Uzun zamandır bu forumun takipçisiyim ancak daha önce üye olmak gibi bir girişimde bulunmamıştım. Yazım uzun olacak şimdiden okuyan herkese çok teşekkür ederim. Tarih öğretmeniyim yani öğretmeniydim. İşsiz olmam hakkında yakınmak istemiyorum zira bunu ben istedim. Annem ben 4 yaşındayken kanserden dolayı öldü. Açıkçası yüzünü ve sesini hatırlayamıyorum, bu olaydan sonra yeni eve yeni bir şehre taşındık. Babam insanların bana acımasından nefret ederdi çünkü ben '' annesiz bir kız '' damgasını yemiştim. Evet bundan damga olarak bahsediyorum. Çünkü insanlar benim başarılarımdan bahsetmezdi, onlara yaptığım yardımlardan bahsetmezdi onlar için ben annesi küçükken ölmüş bir kızdım ve hep öyle kalacaktım. Bana sergiledikleri en ufak davranışta bile annemin ölmüş olmasını ön plana koyarlardı. Yanımda annelerinden bahsetmezlerdi, anneler gününde ''arayıp iyi misin?'' diye sorarlardı. Anlamıyorum kötü olmamı falan mı bekliyorlar? Neden geçmişte bırakmak istediğim bir olayı sürekli ve sürekli yüzüme vuruyorlar. Neden annemi geride bırakmama izin vermiyorlar...
Öğretmen olmamın özel bir sebebi yok. Babam daha önce bana çalışmamın gerekmediğini söylemişti ancak o zaman '' yaşamamın bir anlamı olmaz kendi paramı kendim kazanmak istiyorum'' demiştim. Babamın çalışmasan da olur deme sebebi maddi olarak hiç bir şekilde kötü durumda olmadığımız içindi. Ancak öyle bir gün geldi ki defalarca intihar etmeyi düşündüm. Babam ölmüştü. Ayyaş herifin teki onun ölmesine neden olmuştu. İlk başta babamın ölmesini yadırgamadım, bunun nedeni içimde bir yerlerde reddediyor olmamdan kaynaklıydı. Babamı ve mezarını gördükçe içimde size açıklayamayacağım bir his oluşuyordu. Çünkü onun ölmüş olması bir yerlerde yüzüme vuruluyordu. Patladım. Evet bir gün patladım. İşimden ayrıldım ve kötü bir şey olduğunu bildiğim halde sigaraya başladım. Sigara bana sarılamaz veya beni teselli edemezdi ancak sigaranın yapabileceği tek iyi bir şey vardı o da beni terk edemez oluşuydu. Bu sırada 2.5 yıllık bir ilişkim vardı. Beni aldattığını öğrendim. Nedenini sorduğumda yüzüme boş boş baktı. Bağırdım, ağladım, eşyaları kırdım. Ondan ayrılmak istediğimi söyledim. Günlerce evimden çıkmıyordum, en son ne zaman yüzümü yıkadığımı hatırlayamaz hale gelmiştim. Yapmak istediğim tek şey sigara içmekti. Arkadaşlarım dışarı çıkmam gerektiğini kendime zarar verdiğimi söyledi. İlk başta reddettim ancak onlar evime gelince işler değişti. Normal bir gündü ta ki eski sevgilimi görene kadar. Oradaydı bana nispet yapar gibi sarmaş dolaş oturuyorlardı. Yakın arkadaşım tutmaya çalışsa da yanına gittim ve onunla konuşmak istediğimi söyledim. Ancak yanındaki şahıs yanında kalacağım diye ortalığı yıktı. Ona tek bir soru sordum. '' İlişkimiz süresince beni hiç sevmiş miydin? '' Bu sorunun cevabını almaya ihtiyacım vardı. Başını öne eğdi zira bana bakacak cesareti yoktu. Yanındaki kız atladı '' Sadece seni hayır paranı kullanıyordu '' Çok şey söylemek istedim ancak ağzımdan bir tek şu cümle çıktı '' İkiniz.. birbirinizi bulmuşsunuz. '' Aldattığını nasıl öğrendim peki... Ne kadar istemesem de dışarıya yemek yemeye çıkmıştık. Lavaboya gideceğini söylemişti garip bir şekilde telefonunu da masada bırakmıştı garip dememin sebebi onun telefonundan ayrılmaz oluşuydu. Mesaj geldi ve telefonun ekranı açıldı. İlk başta okumak istememiştim ama '' aşkım '' sözcüğünü görünce gözüme takıldı. Beni mesajı okurken görünce '' ne yapıyorsun '' diyerek tepki verdi. Ona mesajı okuttum ve o dakikada bana itiraf etti.
Psikolojik destek aldım çünkü her şey çok üst üste gelmişti. Kendimi ve aklımı meşgul etmek için bir hobiye ihtiyacım varmış. Bu başlığı bu yüzden açtım. Kolye yapabilirim veya bir şeyler dikebilirim. Bu konu hakkında yardımınıza ihtiyacım var. Başka bir öneriniz var mı? veya kolye yapacaksam belirli şeylere ihtiyacım olacak, bunlar neler? Okuduğunuz için teşekkür ederim.
