kendimi çok mutsuz hissediyorum :((

amin canım merak etme sağlığına kavuşması için veriyolar onu bizimkide doğum esnasında mikrop kapmıştı daha 1 günlükken küveze alıp antibiyotik serum vermişlerdi.çok şükür hiç problem yaşamadık canım.inşallah sağlıcakla büyürler

luvitan .!.:

Bende kendini çok mutsuz hissedenlerdenim. 6 aylık bir oğlum var anneliğin sıkıntılarını yaşıyorum bende hepniz gibi. Ama iki gündür bebeğim hasta poposunda bir iltihaplanma oluştu enjektörle aldılar. Üstüne antibiyotik ve antibakteriyel verdiler hepsini kullanıyorum . Üstelik şu havada sabah öğle akşam oturma banyosu yaptıyorum. Çok zorlanıyorum ya... Bazen banyoda ağlıyor ama mecbur oturmak zorunda. iyi olmazsa ameliyat diyorlar. Çok moralim bozuluyor bazen. Bi de el kadar bebeye dayadık antibiyotikleri napcaz bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

ayy geçmiş olsuun yaaa
çok zor biliyorum onlara gelen acılar bana gelsin kıyammammmm mafoldumben

canım sadec bunu hisseden sen değilsin ama herşeyin ilacı zaman ....
bende yeni hayatımıza alışamamıştım.
bir bebeğin sorumluluğu çok ağır gelmişti bana.
eşim tüm gün işteyken benim hissettiklerimi anlayamıyor diyordum.
lohusalığımda berbat geçmişti,bunalımdaydım
ev işi,bebek bakımı,yemek,ütü çıldırıcam derdimm..
ay neler düşünülüyor nelerrrrrr..........
ama şimdi öyle mi:)
oğlum 1 yaşına girecek ve artık herşeyi anlıyor.
hava güzel oldukça dışarı çıkıp geziyoruz,oyunlar oynuyoruz,eşim işten gelince egeyle ilgileniyor ben dinleniyorum.
hafta sonu sürekli dışardayız...
birde şöyle düşün daha da büyüdüklerinde kendi ihtiyaçlarını giderecekler ve daha rahatlıcaz.
bu kadar olumsuz bakma duruma...
sürekli evde de oturma.
kuaföre git,alışverişe git,güzel havalarda yürüyüşe çık bebeğinle.
hayatını manotonlaştırmakta senin elinde yoluna koymakta bunu unutma.......

kardelencim .!.:

Kızlar benim bebişim 5 aylık oldu. Bende hala devam ediyo. Oğlumu çok seviyorum bebişim dünya tatlısı o başka ama kendimi mutsuz, paspal, bakımsız hissediyorum. Bilmiyorum sonu nereye varır?

Genişletmek için tıkla...

aynen canim bende kendimi mutsuz, paspal bakimsiz hissediyorum bebegim 2 aylik olacak onunla ilgilenmekten bide ev isi var tabi ...kendime hic vakit ayiramiyorum :gitme:

bence 1 yaşından sonra biraz daha rahatlarız gibime geliyor ama ozamanda yürümeye başlıcaklar koştur dur peşlerinde işin yoksa :.(

doğumdan sonra ilk zamanlar böyle seyler yasanmöası gayet normal bence yepyeni bi hayata başlanıyor anneliğin sorumlulukları ağır geliyor belkide ama onlarsız bi hayat düşünebilirmisiniz hiç ...benim meleğimde 9.5 aylık oldu hiç birşey eskisi gibi elbette olmıycak bence anne oldugumuz için gurur duymamız lazım kaldıki hayatımızı monotonlaştıran bebek değil kendimiziz bence akşamları ve hafta sonları kızımla o kadar eğleniyorum ki şimdii

biraz sabırlı olmak lazımm güzel annelerr opuyorumnanaktan

benimde bebişim iki aylık oldu aynı sıkıntıları çekiyorum ek gıdalara geçince başlarım çalışmaya diyordum ama bebeğimi bırakamam sizler nasıl başladınız çalışmaya neler yaşadınız?bunaldımdan kurtulmak için çalışmak ii ama bebişimin heranına tanık olmak istiyorum,bırakamam gibi geliyo nolcak bilmiommm.

Bence bukadar şikayetçi olunacaksa anne olmayı düşünmemek lazım Allah bizlere bebek nasip etmişde bizler rahat bir bardak çay içmenin telaşınamı düşücez çalışan bir anneyim ve zaman zaman gece uzun saatler bebeğimi ayağımda sallamak zorunda kalıp sabahda yorgun argın işe gitsemde onun kokusu butun yorgunlugumu alıyor :)

azracım ilk zamanlar gerçekten zor geçiyor kendi adıma işe gelip akşama kadar bebeğimi düşünüp bazende gizli gizli ağlayıp akşam olmasını bekliyordum saat bası anneme telefon edip ne yaptıgını soruyordum 3 ay oldu işe başlıyalı bebeğim 9,5 aylık şimdide çok özlüyorum kokusu burnumda tütüyor ne kadar zamanla alışılıyor densede en güvenilir kişiye emanet edip ayrılmıs olunsada annelik çok farklı bişey onun sevgisi bambaşka çok zor oluyor ayrılıklar .. onunla oldugum zamanlarım en güzel anlarım oluyor Allah hepimizin yavrularını bağışlasın sağlıcakla büyütmeyi nasip etsin...anne olmak isteyenlerede tez zamanda bu duyguyu yasatsın inşallahh:Saruboceq:

azra2010 bende işe başlıycam ama nasıl bırakıcam,bi bakıcı buldum ama ne kadar güvenebilirim bilmiyorum,çalışmasamda ben deliricem dayanıcak sabrım kalmadı,bunalıma girdim işimi özledim,müşterilerimi arkadaşlarımı özledim,kaynanamla akşama kadar aynı havayı solumaktan bıktım,yanlız olsam hiç çalışmazdım belki ama böyle çıldırıyorum,şuan patlamaya hazır bomba gibiyim heran birine patlıyabilirim,çokmu bencilim ya ama çalışmam lazım,her gün aynı insanları görmekten sıkıldım......

Loresimaa .!.:

Bence bukadar şikayetçi olunacaksa anne olmayı düşünmemek lazım Allah bizlere bebek nasip etmişde bizler rahat bir bardak çay içmenin telaşınamı düşücez çalışan bir anneyim ve zaman zaman gece uzun saatler bebeğimi ayağımda sallamak zorunda kalıp sabahda yorgun argın işe gitsemde onun kokusu butun yorgunlugumu alıyor :)

azracım ilk zamanlar gerçekten zor geçiyor kendi adıma işe gelip akşama kadar bebeğimi düşünüp bazende gizli gizli ağlayıp akşam olmasını bekliyordum saat bası anneme telefon edip ne yaptıgını soruyordum 3 ay oldu işe başlıyalı bebeğim 9,5 aylık şimdide çok özlüyorum kokusu burnumda tütüyor ne kadar zamanla alışılıyor densede en güvenilir kişiye emanet edip ayrılmıs olunsada annelik çok farklı bişey onun sevgisi bambaşka çok zor oluyor ayrılıklar .. onunla oldugum zamanlarım en güzel anlarım oluyor Allah hepimizin yavrularını bağışlasın sağlıcakla büyütmeyi nasip etsin...anne olmak isteyenlerede tez zamanda bu duyguyu yasatsın inşallahh:Saruboceq:

Genişletmek için tıkla...

insanların dayanma sınırı vardır.
bu sınır bazen aşılır ve kişiide haliyle bunalır. böyle durumlar yaşanıyor diye.,sessizce bir bardak çay içmeyi özledim diye kimse bana anne olmayı düşünmemeli diyemez.
herkesin durumu farklıdır tam olarak neler yaşadığını bilmeden yorum yapma hakkını kimse vermiyor size.
hem ben ayrıca çalışan annelere de çalışmanın kişiye bazı yararları olacağını da anlatmaya çalıştım. durumlarını
bu kadar kafalarına takmamalarına yardımcı olmak istedim

birincisi buraya yazdıgınız kadarına yorum yapılıyor oturup ne yaşadığınızı anlatmadıgınıza göre bende yasadıgınza yorum yazamam haliyle.. birşey paylaştıysanız yoruma açıktır demekki herkez sizinle hem fikir olmak zorunda değil
son olarak ben oalyın bencesini yazdım arkadaşım sana anne olmayı düşünme demedim o senin kişisel tercihin beni alakadar etmez banada kimse neden böyle düşünüyorsun deme hakkına sahip değil o zaman

biraz daha sakin olmayı dene bencee

Loresimaa .!.:

birincisi buraya yazdıgınız kadarına yorum yapılıyor oturup ne yaşadığınızı anlatmadıgınıza göre bende yasadıgınza yorum yazamam haliyle.. birşey paylaştıysanız yoruma açıktır demekki herkez sizinle hem fikir olmak zorunda değil
son olarak ben oalyın bencesini yazdım arkadaşım sana anne olmayı düşünme demedim o senin kişisel tercihin beni alakadar etmez banada kimse neden böyle düşünüyorsun deme hakkına sahip değil o zaman

biraz daha sakin olmayı dene bencee

Genişletmek için tıkla...

Tabi ki yorum yapacaksın . yorum yıkıcı değil yapıcıdır. benimle aynı fikirde olmak zorunda da değilsin. ama madem karşındakinin durumunu bilmiyorsun seni aşan sana göre yorum bana yargılarda bulunmayacaksın. yorum yapmak demek karşıdakini yargılamak demek değildir. o zaman ben de sana senin maddi durumunu bilmeden ,ilk mesajında yazdıklarından yola çıkarak; kıyıda köşede ağlayacağına çalışma bebeğinle otur gibi saçma senin deyiminle bir yorumda!! bulunurum. ya da "bu kadar üzülünecekse çalışmayı düşünmemek lazım" gibi haddim olmayan sana göre yorum bana yersiz yargılama da bulurum. bu ne kadar sağlıklı olur onu da sen düşün.
"bu kadar şikayetçi olunacaksa anne olmayı düşünmemek lazım Allah bizlere bebek nasip etmişde bizler rahat bir bardak çay içmenin telaşınamı düşücez" (bu sözü senin mesajından kopyaladım) bu eleştiri değil yargılamadır. kimseyi yargılama gibi bir hakka sahip değilsin hele ki şikayet edecekseniz anne olmayın deme gibi bir özgürlüğün yok diyorum ve noktayı koyuyorum.

benimde ilk 2 ayım çok çok sıkıntılı bunalımlı geçti.yani içimdn diyodum basına iş aldın diye.ne zaman deliksiz uyucam diye cok ofladım pufladım herkes kucagıma alınca annelik nasıl anladım diyo ben hiç bişey hissetmedim sadece içgüdüsel tepkiler verdim alısmadım kızıma ilk 2 ay suan kızım 6 aylık ve ben biraz fazla uyusa o kadar özlüyorum ki onu onun çığlıkları o kadar rahatlatıyoki beni sabah uayndıgında benı görünce gülmesi suan o 2 ayı düşünüyorumda kötüymüş herkesin yapısına göre bu dönem belkı daha kısa belkı daha uzun sürüyo.Şuan hayatımın anlamı kızım cok farklı eğer çok fazla ihtiyacınız yoksa tamam belki biraz sıkını cekersiniz ama bebeğinize kendiniz bakın tabi ihtiyaçsa mecbur.çünku bu zamanları bi daha gelmicek

Kızlar ilk dönemlerde işin içinde emzirmede varsa duygusallık hat safhada oluyor. Her şeyi kafamıza takıyoruz sorun yaşıyoruz. Benim kızım 17 aylık oldu o evreleri atlattım. Ama eskiye dönersem herkesle kavga ettiğimi sürekli yanlız kalmak istediğimi hatırlıyorum. ışe başlayınca yorgunlukla beraber psikolojimde düzeldi. Ama hiç ne zaman rahat edicez diye kendinizi kandırmayın. Her ayın bir zorluğu var. Şuanda bebeğinizle birlikte yeni hayata alışmaya çalışıyorsunuz. Bunu yaparken tabiki üzülecek sıkılacak sorunlar yaşayacaksınız. Duygusal sorunlar zamanla geçiyor. Ama minik yaramazların sorunları hiç bitmiyor. :ecrin_bebek:

esmerlady .!.:

azra2010 bende işe başlıycam ama nasıl bırakıcam,bi bakıcı buldum ama ne kadar güvenebilirim bilmiyorum,çalışmasamda ben deliricem dayanıcak sabrım kalmadı,bunalıma girdim işimi özledim,müşterilerimi arkadaşlarımı özledim,kaynanamla akşama kadar aynı havayı solumaktan bıktım,yanlız olsam hiç çalışmazdım belki ama böyle çıldırıyorum,şuan patlamaya hazır bomba gibiyim heran birine patlıyabilirim,çokmu bencilim ya ama çalışmam lazım,her gün aynı insanları görmekten sıkıldım......

Genişletmek için tıkla...

aynı durumdayım canım bende,aslında maddi anlamda hiç ihtiyacım yok çalışmaya
ama çok bunaldım hayatımda hiç 1 haftamı bile evde geçirmemiştim,inanılmaz bunaldım
hergün kayınvalidemin gelmesinden veya aramalarından sürekli kontrol etmesinden çok bıktım
bende bir an önce işe başlamak istiyorum,ama oğluma bakıncada dayanamıyorum
acaba çalışmasamda bütün günümü onunla mı geçirsem diyorum ama sonra ...
işimi arkadaşlarımı çok ama çok özledim , tur operatörüyüm sürekli kültür gezileri yapıyorum ara sıra turlara çıkıyorum işimide çok seviyorum oğlumudaa mafoldumben
pazartesi işe başlıcam bakalım neler olacak

kızım 2 ayını doldurdu dun. dogumdan 20 gun sonra yalnız kaldım. kayınvalıdem 40 gun kalıcam dedı ama gıttı. sezeryanlıydım dogum yaptıgım 3.gunden sonra her ısımı kendım yaptım. temızlık,yemek her ıs bana baktı... logusalıgımdan hıcbısey anlayamadım. sonra kızımla yalnız kalınca sudan cıkmıs balıga dondum. zor bı bebek gazı kaka problemı hat safhada... onu cok sevıyorum kılına zarar gelmemesı ıcın kendı canımı verırım ama bazen cok bunalıyorum. bugun esımle sakalasıyoduk bana "o benım kızım senı bakıcı aldık bu ewe" dedı. saka yaptı ama cok dokundu bana. gercekten ıcınde bulundugum ruh halını farkında olmadan oyle guzel ozetledı kı...
kendımı kızımın ve esımın bakıcısı gıbı hıssedıyorum. butun bır gun bebekle ılgılen. haftasonları ewı temızle 3-4 cesıt yemek yap. uyurken kalk haldır haldır iş yap. ustune kendıne bak,kocana bak... bakımlı olmaya calıs. her fırsatta elıne cımbızı aynayı al. utu,camasır,bulasık,temızlık... ınanırmısınız kızlar daha 1 gun ewı dagınık yada tozlu bırakmadım. hep toplu,duzgun,temız tuttum. yemek yemedım temızlıgı yaptım sırf esım ısten geldıgınde duzenımız bozulmasın kırlı dagınık bı ewe gelmesın dıye. bı gun kendımı bakımsız bırakmadım. bı gun onca yorgunluga ragmen surat yapmadım. her aksam ewe geldıgınde yemek oldu ewde. bı sekılde herseyı yaptım yetıstırdım. kısacası bu tempoya ragmen ıyı bı es ve anne olmaya calısıyorum. ama cok bunaldım. 5 gundur bı bakkala bıle cıkmadım. esımın hakkını vermem lazım elınden geldıgınce cok yardım eder bana. "otur yerıne ısler bekler yorma kendını der" ama benım elımde degıl eksık bıseyler yapınca kendımı kotu hıssedıyorum. sankı o calısıp cabalıyo ama ben uzerıme dusenı yerıne getırmıyomusum gıbı gelıyo. kendımı yarıs atı gıbı hıssedıyorum o yuzden. sureklı bıseylerı yapmaya yetıstırmeye calısıyorum.
mesela cuma gecesındeyız o gıttı yattı bense kızımın salıncagını sallıyarak onu uyutmaya calısıyorum...
halbukı bı gun elınde bı cıcekle gelse. bana nasılsın ıyımısın dese,bı sacımı okşasa oyle ıyı gelıcek kı...
bebegım 6 aylık olunca tekrar calısmaya baslıcam umarım o zaman kendımı toparlarım.

benım bırı 4aylık oglum bırı 5yasında kızım var ben kendımı bakımsız kılolu cocuklarıyla ilgilenemeyen özelikle kızımla ilgilenemeyen kotu bır anne olarak hisedıyorum bunu bana kayınvalıdem sureklı soyluyor bıraz oncede bunun ıcın tartıştık kızımın cok yaramaz oldugunu hıçbırsey dınlemedıgını benı uzdugunu soyledım aaaa sen zaten onu sevmiyorsun hep bebekle ılgılenıyorsun yazık bu cocuga dıye cıkıstı ben zaten sucluluk hısedıyorum kızıma karsı bıde bu oyle deyınce 2saatır falan aglıyorum senağlamaben yavrumu neden sevmeyeyım bı soyleyın yaasenağlamaben ona dert yanmamın sebebi beni teseli etmesiydi bugunler gececek sabır et sakin ol demesiydi işleri baska yere saptırdı baska konulara dondurdu kızımıda aldı parka goturdu zaten sutum olmuyor suanda saatlerdır aglıyorum o ise eltımle beni kovlasıyorrr bunu cok ıyıbılıyorum

gercekten bu lohusalık illet bir seymiş...
bende acayip bunalıyorum ,canım sıkılıyor,odaları geziyorum tek tek ama yok gecmiyor,kafam dağılmıyor,sürekli ağlıyorum....evim uzak heryere herkese,kaynanamla anlaşamıyorum ,şuan annem yanımda ama annemlede eşim anlaşamıyor,hep ben arada kalıyorum,iki yanıda idare etcem diye kevgire döndüm kimse beni anlamıyor....bende kimseyi anlamıyorum anlamakta istemiyorum...