babalarimiz benzer huya sahip,
benim babam da esnafti ve adam bankada duran parayi zarar goruyordu, illa bir seye yatirmali, ama oyle altin alayim gibi bir yatirim degil tabi, dukkani var, malzeme alacak,
ama insanin kenarda kosede kotu gun parasi olmaz mi ya, yoktu 5 lirasi yoktu gercekten de.
Ben ise basladigimda aynen senin gibi bu ise bir care diye dusunup, maasimdan hatri sayilir bir miktari babama vermeye basladim. Boyle boyle yillar gecti, ne adamin borcu bitti ne de derdi.
En sonunda yumurta kapiya dayandi, artik evlilik planlari kuruyorum cunku.
Oturttum babami koseye, iki yetiskin olarak dedim, ne kadar borcun var, hepsini yazalim, topladik her seyi, cektim kredi,
odedik tum borcu. Sonra dedim babama, bundan sonra bira kendine dikkat et, borc falan yapma, yaparsan da bana gelme, ben bu sekilde yasayamiyorum, hayatimi erteliyorum.
Cozum oldu mu dersen, en azindan benim icim rahat.
Babam gene kisa surede borca batti, ama ben artik el atmiyorum.
Evlendikten sonra acil bir ameliyati oldu mesela, gittim hastanede odedim, o kadar.
Icim rahat.
Sana tavsiyem bir yerde o siniri ciz. Bu sekilde devam edemezsin, cunku farkli kisilersiniz, hayati farkli yasiyorsunuz. Iki yetiskin olarak birbirinize saygi duymaktan baska da cozum yok zaten.