Doğum yaptığımda eşimle annesi sebebiyle(aslında sebep eşim, çünkü o istemese bu sorunlar yaşanmazdı)bir ton sorun yaşadım.Hayatı burnumdan getirdiler birlikte.Sezeryan olmuştum, daha eve çıktığım günün gecesi benimle ikisi birlik olup kavga ettiler, kv peteğin yanını kaptı, üşümekten mahfolduğumu gördüğü halde beni yaklaştırmadı, kafasını hiç kaldırmadan yattı, sadece komşuları gezmek ve yemek tuvalet için kalktı.Hatta yetmedi, şunu çek masayı ittir, eğil şunu al falan diye konuştu durdu.Tek bir bardak tezgahta kalmış olsa mutfaktan bağırıyordu, bu bardak yıkanmamış diye, zorla hareket ediyordum, mutfağın ışığı açık kalmış söndür gel diyordu.Eşimde hiç müdahale etmedi.Hatta onunla birlik olup kavga etti, kendimi yapayalnız hissettim.Sonrasında eşimi ve annesini evlerine postaladım.Bir hafta sonra eşim yalvarıyordu, tekrar denedim ama çok uzun bir zaman eşime ısınamadım, her an aklıma geldi en güzel anımda bana yaşattıkları.Hala annesini savunuyor olsaydı da zaten ayrılmıştım şimdiye kadar.Yaşadıklarınız çok ağır şeylerse, annesini gözü kapalı savunur durumdayken barışmayın, şartınız bu olsun.
