumu yoksa yardım almalı mıyım?
Merhabalar, bir çok kişi eşi, sevgilisinden şikayetçi olurken burada, benim sorunum kendimle. 29 yaşındayım ve 29 yaşında bir bayandan hiç beklenmeyen hareketler sergiliyorum fakat ailem artık yaptıklarıma hem şaşırıyor hem üzülüyor hem de kızıyorlar. Ben böyle biri olmak istemiyorum ama elimde değil değişeceğim dedikçe sürekli aynı hataları yaparken buluyorum kendimi.
Arkadaş aracılığı ile tanıştığım insanlar da oldu ama genellikle internetten tanıştığım insanlarla konuşuyorum. O kişinin bana ilgisi var ise az biraz da iyiyse onun olumsuz özelliklerini görmüyorum "hayatımda biri yok zaten bana da ilgi duyuyor, biraz devam ederim" düşüncesiyle bi ilişkiye başlıyorum, başlıyorum başlamasına ama o beğenmediğim insanı kendi gözümde büyütüyorum, sonra kapılıp gidiyorum. En son yaklaşık 5-6 ay konuştuğum kişiyi dün arkadaşıma gösterdiğimde "bu senin baban gibi, sakın bunla konuşuyorum" deme dedi bana. Ailem keza öyle. Biz senin bi kriterin var sanıyorduk, gözümüzde seni büyütmüşüz sen nasıl insanlarla konuşuyorsun dediler bana
Tabi tek sorun bu da değil bütün ilişkilerimde hepsinde önce karşı taraf ilgili davranıyor bana ben çekiyorum kendimi sonrasında bakıyorum ki olumsuz bir şeyi var (o an aklım başımda ) hemen bitiriyorum ama sonrasında adam peşimden koşsun istiyorum, peşimden koşmayınca bu kez ben türlü bahanelerle konuşmaya çalışıyorum. Bu hep böyle oldu. Kız kardeşim azıcık gurur olsun diyor madem bitiriyorsun kararının arkasında dur, nasıl peşinden koşarsın diyorlar. Ben böyle davrandıkça benim için ölen biten türlü fedakarlıklar yapan adam beni ciddiye almıyor iyice süründürüyor.
Kendimle ilgili hiçbir problemim yok, önceden özgüven problemim vardı sorunumu buna bağlıyordum zayıfladım kendimi sevmeye başladım ama hala aynı ben
Ben artık kendimden, bu durumdan çok sıkıldım çözümü artık kimse ile görüşmemekte buldum ama nereye kadar... Psikiyatre gittim, o zamanlar kötü bir dönemdeydim depresyondasın sen psikoloğa git ilaç yazsın sonra tekrar bana gel dedi ama psikolog ilaçlık durumun yok senin terapi alman gerek dedi. Bugün tekrar randevu alacağım ama kardeşim psikiyatr ile alakası yok. Bu senin karakterin olmuş, sen bunu alışkanlık haline getirmişsin herşey senin elinde diyor. Sizce kendi kendime mi çözmeliyim bu durumu yoksa yardım almalı mıyım?