- 14 Ağustos 2015
- 1.308
- 1.023
- 133
50 yaşındaydı annem. Daha çook gençti. Hayalleri vardı; emekli olacaktı, bizi evlendirecekti, torunlarını sevecekti, Afrika’da kabilelere katılacaktı, dünyayı gezecekti... Olmadı hiç biri. 9 ay önce teşhisi konmuştu “ağız içi kanseri” diye... 3 ameliyat, kemoterapi, radyoterapi, immünoterapi, bitkisel takviyeler hiç biri işe yaramadı lanet mikrobu durdurmaya. Bir adım bile atamadık iyileşme yolunda. Kemoterapi alırken o yan etkileri yaşarken gerilemek bir yana kanser akciğerlerine sıçradı. Ne büyük ağrılar yaşadı hiç bir ağrı kesicinin dindiremediği. Hiç vazgeçmedi savaşmaktan ama en sonunda “özür dilerim çocuğum, Allah tedavi olmamı istemiyor hiç bir tedavi bana yaramıyor başka bir ilaç almayacağım” demişti. Doktorlar bile şaşırdı hastalığın 9 ayda bu kadar nasıl ilerleyebileceğine. Son anına kadar evde olmak istedi ancak nefes alamamaya, bilinci bulanıklaşmaya, ağrıları dayanılmaz bir hal almaya başlayınca mecburen hastaneye götürdük, bize çok kızdı 
Şimdi yoğun bakımda uyutuluyor. Doktorlar her an her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini söylediler. Yoğun bakıma girmek istemiyordu “ben evimde çocuklarımı yıkayıp kocama sarılıp uyumak istiyorum beni yatırmayın” diyerek girdi oraya. İçimiz yanıyor bu acı nasıl geçecek bilmiyorum Paylaşmak istedim... Allah yardımcımız olsun...
Şimdi yoğun bakımda uyutuluyor. Doktorlar her an her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini söylediler. Yoğun bakıma girmek istemiyordu “ben evimde çocuklarımı yıkayıp kocama sarılıp uyumak istiyorum beni yatırmayın” diyerek girdi oraya. İçimiz yanıyor bu acı nasıl geçecek bilmiyorum Paylaşmak istedim... Allah yardımcımız olsun...
