Nasıl başlıycagımı bilmiyorum burayı yeni keşfettim ve anonim olarak derdimi anlatabilmenin iyi geliceğini düşünüyorum. bende bi problem var.22 yaşındayım ve daha şimdiden sürekli eskiyi özlüyorum. içinde yaşarken nefret ettiğim ne varsa onu geçince özlüyorum.lise hayatım berbattı ağlaya ağlaya gider defterimin arkasına çizdiğim takvimden bitmesine gün sayardım 12. sınıfta. şimdi okulun resimlerini açıp özledim diye ağlıyorum.özgüvensizlikten kırılıyorum bunu etrafa yansıtmasamda.. sevmediğim bi şehirde ailemden uzakta nefret ettiğim zorla gönderildiğim bi bölüm okuyorum. bitince özliceğimi biliyorum ama gün sayıyorum. okuldayken memlekete gitmeye can atıyorum ama eve gidince yurttakı yalnız yaşantımı özlediğimi farkedip odamdan salona çıkmak bile istemiyorum.ablam yeni evlendi bi daha kardeşlerimle annem babamla evde o eski ortamı beraber aynı çatıda yatamıycağımızı düşünüp ağlıyorum. okul uzadı diye ezik hissedip aynı anda mezun olunca yapmak istemediğim bi mesleğe başlamak zorunda kalıcagımı düşünüp üzülüyorumda.yani nerde değilsem orda iyi olcakmışım gibi. hep olmaman gereken bi yerdeymişim.kaybolmuşum gibi.sevgilisi olan arkadaşlarıma özenip görüşmek isteyen cocukları reddediyorum çünkü mutlu olabiliceğimi iyi insanlarla karşılaşabiliceğime dair inancım yok. iyi değilim sanırım ama bunların psikolojide bi karşılığı var mı bana yardım edebilirler mi bilmiyorum daha önce depresyon teşhisi konuldu aldığım antidepresanları bitince kendiliğinden bırakıp bi daha doktora gitmedim. şu an finallere çalışmam gerekirken büyük ihtimalle sonunu bile okumıycagınız bu yazıyı yazıyorum çünkü kafamı toplayamıyorum. umarım bunu buraya bırakmak bana iyi gelir.