Sorun şu ki ben konuşurken karşımdakinin beni farklı algılayabileceğini, ne çıkarımlar kurgular yapacağını her zaman düşünemiyorum, sonra neler demiş olduğumu öğrenince şoka giriyorum ama anca bu şekilde rahat olabiliyorum, bence aslında sorun ben değilim.
Büyümek demek her lafın altında bir şey aramak, kurup durmak ve kendini bu yorgunluğa alıştırmak mı demek? Ciddi anlamda yorucu ya.
Yaşadığım maddi manevi, büyük küçük, basit büyük değişimlerin çoğunda önce bir inat, zorlama yaşıyorum sanırım istemsizce, sabrım tükenene veya iyice içime sinene kadar, yavaş, genelde kısa olaya göre bazen uzun. Ama belki manevi olarak daha sağlam.