Kendimi keşfedişim bir acıyla olacakmış..

Denas14__ .!.:

umarim bundan sonra cok mutlu olursunuz.. daima önünüze bakın.. Allah rahmet eylesin anneciginize..

Genişletmek için tıkla...

zeplin88 .!.:

O kadar güzel yazmışsın ki..Bayıldım inan..Sonuna kadar destek veriyorum.Bir çok kişiye de tercüman bu yaşadıkların..Önce kendini sevmeli insan..En çok zararı kendimize veriyoruz..Kendini sevince elektriğin farklılaşıyor.Saygı,aşk ve iş hayatında herşeyden çok önemli..Yalnız kalmaktan korkulmamalı..Size değer verenlerle olmak gerek...Hepimiz zor süreçlerden geçiyoruz güçlü olmalıyız..Ayakta kalmalıyız...Helal olsun sizede.. G gucbendeartik

Genişletmek için tıkla...

tulipa .!.:

Boşanma sonrası insan hesaplaşmalar yaşıyor böyle.Hem de bayağı bir geçmişe...Pişman oluyor insano aşağı çeken bazı şeylere nasıl izin verdim diye..Nasıl yolumu orda değiştiremedim diye..Senin annendir benim ablam eniştemdir.
BAŞlığın o kadar tanıdık ki...Lakin geç karşılaştım ben bu keşfedişle...İş işten çoktan geçmişti.;(

Genişletmek için tıkla...

gucbendeartik .!.:

İnsan nefes aldığı müddetçe hiçbir şey için geç değildir. Burda hata ediyorsunuz.

Genişletmek için tıkla...

tulipa .!.:

İşte onu hissedemiyorum.40 a yaklaştım.

Genişletmek için tıkla...

gucbendeartik .!.:

Merhaba arkadaşlar. Daha önceki konumda size hayat hikayemden az buçuk bahsetmiştim. 2011 yılında annemi kaybettim. Ve kendimi toparlayabilmem mümkün olmadı. Herkesin annesi hayatında çok önemli yerdedir lakin benim annemin kendi psikolojik sorunları yüzünden bizim ailemizde oluşturduğu aitlik kavramı benim hayatımı mahvetti. Annem evlatlarını kendisine aşırı bağımlı yetiştirdi. Hiçbir sosyal hayatımız olmadı o gidene kadar. Evet kendi yalnızlığı sebebiyle koruma iç güdüsü vs ama bu aşırıya kaçtığında hayatımızı ziyan etti. O gittikten sonra dikiş tutturamadım. Hep bir boşluk doldurma çabasına girdim. Saçmasapan insanlarla sırf yalnız kalmayayım diye arkadaşlık ettim. Hep hayal kırıklıkları oldu içimde. Yanlış bir karar verip beni sevdiğine inandığım bir adamla evlendim. 4 ay sonra boşanma sürecine girdik. Ve ben bir rüyadan uyanır gibi uyandım kendime keşfim başladı. Henüz çok başındayım. Yaralarım taze aldığım dersler yüreğime oturdu. Kendimi hep bir kalıba sokmak istedim kocam karşısında. Onun kalıbına bürünmek istedim yeterki beni sevsin benim başımda dursun beni korusun kollasın diye. Ama fark ettim ki kendimi hiç sevmiyormuşum. Çünkü beni koruması için kendimi emanet ettiğim adam bana bu dünyada en büyük zararı verebilecek adammış(!). Okumuş kendini geliştirmeyi seven bir kadın olarak küçük bir şehirde dört duvar arasına kapatıp kendimi kocamın aşağılık komplekslerini benim üzerimde gidermesini sağlayan bir kadına dönüştüm 4-5 aylığına. Aşağılanmayı ağlatılmayı sıradan saydım. Neden çünkü evim vardı yemek pişiriyordum o evde. Kendi zevkime göre döşemiştim. Hiç gözyaşımın dinmediği muazzam bir yatak odam vardı. Kollarında uyuduğum adam daha 2 aylık evliyken bana o odada sen anne olmaya layık değilsin dediği muazzam odamız. Hepsi geride kaldı şimdi. Çok şükür. Kendimi keşfetmem için o kadın düşmanı zavallıdan eziyetler görmem gerekiyormuş ne kadar yazık. Şimdi kendimle hesaplaşmalarım sürüyor içimde. Bir psikolog hanımefendiye danışan oldum. Güzel ilerliyoruz. Kendini sevmeli insan. Kendini ne kadar çok severse yaşayabileceği zararları o kadar fark ediyor. Yalnız kalmaktan korkmuyor. Aklıyla başbaşa kalmayı seviyor. Çocuklarınıza alfabeden sonra kendisini sevmeyi öğretin anneleri. Ben küsmedim hayata inşallah bende anne olucam. Bir kızım olucak ve ona İYİ BİR İNSAN olmanın kıymetini anlatacağım. Biraz uzunca yazdım affola. Sizleri seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

gucbendeartik .!.:

Merhaba arkadaşlar. Daha önceki konumda size hayat hikayemden az buçuk bahsetmiştim. 2011 yılında annemi kaybettim. Ve kendimi toparlayabilmem mümkün olmadı. Herkesin annesi hayatında çok önemli yerdedir lakin benim annemin kendi psikolojik sorunları yüzünden bizim ailemizde oluşturduğu aitlik kavramı benim hayatımı mahvetti. Annem evlatlarını kendisine aşırı bağımlı yetiştirdi. Hiçbir sosyal hayatımız olmadı o gidene kadar. Evet kendi yalnızlığı sebebiyle koruma iç güdüsü vs ama bu aşırıya kaçtığında hayatımızı ziyan etti. O gittikten sonra dikiş tutturamadım. Hep bir boşluk doldurma çabasına girdim. Saçmasapan insanlarla sırf yalnız kalmayayım diye arkadaşlık ettim. Hep hayal kırıklıkları oldu içimde. Yanlış bir karar verip beni sevdiğine inandığım bir adamla evlendim. 4 ay sonra boşanma sürecine girdik. Ve ben bir rüyadan uyanır gibi uyandım kendime keşfim başladı. Henüz çok başındayım. Yaralarım taze aldığım dersler yüreğime oturdu. Kendimi hep bir kalıba sokmak istedim kocam karşısında. Onun kalıbına bürünmek istedim yeterki beni sevsin benim başımda dursun beni korusun kollasın diye. Ama fark ettim ki kendimi hiç sevmiyormuşum. Çünkü beni koruması için kendimi emanet ettiğim adam bana bu dünyada en büyük zararı verebilecek adammış(!). Okumuş kendini geliştirmeyi seven bir kadın olarak küçük bir şehirde dört duvar arasına kapatıp kendimi kocamın aşağılık komplekslerini benim üzerimde gidermesini sağlayan bir kadına dönüştüm 4-5 aylığına. Aşağılanmayı ağlatılmayı sıradan saydım. Neden çünkü evim vardı yemek pişiriyordum o evde. Kendi zevkime göre döşemiştim. Hiç gözyaşımın dinmediği muazzam bir yatak odam vardı. Kollarında uyuduğum adam daha 2 aylık evliyken bana o odada sen anne olmaya layık değilsin dediği muazzam odamız. Hepsi geride kaldı şimdi. Çok şükür. Kendimi keşfetmem için o kadın düşmanı zavallıdan eziyetler görmem gerekiyormuş ne kadar yazık. Şimdi kendimle hesaplaşmalarım sürüyor içimde. Bir psikolog hanımefendiye danışan oldum. Güzel ilerliyoruz. Kendini sevmeli insan. Kendini ne kadar çok severse yaşayabileceği zararları o kadar fark ediyor. Yalnız kalmaktan korkmuyor. Aklıyla başbaşa kalmayı seviyor. Çocuklarınıza alfabeden sonra kendisini sevmeyi öğretin anneleri. Ben küsmedim hayata inşallah bende anne olucam. Bir kızım olucak ve ona İYİ BİR İNSAN olmanın kıymetini anlatacağım. Biraz uzunca yazdım affola. Sizleri seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

gucbendeartik .!.:

Merhaba arkadaşlar. Daha önceki konumda size hayat hikayemden az buçuk bahsetmiştim. 2011 yılında annemi kaybettim. Ve kendimi toparlayabilmem mümkün olmadı. Herkesin annesi hayatında çok önemli yerdedir lakin benim annemin kendi psikolojik sorunları yüzünden bizim ailemizde oluşturduğu aitlik kavramı benim hayatımı mahvetti. Annem evlatlarını kendisine aşırı bağımlı yetiştirdi. Hiçbir sosyal hayatımız olmadı o gidene kadar. Evet kendi yalnızlığı sebebiyle koruma iç güdüsü vs ama bu aşırıya kaçtığında hayatımızı ziyan etti. O gittikten sonra dikiş tutturamadım. Hep bir boşluk doldurma çabasına girdim. Saçmasapan insanlarla sırf yalnız kalmayayım diye arkadaşlık ettim. Hep hayal kırıklıkları oldu içimde. Yanlış bir karar verip beni sevdiğine inandığım bir adamla evlendim. 4 ay sonra boşanma sürecine girdik. Ve ben bir rüyadan uyanır gibi uyandım kendime keşfim başladı. Henüz çok başındayım. Yaralarım taze aldığım dersler yüreğime oturdu. Kendimi hep bir kalıba sokmak istedim kocam karşısında. Onun kalıbına bürünmek istedim yeterki beni sevsin benim başımda dursun beni korusun kollasın diye. Ama fark ettim ki kendimi hiç sevmiyormuşum. Çünkü beni koruması için kendimi emanet ettiğim adam bana bu dünyada en büyük zararı verebilecek adammış(!). Okumuş kendini geliştirmeyi seven bir kadın olarak küçük bir şehirde dört duvar arasına kapatıp kendimi kocamın aşağılık komplekslerini benim üzerimde gidermesini sağlayan bir kadına dönüştüm 4-5 aylığına. Aşağılanmayı ağlatılmayı sıradan saydım. Neden çünkü evim vardı yemek pişiriyordum o evde. Kendi zevkime göre döşemiştim. Hiç gözyaşımın dinmediği muazzam bir yatak odam vardı. Kollarında uyuduğum adam daha 2 aylık evliyken bana o odada sen anne olmaya layık değilsin dediği muazzam odamız. Hepsi geride kaldı şimdi. Çok şükür. Kendimi keşfetmem için o kadın düşmanı zavallıdan eziyetler görmem gerekiyormuş ne kadar yazık. Şimdi kendimle hesaplaşmalarım sürüyor içimde. Bir psikolog hanımefendiye danışan oldum. Güzel ilerliyoruz. Kendini sevmeli insan. Kendini ne kadar çok severse yaşayabileceği zararları o kadar fark ediyor. Yalnız kalmaktan korkmuyor. Aklıyla başbaşa kalmayı seviyor. Çocuklarınıza alfabeden sonra kendisini sevmeyi öğretin anneleri. Ben küsmedim hayata inşallah bende anne olucam. Bir kızım olucak ve ona İYİ BİR İNSAN olmanın kıymetini anlatacağım. Biraz uzunca yazdım affola. Sizleri seviyorum.

Genişletmek için tıkla...