Merhaba arkadaşlar aranıza yeni katıldım, çok fazla bir derdim yok ama öbür konulardan çok mantıklı yorumlar yaptığınızı gördüm, fikirlerinizi almak için sizinle paylaşmak istedim. Çok uzun bir yazı oldu şimdiden özür dilerim.
Ben kaynanamı sevemiyorum. 1 yıllık evliyim. Ben öğretmen olduğum için nikahımız erken yapıldı atamayı yetiştirebilmek için. Atamam İstanbul' a eşimin yanına olunca, 6 ay sonra da düğünümüz oldu. Eşimin ailesi de İstanbul' da benim ailem İzmir' de.
Ben hayatım boyunca kendimi hiç bu kadar yalnız hissetmedim (ki doğuda tek başıma kaldım, üniversiteyi uzak bir şehirde okudum). Eşimin ailesi beni hiç aramadı. O 6 ay boyunca, bilmediğim bir şehirde tek başıma yaşarken. Ben gelinlik provasına, düğün salonuna, mobilyacıya tek gittim. Eşim doktor yoğun çalışıyor. Eşim yorgun argın işten çıkıp bazen bana yardım ediyordu. Boyacı ayarladım tek başıma koca evde işçilerle tek başıma kaldım, eşim kayınbabamı aradı gelmedi kayınbabam.
Kayınbabam da doktor emeklisi. Haftada 1 özel bir muayene de çalışıyor, oraya gidiyor o kadar. Kaynanam da ev hanımı. Arabaları ve çok zamanları var. Bır kez bile ne yaptın yardıma ihtiyacın var mı diye sormadılar (ben 23 yaşındayım eşim 30 yaşında, kızlarını küçük görüyorlar kızları 26 yaşında)
Ben ailemde çok sevgi gördüm, biz bir şeyi ailecek hep beraber yapardık. O sıcaklığı bekledim sanırım.
2 düğün oldu ilki İzmir' de, bir hafta sonra İstanbul' da. İzmir düğününü maddi manevi babam karşıladı (babama gizlice para göndermeme rağmen geri yolladı). Babam çalışıyor, memur. Her şeye koşturdu.
Burada ise ben maddi destek beklemiyordum (kayınbabamların durumu çok iyi ama yine de eşim de ben de çalışıyorduk, ihtiyacımız yoktu), bir kez bile naptın, iyi misin kızım tek başına, bir şeye ihtiyacın var mı, hazırlıklar nasıl gidiyor diye sormaz mı insan? Davetiyeleri bile dağıtmamışlardı kimseye, biz baskı yaptık. Bu kadar benimsemediler.
Babam beni arayıp hevesli bir şekilde, şunu yaptım, kına için şu malzemeleri aldım, annen işte tef ve süslü mumlar yaptı sana dedikçe içime daha battı eşimin ailesinin hevessizlikleri. Ama onlara anlatmadım.
İzmir düğünümden 3 gün önce Izmir' den İstanbul' a görümcemin erkek arkadaşı ve ailesi geldi kaynanamlara tanışmak için (onlar da izmir' de yaşıyorlar, bizim düğün öncesi tanışmak istemişler). Çok güzel ağırladık. Kaynanam ailesine hediyeler almış. Bana hiç nişan hediyesi almamasına rağmen. Eşim baktı ailesi hiçbir şey yapmıyor, bana takılan nişan, düğün takılarını bile eşim aldı ailesine verdi taksınlar diye (burada olay takı, hediye değil, hevessizlikleri)
3 gün sonra İzmir düğün günü geldiğinde (görümcemin erkek arkadaşı ve ailesi geleceklerdi düğüne) kaynanam ve kayınbabam tutturdular, onlara gideceğiz diye. Biz o sırada koşuşturuyoruz işleri halletmeye çalışıyoruz. Kaynanamlar, onlar bize geldiler gitmezsek ayıp olur dediler, hevesli hevesli. Onların da evi bize 1 - 1 buçuk saat uzaklıkta. Annem benim üzüldüğümü hissetti. Annem dedi zaten 3 4 gün daha buradasınız o zaman gidersiniz, hatta biz bırakırız otobüslerde sürünmeyin. Yok görelim dediler ve gittiler. Benim kız kardeşim yok. Görümcemi çok severim kuaforde o eşlik edecekti yardım edecekti bana. Ve gittiler eşim bizim eve geldi annesi babası yok , böyle saçma şey mi olur deyip, onları aradı çok kızdı anne babasına. Annem de eşime kızdı hatta, heveslenip gitmişlerdir keşke kızmasaydın onlara diye.
Babam düğün günü çok duygusaldı (yaşımı küçük buluyordu ve biz bir anda evlenmeye karar verdik.) Göz yaşlarıyla bir konuşma yaptı, benim kızım çok değerli dedi. Kaynanam ters bir ses tonuyla ne yani bizim oğlumuz da değerli dedi. Babam kız çocuk biraz daha farklı oluyor, kıyamıyorsun dedi.
Düğünün üstünden 6 ay geçmiş ben bu olaylardan etkilenmişim galiba çok ısınamıyorum kaynanama. Çocuğunuz olursa ben bakamam diyor. Tamam bakmak zorunda değilsin, kendi hayatın, ama çocuk yok biz o konuyu açmıyoruz durduk yere ne gerek var böyle demenin? Benden daha farklı bir gelin mi bekliyordu?
Geçen gun evlerine uğradık kaynanam sevdiğim yemekleri yapmış öyle yapınca vicdan azabı duydum böyle hissettiğim için. Yeni yeni mi ısınmaya başladı bana? Beni neden benimseyemedi? Hiçbir saygısızlığım olmadı. Hiçbir tartışma olmadı. Görümcem ve erkek arkadaşı doktor, doktor sevdası oldukları için mi sevemediler beni. Kayınbabam ev hanımı gibi senin mesleğin demişti. Okulda psikolojik danışmanım kendimi geliştirebilirim. Aile terapistliği, klinik psikoloji gibi yüksek lisans yapabilirim. Ama bu sebeplerden dolayı değil. Çoğu zaman kendime kızıyorum sen kendine güvenen bir bireydin nasıl ufak laflara üzülebiliyorsun diye. Eşinle çok mutlusun ne gerek var diye.
Deneyimlilerin yorumlarını bekliyorum, nasıl davranmalıyım. Şimdiden çok teşekkür ederim. Gereksiz uzun yazmışım kusura bakmayın.