- 24 Eylül 2017
- 53
- 93
-
- Konu Sahibi Demir lady
- #1
Kızlar merhaba. O kadar üzgün o kadar mutsuzum ki anlatamam. Yaşadığım duyguları tarif edemem. Bunları hep duyar ederdim ama benim başıma geleceğini hiç beklemezdim. Esimle uzun bir flörtümüz oldu aynı üniversite.deydik ve evlenmeye karar verdik. Esimin ailesi evlenip napacaksiniz dedi. Ne kadar hoş insanlar değil mi? Baktilar biz kararlıyiz razi oldular. Düğünümüzü eşyamızı ev tutmayı herşeyimizi kendimiz yaptık. Ben hamile kalınca çalışamadım bütün yük eşime kaldı. Borçlar, ev geçimi vs yaşanılan sıkıntıyı tahmin edersiniz. Bir de bebeğin verdiği sorumlulukla duyulan gelecek endişesi maddi kaygılar. Evleri bize yakındı ne zaman gelseler sanki bir destekleri olmuş gibi herşeye olur olmaz yorum yaptılar. Bu insanlar maddi ya da manevi destek olmayı bir kenara bırakın karşımıza geçip dalga geçer gibi akıl verdiler ilişkimize burunlarını soktular. Hiç sınırlarını bilmediler. Bu konuda uyardığımda ve bencilliklerini hissettirdiğimde bana fizikiden gizliden düşman olmuşlar bunu çok sonra anladım. Çünkü hep yüzüme güldüler yüzüme bir başladılar. Biz sizin mutluluğunuzu istiyoruz diyip arkadan arkadan Eşimi bana karşı sürekli doldurdular ve üzerime iftira attılar. Kaynana söylediği birşeyi inkar etti üstelik bana iftira attılar yalan söylediğime dair. Bunları uyduruyorsun dediler. Kulaklarımla duyduğum şeyi inkar etti! Kayınpederler normalde biliyorsunuz pek bu işlere karışmaz mesafeli olurlar. Ama benim ki tam mahalle karısı kıvamında. Karısıyla bir oldu onun yalan ve iftiralarına destek oldu. Eşime neler neler söylediler arkamdan. Ve tüm bunları onlara karşı duygularımı çok saklayamadığım bencilliklerini fazlasıyla hissettirdiğim için yaptı. Ne yapayım ben duygularımı çok saklayamıyorum. Bencil olduklarını düşünüp bunu da onlarakimi zaman dolaylı kimi zaman doğrudan söyledim. Öyle düşünsem bile yine de art niyetim yoktu seviyodum da onları. Neyse kadın inkar etti bana iftira attı. Yüzüme gülerken aslında nasıl da baştan beri istenmediğimi beni hiç sevmediğini yüzüme söyledi. Bunlar olurken bunları yaptıklarında hamileydim. Karnım burnumda kaç kere hüngür hüngür ağladım ne beddualar ettim. Kaynanam olacak o kadın gözümün içine baka baka kaç kere yalan söyledi kocasıyla beraber. Karşılıklı çok gerildik. Ağzımıza geleni söyledik. Ben zaten hamileliğin verdiği ruh haliyle çok çenemi tutamadım. Kaynana ve eşi neyin hormonundaydı bilemiyorum. Yüzyüze bakılmayacak hale geldik. Çok çirkinleşti ilişki. Çocuğum doğdu ve ben çok acı çektim. İlk kez tattığım annelik duygusunu bana zehir ettiler. Çocuğumu kucağıma aldım ve yemin ettim. Onlarla asla görüştürmeyeceğim. Evliliğimin daha ikinci senesinde patladık karşılıklı. Ilk zamanlAr iyiydik. Ama ben onları tanıdıkça nefret ettim. Kaynanam bence çok mutsuz bir kadın. Hep sanki yaşamak istediği başka bir hayat varmış da buna mecbur kalmış gibi yaşıyordu. Eşi de aşırı kontrolcü baskıcı bir adam. Hep kadını kukla gibi yönetmiş. Bir birey bir kadın olarak saygı göstermemiş. Kedi köpek gibi yaşayan geçinemeyen bu muhteşem ikili bana karşı birlik oldu. Neler neler yaptılar. Eşim çok iyi bir insan. Öyle bir aileden nasıl çıktığına inanamıyor insan. Hep benim yanımdaydı. Ama onun içinde üzülüyorum anası babası. Ama bir daha asla yüz yüze gelemeyiz o noktadayız. Çok iğrendim o insalardan. Yaptıklarını öğrenince benim ailemde uzaklaştı onlardan. Kadın habire beddua ediyor. Nefret kusuyor oğlunu onlardan aldığımı söylüyor. Yaptıklarını sanki başkaları yaptı. Böyle bir durumdayım. Onları tanıdığım güne lanet olsun diyorum hatırladıkça. Bu insanlar bellidir yaşa gelmiş bazı şeyleri aşmış olmaları gerekmez mi? Daha yapıcı olmak yerine bildiğiniz bizi boşatmaya uğraşıyorlar. Ben gerçekten anlamıyorum. Bunlar nasıl insanlar? İlahi adalet yaşayan var mı bu konuda? Gerçekten yaptıklarının bedelini ödedikleri günleri görecek miyim? Yoksa yanlarına mı kalacak?