Içimi döküp gidicem. Bu hayatta hayat arkadaşım da dahil herkesi kırıyorum dominant ve eleştirici bi kişiliğim var. Çok gerçekçiyim. Hiç politik değilim. Çat çat söylüyorum. En son aynı meslekten sevdiğim yakin zamanda samimi oldugum bir arkadaşım basta mesleğimizle ilgili bi seminere katılmış haber vermedi diye "arkadaşlık sevdiğini de düşünmeyi gerektirir" dedim haber vermediği için fırçaladım. Sonra yine mesleki ilçe çapında whatsapp grubu oluşturulmuş bu grubu kurana yakın bi kız " Xin(grup başkanı) dibinden ayrılmıyosun bizi de ona söylemen çok zor değil" dedim mesajda. Dibi mi ???? Yazdı ve irtibatı kesti selam bile vermiyor. Ya söyleyin bu çok mu sivri bi kelime.... arkadaşlığı çok mu farklı algılıyorum ben. Benim gibi olanlar nasıl aştınız... insanları kendimden uzaklaştırmak istemiyorum artık....
Düzeltme: kendimi biraz yanlış ifade ettim duygu yoğunluğu ile
Düzeltme: kendimi biraz yanlış ifade ettim duygu yoğunluğu ile
- hepiniz haklısınız arkadaşlar. İnanın ben de sevmem pata küte konuşanları bunu genelde yakın görmediğim kimseye de yapmam. Hatta bu arkadaş bi gün eşimle tartıştığımızı ona anlatınca "sen ve tartışmak yok artık senin bi insanı kırabilecegini asla düşünmem" diye bin tepki vermişti. Aslinda uzak arkadaşlara naifim. Asıl mesele ne biliyor musunuz ? Eşimle de bunu yaşıyorum bir insanı gerçekten sevince onun bana yaptığı en ufak vefasızlık dusuncesizlik gibi bir şeyi affedemiyorum ve o an işte dilimin ayarı olmuyor. İşte tam o anı dikkatli yönetebilsem ah.... ama hayat hep düşüncesizliklerle dolu. Yeri geliyor annen bile yapıyor ona da kızıyorum "nasıl yaparsın" diyorum. Dememem lazım.... o anki küçük içten yaşadığım sinir krizini nasıl yönetebilirim terapimialayım napalim
Son düzenleme:
