Merhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
