Keşke Anne Olmasaydım ..

norwegian · 20 Eylül 2018

Tikkabilla .!.:
Eşim de ben de öyle çocuk düşkünü insanlar değilizdir, o yüzden şimdiye dek çocuk düşünmedik ama sanırım biyolojik saaten midir nedir ben artık bebek fotoğrafları vs görünce kendimin de olsun istiyorum. Ama resmen araftayım. Bir yandan mantıklı düşünüyorum yapma diyorum, diğer yandan duygularım öne çıkıyor yap diyorum. Ben de çok anaç yapılı değilimdir ama yeğenlerimle güzel vakit geçiririm, çocuk dilinden anlarım. Zaten öğretmen olmanın gereği bu.. Çok aradayım off, ne yapsam bilemiyorum. Böyle konuları okuyunca korkuyorum hepten..

bi sen vardın benim gibi çocuk işine sıcak bakmayan erkenden :KK70:

senide kaybediyorum demek :KK70:

hayırlısı olsun tatlım

Ask933 · 20 Eylül 2018

inFlamess .!.:
O kadar pişmanım ki anne olduğum için...5,5 senedir kapana sıkışmış cebelleşiyorum.Bekarlıgımda ağlayan zırlayan çocuklara bakıp anneleri hakkın da “bi kadın neden çocuk yapar ki hayatını mahvetmek için mi?”diye düşünür çocuk yapmalarına hayret ederdim.Çünkü özgürlük kelimesinden oluşuyordum ben.Evliliğimden 2,5 sene sonra çocuk sahibi olmaya karar verdim fıtrat gereği sanırım.O dönem net hatırlayamıyorum nasıl karar verip nasıl cesaret ettim hiç bilemiyorum .İkincisi ise kazara oldu ...

5,5 senedir ben diye birşey yok .7/24 bakıcı olarak kiralanmışım.Sosyallik şöyle dursun bi banyo/wc ye bile insan gibi girip çıkamıyorum.

Annem destek olmadı hiç bir zaman sadece bir ben vardım .7 ay baktı hergin oğlum oraya bırakırken yalvarıyordu bırakmamam için.Ve her hafta beni twl de rahatsız ediyordu su gün izin al günüm var su gün izin al gezim var vs saçma sapan sepeblerden .Sanırım anaç olmamam ondan gelen bi kalıntı .Ama ondan daha çok sevgi verdiğimi düşünüyorum evlatlarıma .

Çocuklarımı kaybetsem dünya basıma yıkılır onları çok seviyorum ama onlar doğmamış olsaydı onları hiç tanımamış hiç sevmemiş olacaktım.O zaman olmayan bişeyin yokluğu için ağlamayacaktım .

İş hayatım bittikten sonra çocuklar daha ağır gelmeye başladı.Ve durmadan kavga eden iki erkek çocuk .Büyüdüler iş kolaylaşacak diye beklerken gün ve gün benim isyanım artıyor .Onlara yapabildiğim tek şey avazım çıktığı kadar “yeter “diye bağırmak oluyor .Anlamıyorlar tatlı tatlı anlatsam da beş dakika sonra herşey yine aynı.Büyük oğlum doğduğundan bu yana zor bi çocuktu hala öyle .Küçük nispeten daha sakindi artık o da ön teker arka teker misali abisinden geri kalır yanı kalmadı .

Büyük oğlumu cimnastik,yüzme futbol aktivitelerine gönderdim yaz okullarına gitti hiç bir fayda göremedim ,enerjisi yine hiç tükenmedi .

Evin her yerine yiyecek taşıyorlar şeftali ile duvar kapı pencere siliyorlar .Birbirlerini meyve suyu ile yıkıyorlar.Birbirleri ile çoğu zaman kavga halindeler küçük canı hep acıtılan taraf .Tv den nefret ederim hiç açmam ;büyük oğlum çizgi film bagımlısı ev de gün boyu tv bangır bangır.Şöyle rahat rahatı elime kitap ,telefon alıp keyif yapamıyorum .Yani yazacak çok sey var ama şimdi öyle aklıma gelenler .

Ben anaç bi kadın değilmişim .Keşke hiç evlenmeseydim keşke hiç çocuk sahibi olmasaydım boguluyorum.Anne olmak böyle birşey mi yoksa benim çocuklarım mı böyle bilmiyorum çok daralıyorum .

İlk oğlum doğduğundan 2 yaşınadek mükemmel besledim 2 sene mememde uyudu resmen emme refleksi çok güçlüydü çok düşkündü sütüm çok güzeldi .Sabahlara kadar emerdi.Özellikle hayatımda ki o 1 yıl sadece meme vermek üzerine kurulu idi hayatım .Banyo için bile 1 saat hazırlık yapardım .Cocuklarıma bir kez emzik dahi vermedim emmelerini etkilemesin diye .

Büyük oğlumu büyütürken kardeşi doğmadan önce bi kere kızıp bağırmadım .Suan ise evde her gün sesi göklerde bi anne olmaktan bitap düştüm yıldım arkadaşlar ben ....

Bu hislerinizi cocuklariniza yansitmamaniz guzel ama boyle hisseden bir anneye sahip 2 cocuk var ne acı..

Jameya · 20 Eylül 2018

Annelik dünyanın en zor şeyi gerçekten de. İnsanda ne özgürlük kalıyor,ne sakinlik :)
Ama yine de iyi ki tatmışım bu duyguyu diyorum. İlla ki zor zamanlar geçiriliyor,huzursuzlukları bitmiyor ne istediğini anlamadoğım zamanlarda patlama noktasına geldiğim anlar oldu ama yine de iyi ki anne olmuşum diyorum.
İlerleyen zamanlarda rahatladığınız zaman daha farklı düşüneceksinizdir. Şimdi biraz özgürlüğünüz kısıtlandığından böyle konuşup düşünüyor olabilirsiniz.

office · 20 Eylül 2018

hani çok büyük bir klişe vardır; annelerimiz tarlalarda doğurdu, saçını süpürge etti diye.. hah işte biz o nesil değiliz.. biz saçımızı süpürge ederek değil, ebeveynlerimiz kendi saçlarını süpürge ederek büyüttüler bizi.. en azından ben öyle büyütüldüm.. evlilik zaten yeteri kadar ağır bir sorumluluk iken bir de minicik bebeklerin sorumluluğu eklenince gelsin bunalımlar, depresyonlar.. yani kapalı bir anket yap, bir çok anne çocukları olmadan önceki hayatını özlüyordur.. gel gelelim bu çocuklarınızı sevmediğiniz anlamına gelmez.. biz farklı bir kuşağız, belki bir tik daha bencil büyütüldük, verici değil daha alıcıyız.. yani en basitinden kaç tanemizin annesi evlilik yıldönümünü unuttuğu için kocasıyla tartışırdı? ama şimdi işler 30-40 sene önceki gibi değil, bizler de değiliz.. hissettikleriniz son derece normal, bunda vicdan azabı çekeceğiniz ya da çocuklarınızın sevgisini ispatlayacağınız bir durum yok.. ha geçiyor mu derseniz, büyüyüp sizinle sohbet edip size akıl verecek yaşa gelince bir arkadaş kazanıyorsunuz ama sorumluluklarınız da katlanarak artıyor.. bu sefer de onların bunalımları, ergenlikleri, arkadaş sorunları, dersleri giriyor devreye :)

Yokuspokus · 20 Eylül 2018

office .!.:
hani çok büyük bir klişe vardır; annelerimiz tarlalarda doğurdu, saçını süpürge etti diye.. hah işte biz o nesil değiliz.. biz saçımızı süpürge ederek değil, ebeveynlerimiz kendi saçlarını süpürge ederek büyüttüler bizi.. en azından ben öyle büyütüldüm.. evlilik zaten yeteri kadar ağır bir sorumluluk iken bir de minicik bebeklerin sorumluluğu eklenince gelsin bunalımlar, depresyonlar.. yani kapalı bir anket yap, bir çok anne çocukları olmadan önceki hayatını özlüyordur.. gel gelelim bu çocuklarınızı sevmediğiniz anlamına gelmez.. biz farklı bir kuşağız, belki bir tik daha bencil büyütüldük, verici değil daha alıcıyız.. yani en basitinden kaç tanemizin annesi evlilik yıldönümünü unuttuğu için kocasıyla tartışırdı? ama şimdi işler 30-40 sene önceki gibi değil, bizler de değiliz.. hissettikleriniz son derece normal, bunda vicdan azabı çekeceğiniz ya da çocuklarınızın sevgisini ispatlayacağınız bir durum yok.. ha geçiyor mu derseniz, büyüyüp sizinle sohbet edip size akıl verecek yaşa gelince bir arkadaş kazanıyorsunuz ama sorumluluklarınız da katlanarak artıyor.. bu sefer de onların bunalımları, ergenlikleri, arkadaş sorunları, dersleri giriyor devreye :)

Office; ben bunu bir başka açıdan daha düşünüyorum; bilgi beraberinde ağır bir sorumluluğu getiriyor. Çok klasik "Cahillik mutluluktur" olayı var ya aslında biraz o. Eski zamanların annelerine bakalım kuşak kuşak; bildikleri nelerdi? Dünyaya dair ne kadar neyi biliyorlardı-görüyorlardı? Çocuk gelişimi üzerine kaç farklı yöntem tanıyorlardı? Ya da atıyorum bir emzik varken, ikinci üçüncü dördüncü çeşit ve markası var mıydı? Yarar- zarar kısmına ne kadar hakimdiler? Ya da bilgi bu kadar kişinin fikri altında parçalara bölünmüş müydü, yoksa daha mı tekti?

Şimdi bir de bu bindi annelerin üzerine.
Aslında bildiğimiz kadar kontrolde çırpınırken gebertiyoruz kendi kendimizi. Bu da sevginin bencil kısmı zaten; o akışa bırakıvermeyi milyon çeşit içinde "Hangisinin akışında olmalı?" kısmını düşünürken kolay kolay başaramaz olduk ve bu da kendimizden çalmamızı daha çoğaltan bi etken oldu. Aslında bizim zamanımız en kendini süpürge etmeye meyilli halde.

Ne vardı misal; şekerli su; hiçbir itiraz yoktu; dayadılar geçtiler cokur cokur içtik.
Şimdi? Zararı biliniyor şekerin ve her bir yerden sağlıkla besleme için şekeri tutmaya çalışan anneler var, çocuğunu bunca reklam-sosyal medya- kıyas arasında en sağlıklı halde tutmaya çabalarken o şekeri yememesi için çocuğunun taklalara gelenleri var. Ben çocuğuma ilk çikolata-şekerini belki geçtiğimiz bir iki ay önce verdim ve o yerken yarı yarıya bir suçluluk duygusu ile canımı salladım, annemin böyle bir derdinin olmadığından eminim. :)

Şunu fark ettim ki biraz "Cahil" dediğimiz tarafa geçivermek gerekiyor. Biraz görmeyivermek, bilmeyivermek, amaaan demek gerekiyor. Aslında bu konu benim de kendimi törpülemeye çalıştığım tarafı hızlandıran ve bunda daha kararlı hale getiren bir konu oldu.

Bu kısmı da genel anlatıyorum;
Aynı eziyetli annelikten geçtiğim, kendime "Olmasa mıydı, çocuğum olmasa daha mı iyiydi, benden olmuyor galiba, hem kendimi hem çocuğumu yaktım... Eski günlerimi özledim" kısmında baya eşelendiğim için biliyorum bu anne modelini: "Tüm bilgilerin eşliğinde, mükemmel anne olma yolunda yorgun düşmüş, kendini daha neresinden feda edeceğini şaşmış-feda ettikçe bencilleşmiş, çocuğu için aklındaki doğruyu uygulama çabasında gerilmiş ve derin öfkelere gark olmuş-artık her şeyi işkenceye dönüşmüş, tahammülü tükenmiş, hep bir sorumluluğum var artık bittim ben diyerek belki %30 gitmesi gereken ve bu oranı da yavaş yavaş geri kazanılacak özgürlüğünün, kafasında %95ini yiyen, hayatını artık hep çocuğuna göre yaşamak zorunda olacağını düşünen, oysa çocuğunun da annesine göre rotalar çizeceği kısmını atlayan"

Kendimi iyice sıkıp çocuğumla o kısır döngüye girdiğimizi fark ettikten sonra (Kendi annem-yaşadıklarım-tahliller derken) yavaş yavaş değişme yoluna girdim. Hala arada gel-gitli hissederim ama o da durulacak, annem etkisi diyorum o. Çünkü beynimi her bir araya geldiğimizde güzel yıkar -bakamadın, öyle hasta olacak, öyle yapılmaz, şunu yedirmen lazımdı, bugün şununu yemedi, tamam yemeyiversin canım çocuk bu yemediği zaman olur ama yarın yedirmeye çalışalım, okula başlayınca ayy nasıl delirirsin kim bilir, şimdi gözünün önünde iyi günleri, bunun daha zoru var, ayrılacaksınız- falan fistan diyerekten.
Bunlar sürekli telaffuz edile edile sıkıldım "Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor" lafı aynı zamanda annemin en favorilerinden biridir. Ama şunu atlar: Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor, akılları da büyüyor, kendilerini savunma mekanızmaları da gelişiyor, hayatta kalmayı öğreniyorlar.

Kendi şartlarında artık dala tutunmayı öğrenmiş birinin altında durup ayaklarından destek olmaya gerek kalmayacağını, sadece bizim "Anne" olarak eskiden beridir bu koruma kollama sürekli çözme çabasında olmaya alışıp kendimizi çoğu kez gereksiz sıkacağımızı, çocuğun 6 yaşında-18 yaşındaki dertlerinin aynı oranda onun çözme kapasitesi dahilinde olduğunu kimse söylemiyor ama :) Biz kendimizi, içinde bulunduğumuz kültür sebebiyle belki, aşırı hırpalamaya çok müsaitiz.

Doğumdan sonra (Ki baya zorlu bir dönemdi oğlumun özel durumları sebebiyle ve annem faktörü altında) delirmelerde gezerken, buradan sevdiğim bir üye (Geldiysen okuduysan seviliyorsun bil. Sen de bilirsin bu üyeyi Office) "Yahu saldım çayıra Mevla'm kayıra tamaaam bu kadaar" demişti. O an sadece bunu duymam gerekiyordu. Sadece bunu. En uçtakinin (sıkıntının), öteki en ucunu düşünmeye ihtiyacım vardı (rahatı).
Bazen sadece bu gerekiyor, bazen sadece "Armut dibine düşer yeaa" gerekiyor, bazen "Boynuz kulağı geçer, amaan kendi halletsin" demek gerekiyor. Biz de ne dertlerden geçtik de hallettik, annelerimiz ne kadar doğruydular?

Çocuklarımızdan çok, bilgimizin ağırlığını taşımaya çalışıyoruz esas.
Benim zamanımıza dair gözlemim daha çok bu yönde.

Tikkabilla · 20 Eylül 2018

N o r w e g i a n .!.:
bi sen vardın benim gibi çocuk işine sıcak bakmayan erkenden
senide kaybediyorum demek hayırlısı olsun tatlım

Kız yaşım 29 oldu artık, ancak düşünme aşamasına yeni geldik :KK70:

Ben düşünene ve yapana kadar en az 1 yıl daha geçer. Sen daha dur, erken senin için :KK70:

Evlilikte en az 2-3 yıl çocuk mocuk yapmayacaksın.

H E · 20 Eylül 2018

Tikkabilla .!.:
Kız yaşım 29 oldu artık, ancak düşünme aşamasına yeni geldik Ben düşünene ve yapana kadar en az 1 yıl daha geçer. Sen daha dur, erken senin için Evlilikte en az 2-3 yıl çocuk mocuk yapmayacaksın.

Waowww Tikka sende mı karar verdin çocuğa :KK48:

Desene senın kediciğe kardeş gelcek :oops:

Bende 6 yıl sonra yenı yenı bu karara sıcak bakıyorum .
Etraftakı çocukları sevmeye falan çalışıyorum o_O

Zorlanıyorum açıkcası öyle içim gitmiyor . Bir kedi sevince mesela çıldırcak gibi oluyorum :KK53:

Belki kendı çocugum olursa severken çıldırırım

Tikkabilla · 20 Eylül 2018

H E .!.:
Waowww Tikka sende mı karar verdin çocuğa
Desene senın kediciğe kardeş gelcek

Bende 6 yıl sonra yenı yenı bu karara sıcak bakıyorum .
Etraftakı çocukları sevmeye falan çalışıyorum Zorlanıyorum açıkcası öyle içim gitmiyor . Bir kedi sevince mesela çıldırcak gibi oluyorum
Belki kendı çocugum olursa severken çıldırırım

Daha karar diyemem ama 2019 yılında artık yaparız heralde diyoruz. Senin yaşın kaçtı canım? Bakarsın denk düşeriz gebelikte :anneadayı:

Aynen benim de öyle etraftaki bebeklere çıldırdığım yok ama kendimin olunca farklı olur muhtemelen.. Şu an kedimi resmen çocuğum gibi seviyorum, millet diyor ki çocuk olunca kedi fazla gelir, verirsiniz. Eşim aşırı düşkün zaten, bebeği veririm Mia'yı vermem diyor :KK70:

He bu arada yaparsam zaten bir çocuk düşünüyorum. Nasip kısmet..

H E · 20 Eylül 2018

Tikkabilla .!.:
Daha karar diyemem ama 2019 yılında artık yaparız heralde diyoruz. Senin yaşın kaçtı canım? Bakarsın denk düşeriz gebelikte
Aynen benim de öyle etraftaki bebeklere çıldırdığım yok ama kendimin olunca farklı olur muhtemelen.. Şu an kedimi resmen çocuğum gibi seviyorum, millet diyor ki çocuk olunca kedi fazla gelir, verirsiniz. Eşim aşırı düşkün zaten, bebeği veririm Mia'yı vermem diyor
He bu arada yaparsam zaten bir çocuk düşünüyorum. Nasip kısmet..

Benım yaşım 24

Ama 6 yıllık evlıyım

Yaş itibariyle değil ama evlilik yılının artışı sebebıyle e artık dıyoruz bır bebek gelsin . Kediilerime kardeş gelsin :oops:

Bizim çevrede de bebek olunca kedılerı verırsınız dıyenler çok :KK20:

Hepsinin boğazını sıkıp atasım gelıyor :KK20:

smuwiLa · 20 Eylül 2018

GangstaWalk .!.:
Office; ben bunu bir başka açıdan daha düşünüyorum; bilgi beraberinde ağır bir sorumluluğu getiriyor. Çok klasik "Cahillik mutluluktur" olayı var ya aslında biraz o. Eski zamanların annelerine bakalım kuşak kuşak; bildikleri nelerdi? Dünyaya dair ne kadar neyi biliyorlardı-görüyorlardı? Çocuk gelişimi üzerine kaç farklı yöntem tanıyorlardı? Ya da atıyorum bir emzik varken, ikinci üçüncü dördüncü çeşit ve markası var mıydı? Yarar- zarar kısmına ne kadar hakimdiler? Ya da bilgi bu kadar kişinin fikri altında parçalara bölünmüş müydü, yoksa daha mı tekti?

Şimdi bir de bu bindi annelerin üzerine.
Aslında bildiğimiz kadar kontrolde çırpınırken gebertiyoruz kendi kendimizi. Bu da sevginin bencil kısmı zaten; o akışa bırakıvermeyi milyon çeşit içinde "Hangisinin akışında olmalı?" kısmını düşünürken kolay kolay başaramaz olduk ve bu da kendimizden çalmamızı daha çoğaltan bi etken oldu. Aslında bizim zamanımız en kendini süpürge etmeye meyilli halde.

Ne vardı misal; şekerli su; hiçbir itiraz yoktu; dayadılar geçtiler cokur cokur içtik.
Şimdi? Zararı biliniyor şekerin ve her bir yerden sağlıkla besleme için şekeri tutmaya çalışan anneler var, çocuğunu bunca reklam-sosyal medya- kıyas arasında en sağlıklı halde tutmaya çabalarken o şekeri yememesi için çocuğunun taklalara gelenleri var. Ben çocuğuma ilk çikolata-şekerini belki geçtiğimiz bir iki ay önce verdim ve o yerken yarı yarıya bir suçluluk duygusu ile canımı salladım, annemin böyle bir derdinin olmadığından eminim. :)

Şunu fark ettim ki biraz "Cahil" dediğimiz tarafa geçivermek gerekiyor. Biraz görmeyivermek, bilmeyivermek, amaaan demek gerekiyor. Aslında bu konu benim de kendimi törpülemeye çalıştığım tarafı hızlandıran ve bunda daha kararlı hale getiren bir konu oldu.

Bu kısmı da genel anlatıyorum;
Aynı eziyetli annelikten geçtiğim, kendime "Olmasa mıydı, çocuğum olmasa daha mı iyiydi, benden olmuyor galiba, hem kendimi hem çocuğumu yaktım... Eski günlerimi özledim" kısmında baya eşelendiğim için biliyorum bu anne modelini: "Tüm bilgilerin eşliğinde, mükemmel anne olma yolunda yorgun düşmüş, kendini daha neresinden feda edeceğini şaşmış-feda ettikçe bencilleşmiş, çocuğu için aklındaki doğruyu uygulama çabasında gerilmiş ve derin öfkelere gark olmuş-artık her şeyi işkenceye dönüşmüş, tahammülü tükenmiş, hep bir sorumluluğum var artık bittim ben diyerek belki %30 gitmesi gereken ve bu oranı da yavaş yavaş geri kazanılacak özgürlüğünün, kafasında %95ini yiyen, hayatını artık hep çocuğuna göre yaşamak zorunda olacağını düşünen, oysa çocuğunun da annesine göre rotalar çizeceği kısmını atlayan"

Kendimi iyice sıkıp çocuğumla o kısır döngüye girdiğimizi fark ettikten sonra (Kendi annem-yaşadıklarım-tahliller derken) yavaş yavaş değişme yoluna girdim. Hala arada gel-gitli hissederim ama o da durulacak, annem etkisi diyorum o. Çünkü beynimi her bir araya geldiğimizde güzel yıkar -bakamadın, öyle hasta olacak, öyle yapılmaz, şunu yedirmen lazımdı, bugün şununu yemedi, tamam yemeyiversin canım çocuk bu yemediği zaman olur ama yarın yedirmeye çalışalım, okula başlayınca ayy nasıl delirirsin kim bilir, şimdi gözünün önünde iyi günleri, bunun daha zoru var, ayrılacaksınız- falan fistan diyerekten.
Bunlar sürekli telaffuz edile edile sıkıldım "Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor" lafı aynı zamanda annemin en favorilerinden biridir. Ama şunu atlar: Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor, akılları da büyüyor, kendilerini savunma mekanızmaları da gelişiyor, hayatta kalmayı öğreniyorlar.

Kendi şartlarında artık dala tutunmayı öğrenmiş birinin altında durup ayaklarından destek olmaya gerek kalmayacağını, sadece bizim "Anne" olarak eskiden beridir bu koruma kollama sürekli çözme çabasında olmaya alışıp kendimizi çoğu kez gereksiz sıkacağımızı, çocuğun 6 yaşında-18 yaşındaki dertlerinin aynı oranda onun çözme kapasitesi dahilinde olduğunu kimse söylemiyor ama :) Biz kendimizi, içinde bulunduğumuz kültür sebebiyle belki, aşırı hırpalamaya çok müsaitiz.

Doğumdan sonra (Ki baya zorlu bir dönemdi oğlumun özel durumları sebebiyle ve annem faktörü altında) delirmelerde gezerken, buradan sevdiğim bir üye (Geldiysen okuduysan seviliyorsun bil. Sen de bilirsin bu üyeyi Office) "Yahu saldım çayıra Mevla'm kayıra tamaaam bu kadaar" demişti. O an sadece bunu duymam gerekiyordu. Sadece bunu. En uçtakinin (sıkıntının), öteki en ucunu düşünmeye ihtiyacım vardı (rahatı).
Bazen sadece bu gerekiyor, bazen sadece "Armut dibine düşer yeaa" gerekiyor, bazen "Boynuz kulağı geçer, amaan kendi halletsin" demek gerekiyor. Biz de ne dertlerden geçtik de hallettik, annelerimiz ne kadar doğruydular?

Çocuklarımızdan çok, bilgimizin ağırlığını taşımaya çalışıyoruz esas.
Benim zamanımıza dair gözlemim daha çok bu yönde.

Kayın validem 5 tane çocuk büyütmüş ama bilgiye dair ne kadar endişesi vardı? Ve ya hayattan beklentileri nelerdi? Tatil neydi ve ya dışarı da yemek ? Hiç yoktu böyle şeyler aklında ki istesin? Hatta eltimin en küçük oğlu ek gıdaya geçtiğinde eltim ben hiç özel yemek yapmadım, bilmem biz ne yersek ondan verirdim demişti, bilmeyince daha kolay kesinlikle.. :KK14:

Bir şekilde büyür sözünün çıkış noktası :KK51:

inFlamess · 20 Eylül 2018

H E .!.:
Benım yaşım 24 Ama 6 yıllık evlıyım
Yaş itibariyle değil ama evlilik yılının artışı sebebıyle e artık dıyoruz bır bebek gelsin . Kediilerime kardeş gelsin
Bizim çevrede de bebek olunca kedılerı verırsınız dıyenler çok Hepsinin boğazını sıkıp atasım gelıyor

Ben kuşumu bile verdim değil ki kedi :)Bence de vereceksiniz .Bebeğin ilk ayları durumu idrak etmekle geçebilir belki ama sonra ki zaman için bence de yüksek ihtimal

6 yılı bebeksiz geçirmeyi başardığınız için de ayrıca tebrikler ;çok ender duydum bilinçli olarak uzun yıllar bebek yapmayan çift:)

benyeniyimgaliba · 20 Eylül 2018

inFlamess .!.:
Ben kuşumu bile verdim değil ki kedi :)Bence de vereceksiniz .Bebeğin ilk ayları durumu idrak etmekle geçebilir belki ama sonra ki zaman için bence de yüksek ihtimal

6 yılı bebeksiz geçirmeyi başardığınız için de ayrıca tebrikler ;çok ender duydum bilinçli olarak uzun yıllar bebek yapmayan çift:)

Bence sizin durum enteresan. İlk kez bebeği olduğu için hayvanlarını veren görüyorum. Demek ki siz onları yeterince benimseyememişsiniz.

inFlamess · 20 Eylül 2018

.

benyeniyimgaliba .!.:
Bence sizin durum enteresan. İlk kez bebeği olduğu için hayvanlarını veren görüyorum. Demek ki siz onları yeterince benimseyememişsiniz.

Anneme verdim .Benimsememek ile alakası yok oğlum rahat vermiyordu kuşuma .Hayvan ne zaman kafesi açsak soluk soluğa kalıyorudu ,kaçmaktan .
Kafesini açmadan köşe taşı gibi de tutabilirdim.

Keşke hayvanaları benimsemek yerine onlara daha çok merhamet etmeyi öğrense toplumumuz .

H E · 21 Eylül 2018

inFlamess .!.:
Ben kuşumu bile verdim değil ki kedi :)Bence de vereceksiniz .Bebeğin ilk ayları durumu idrak etmekle geçebilir belki ama sonra ki zaman için bence de yüksek ihtimal

6 yılı bebeksiz geçirmeyi başardığınız için de ayrıca tebrikler ;çok ender duydum bilinçli olarak uzun yıllar bebek yapmayan çift:)

Ben vereceğimi düüşünmüyorum çunku 5 yıldır benımleler inanın bir evlat gibiler . Onlar için herseyı yaparım . Bebeğim olursada onları abisi ablası olarak görürüm . Zaten kediler naif canlılardır zırt pırt yanına gelmez . Benı etkıleyeceklerını dusunmuyorum .
Ayrıca etrafımda okadar kedı besleyıp bebk sahııbı olan var ki . Şuda bır dipnot olsun . Eşimin kedi alerjisi çıktı kdılerı sahiplendiğimde eşime sadece şunu dedim bir çaresini bul ben bu vicdan azabını kaldıramam . Eşimde aşısını oluyor ..

Yanı bebeğim olunca onları asla bırakamam sanırım vicdan azabından ölüp giderim . Hemde korkarım onların ahı tutar dıye ..

Çok erken evlendık ve hedeflerımız vardı onun için hiç düşünmedik . Şuanda olurmu olmazmı endişesi taşıyorum hep hakkımızda hayırlısı..

sivastrabzon · 21 Eylül 2018

GangstaWalk .!.:
Office; ben bunu bir başka açıdan daha düşünüyorum; bilgi beraberinde ağır bir sorumluluğu getiriyor. Çok klasik "Cahillik mutluluktur" olayı var ya aslında biraz o. Eski zamanların annelerine bakalım kuşak kuşak; bildikleri nelerdi? Dünyaya dair ne kadar neyi biliyorlardı-görüyorlardı? Çocuk gelişimi üzerine kaç farklı yöntem tanıyorlardı? Ya da atıyorum bir emzik varken, ikinci üçüncü dördüncü çeşit ve markası var mıydı? Yarar- zarar kısmına ne kadar hakimdiler? Ya da bilgi bu kadar kişinin fikri altında parçalara bölünmüş müydü, yoksa daha mı tekti?

Şimdi bir de bu bindi annelerin üzerine.
Aslında bildiğimiz kadar kontrolde çırpınırken gebertiyoruz kendi kendimizi. Bu da sevginin bencil kısmı zaten; o akışa bırakıvermeyi milyon çeşit içinde "Hangisinin akışında olmalı?" kısmını düşünürken kolay kolay başaramaz olduk ve bu da kendimizden çalmamızı daha çoğaltan bi etken oldu. Aslında bizim zamanımız en kendini süpürge etmeye meyilli halde.

Ne vardı misal; şekerli su; hiçbir itiraz yoktu; dayadılar geçtiler cokur cokur içtik.
Şimdi? Zararı biliniyor şekerin ve her bir yerden sağlıkla besleme için şekeri tutmaya çalışan anneler var, çocuğunu bunca reklam-sosyal medya- kıyas arasında en sağlıklı halde tutmaya çabalarken o şekeri yememesi için çocuğunun taklalara gelenleri var. Ben çocuğuma ilk çikolata-şekerini belki geçtiğimiz bir iki ay önce verdim ve o yerken yarı yarıya bir suçluluk duygusu ile canımı salladım, annemin böyle bir derdinin olmadığından eminim. :)

Şunu fark ettim ki biraz "Cahil" dediğimiz tarafa geçivermek gerekiyor. Biraz görmeyivermek, bilmeyivermek, amaaan demek gerekiyor. Aslında bu konu benim de kendimi törpülemeye çalıştığım tarafı hızlandıran ve bunda daha kararlı hale getiren bir konu oldu.

Bu kısmı da genel anlatıyorum;
Aynı eziyetli annelikten geçtiğim, kendime "Olmasa mıydı, çocuğum olmasa daha mı iyiydi, benden olmuyor galiba, hem kendimi hem çocuğumu yaktım... Eski günlerimi özledim" kısmında baya eşelendiğim için biliyorum bu anne modelini: "Tüm bilgilerin eşliğinde, mükemmel anne olma yolunda yorgun düşmüş, kendini daha neresinden feda edeceğini şaşmış-feda ettikçe bencilleşmiş, çocuğu için aklındaki doğruyu uygulama çabasında gerilmiş ve derin öfkelere gark olmuş-artık her şeyi işkenceye dönüşmüş, tahammülü tükenmiş, hep bir sorumluluğum var artık bittim ben diyerek belki %30 gitmesi gereken ve bu oranı da yavaş yavaş geri kazanılacak özgürlüğünün, kafasında %95ini yiyen, hayatını artık hep çocuğuna göre yaşamak zorunda olacağını düşünen, oysa çocuğunun da annesine göre rotalar çizeceği kısmını atlayan"

Kendimi iyice sıkıp çocuğumla o kısır döngüye girdiğimizi fark ettikten sonra (Kendi annem-yaşadıklarım-tahliller derken) yavaş yavaş değişme yoluna girdim. Hala arada gel-gitli hissederim ama o da durulacak, annem etkisi diyorum o. Çünkü beynimi her bir araya geldiğimizde güzel yıkar -bakamadın, öyle hasta olacak, öyle yapılmaz, şunu yedirmen lazımdı, bugün şununu yemedi, tamam yemeyiversin canım çocuk bu yemediği zaman olur ama yarın yedirmeye çalışalım, okula başlayınca ayy nasıl delirirsin kim bilir, şimdi gözünün önünde iyi günleri, bunun daha zoru var, ayrılacaksınız- falan fistan diyerekten.
Bunlar sürekli telaffuz edile edile sıkıldım "Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor" lafı aynı zamanda annemin en favorilerinden biridir. Ama şunu atlar: Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor, akılları da büyüyor, kendilerini savunma mekanızmaları da gelişiyor, hayatta kalmayı öğreniyorlar.

Kendi şartlarında artık dala tutunmayı öğrenmiş birinin altında durup ayaklarından destek olmaya gerek kalmayacağını, sadece bizim "Anne" olarak eskiden beridir bu koruma kollama sürekli çözme çabasında olmaya alışıp kendimizi çoğu kez gereksiz sıkacağımızı, çocuğun 6 yaşında-18 yaşındaki dertlerinin aynı oranda onun çözme kapasitesi dahilinde olduğunu kimse söylemiyor ama :) Biz kendimizi, içinde bulunduğumuz kültür sebebiyle belki, aşırı hırpalamaya çok müsaitiz.

Doğumdan sonra (Ki baya zorlu bir dönemdi oğlumun özel durumları sebebiyle ve annem faktörü altında) delirmelerde gezerken, buradan sevdiğim bir üye (Geldiysen okuduysan seviliyorsun bil. Sen de bilirsin bu üyeyi Office) "Yahu saldım çayıra Mevla'm kayıra tamaaam bu kadaar" demişti. O an sadece bunu duymam gerekiyordu. Sadece bunu. En uçtakinin (sıkıntının), öteki en ucunu düşünmeye ihtiyacım vardı (rahatı).
Bazen sadece bu gerekiyor, bazen sadece "Armut dibine düşer yeaa" gerekiyor, bazen "Boynuz kulağı geçer, amaan kendi halletsin" demek gerekiyor. Biz de ne dertlerden geçtik de hallettik, annelerimiz ne kadar doğruydular?

Çocuklarımızdan çok, bilgimizin ağırlığını taşımaya çalışıyoruz esas.
Benim zamanımıza dair gözlemim daha çok bu yönde.

Bu konudaki yorumlarınızdan sonra bir hayran kitlesine sahip oldunuz belki de

.. Öyle güzel, öyle doğru, öyle yerinde tespit ve gözlemler yapmışsınız ki bu konuda karşılıklı sohbet edesi geliyor insanın devamını ddinlemek için..
Ben de bir instagram paylaşımında düşüncelerimi cuk açıklayan bir cümle okumuştum: '' Biz, neslinden, ben nesline..'' Çocuklarımız bencilliği öğrenerek büyüyor ''benim çocuğum haklı, benim çocuğum yapmaz'' larla çocuklarımızı büyütürken hep kendi haklılığına inanan, eleştirilere kapalı olan bir nesil yetişiyor sanki..
Eskiler gibi çocuklarımızı büyütmenin dayanılmaz hafifliği olsa keşke üzerimizde ucundan, kıyısından.. Ben de çocuğumu ve kendimi çok bunaltmadan annelik yapmaya çalışıyorum. Başarı derecem herhalde birkaç yıl sonra ortaya çıkar..
Sizi de çabanız konusunda tebrik ediyorum. Darısı sizin gibi olmak isteyenlerin başına :KK48:

beatrices · 21 Eylül 2018

H E .!.:
Ben vereceğimi düüşünmüyorum çunku 5 yıldır benımleler inanın bir evlat gibiler . Onlar için herseyı yaparım . Bebeğim olursada onları abisi ablası olarak görürüm . Zaten kediler naif canlılardır zırt pırt yanına gelmez . Benı etkıleyeceklerını dusunmuyorum .
Ayrıca etrafımda okadar kedı besleyıp bebk sahııbı olan var ki . Şuda bır dipnot olsun . Eşimin kedi alerjisi çıktı kdılerı sahiplendiğimde eşime sadece şunu dedim bir çaresini bul ben bu vicdan azabını kaldıramam . Eşimde aşısını oluyor ..

Yanı bebeğim olunca onları asla bırakamam sanırım vicdan azabından ölüp giderim . Hemde korkarım onların ahı tutar dıye ..

Çok erken evlendık ve hedeflerımız vardı onun için hiç düşünmedik . Şuanda olurmu olmazmı endişesi taşıyorum hep hakkımızda hayırlısı..

İki kedim var, 15 aylık oğlum var. Hepsi evlat, beraber yaşıyorlar.
Hatta ülke değiştirdik, kedilerimizi de yanımızda getirdik.
Biz 5 kişilik bir aileyiz. Bir insan oğlum, bir kedi kızım bir de kedi oğlum var.
İnsanlara kulak asmayın, kedilerinizle mutlu mesut yaşayın:)

H E · 21 Eylül 2018

beatrices .!.:
İki kedim var, 15 aylık oğlum var. Hepsi evlat, beraber yaşıyorlar.
Hatta ülke değiştirdik, kedilerimizi de yanımızda getirdik.
Biz 5 kişilik bir aileyiz. Bir insan oğlum, bir kedi kızım bir de kedi oğlum var.
İnsanlara kulak asmayın, kedilerinizle mutlu mesut yaşayın:)

Benım için çok güzel örneksiniz..

Rabbim butun evlatlarınıza sağlık sıhhat versın , acılarını göstermesın :21:

burcubahar0635 · 21 Eylül 2018

Seninle aynı duyguları paylaşıyorum.Çocuk sahibi olmadan önce ben de aynı şeyleri düşünüyodum hiç anaç bi insan değilim çocuk bana göre değilmiş ben de pişmanım ama iş işten geçti.

neserkan · 21 Eylül 2018

evt bazen insan bunalımlara giriyor size hak verdim. bende hala bu yolları yürüyorum. benim annemde kısmen böyle onları da olduğu gibi kabul edelim. aslında anneni de şu açıdan düşünebilirsin yıllarca çoluk çocuk bakmış yani bizlere , bak yeri geliyr biz bile tahammül edemiyoruz . bence kendini telin yoluna git. benimde 3. geliyor kara kara düşünüyorum . bir de çocukları kreşe yollayıp çalışabilrisn. kreş parasına dahi çalışılabilir. Allah yardımcımız olsun.

Miaelle · 21 Eylül 2018

Bunalmışsın biraz.
Umarım toplarsın.
Hazır hissetmediğin anda çocuk sahibi olmak çok zor.

Keşke Anne Olmasaydım ..

Popüler Üye

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Guru

Ben sizden değilim...

Nope thanks

Lupilup!

Nirvana

Lupilup!

Nirvana

Guru

Nirvana

Guru

Nirvana

Nirvana

hem şiirsin sen, hem şair..

Aktif Üye

Nirvana

what u get is what u give

Guru

Aktif Üye

Benzer Konular