Benim de kedim var, evi kedinin her seyidir. Zavallicik defalarca evden kovulmuş,oradan oraya, oradan oraya... Yaşama enerjisi kalmamış ki iyileşsin.
Benim kedim de evde dikiş malzemelerini yedi, bir kere ipleri Kusa kusa çıkardı ,öyle anladık. Bir kere de röntgende çıktı, endoskopiyle yuttuğu igneyi çıkardılar.
İkisinde de annem kendini suçlamıştı, "evde dikiş dikiyorum,benim yüzümden oldu" diye. Ama ona yanlış düşündüğünü, kedinin bugün ip,yarın mandal, öteki gün küpe yutabilecegini,buna engel olamayacağını söyleyip rahatlamıştım . Konuya da sizi rahatlatmak icin girdim,ama ortada rahatlatilacak bir şey yok. Bebeyi alıştığı evden alıp dükkan köşesine , oradan başkasına , oradan bir daha anneye verirseniz o kedi tabii ki ölür. Bizim bir akraba(!) Köpeğini çobana vermiş,hesapta daha güzel yaşasın diye . Köpek yemek yemeyi reddedip kendini öldürmüş. Terkedilmek ne acı bir şey , zavallı can bunu kaç kere yaşamış.
Bu akşam okuduğum iki konuda da ciğerime öküz oturdu ya, of çok üzüldüm
((
Basın sağolsun ama olan da işte bebeğe olmuş.