Herkese iyi akşamlar, yakın bir dostum olmadığı için mecburen buraya konu açıyorum kendimi bir şekilde anlatmam gerekiyor, 31 yaşında yıllar önce evliliği çok kısa sürüp ayrılan bir kadınım, ailemle yaşıyorum fiziksel engelim var çalışıp ayrı evde yaşıcak durumum yok, ailemin istemediği bir evlilik yaptım sağolsunlar yine de benden yüz çevirmediler tabi başlarda 2 sene kadar çok zorluk çektim annem lafını hiç esirgemedi kâbus gibi günler geçirdim sessiz, sedasız içimde fırtınalar koptu depresyona girmiştim , çok şükür şimdi iyiyim annemde bu durumu kabullendi, bende istenmediğimi terk edildiğimi kabul ettim ama sanki içimde tarif edemeyeceğim bir boşluk var yiyorum içiyorum geziyorum , mutlu değilim mutsuzda değilim gibi, kimseyi kalbimde birinci sıraya koyamıyorum sanki koskoca dünyada bir ben birde bana yardım eden Rabbim var , depresyon döneminde kimse elimden tutup bir sarılmadı seni anlıyorum diyen olmadı 2 sene gece gündüz ağladığım günler olmuştu çok yalnız bir insanım ben yakın bir arkadaşım vardı o dönemde boşanmama ben demiştim deyip resmen gülümsedi , kendimi kimseye anlatamadım evet haklıda çıktılar ama yinede insan bir üzülmez mi ben onun her sorununda yanında olmuştum oysa ki hayatım insanlardan nankörlük vefasızlık görerek geçiyor, ne dostum var ne eşim hevesimde kalmadı zaten , böyle yalnız geldim ve yalnız gideceğim bu dünyadan galiba, bazen düşünüyorum annem ve babamda olmasa benim için herşey çok daha zor olucak bari ben onlardan önce ölüp gitsem, geleceğimde bir ışık güzellik göremiyorum beni ne mutlu eder onuda bilmiyorum biraz karışık yazmış olabilirim çünkü kafamdan geçenlerde böyle karışık.