- 29 Nisan 2013
- 1.689
- 2.403
Merhaba kendime çok kızgınım. Beni kullanmalarına izin verdim. Hala da manipülasyona devam ediyorlar. Anne ve babamla aramda bir duygu yok onları özlemiyorum. Bana dokunduklarında rahatsız hissediyordum ve bunun için yıllarca kendimi suçladım. Neden sevemediğimi sorguladım. Zaten onlardan uzak yaşıyordum hatta son 5-6 yıldır başka ülke de yaşıyorum. Aslında terapi alıp bu durumu aşmıştım. Babamın kanser olmasıyla ve beni arayıp duygu sömürüsü yapmasıyla yardım ettim. Senin için hiçbir şey yapamadım yine de sen çok iyi evlat oldun vs diyordu. Yazın Türkiye ye dönüp başka ildeki evime getirttim ve tedavi sürecinde yardımcı oldum. Tedavisini de ödedim. Maddi sorunumuz yok ama herşeyi bize ödetme çabaları beni rahatsız etmeye başladı ve kardeşime bu dönemde yaptıkları harcamaları gördüm sonradan. Ben kredi kartı borcunu kapatıyorum onlar kardeşime tablet alınıyor. Bu arada kardeşimle aramda 1 yaş var ve 35 yaşında kocaman adam. Zaten kanser olduğunu da ben muayene parasını ben gönderdikten sonra gidince öğrendi. Bu arada para sıkıntıları yok. Sanırım cimrilermiş ben 35 yılda anladım salak gibi. Eşimi zaten ilk günden sevmediler sadece onu kullanmışlar. Torunlarını, bu hastalığa kadar gelip görme zahmetinde bulunmazlardı. Biletlerini alıp evde ağırlayıp gönderirdim.
Ağlamamaya çalışarak yazıyorum herşey kafamda çorba gibi. Bir anda herşeyi görmeye başladım gerçekten bu kadar salak mıydım bunca zaman. Bu kadar sevilmeyecek bir çocuk muydum? Gerçekten hiç sevilmemişim. Çocukluğumdan güzel bir anı hatırlayamıyorum. Aslında çok az anı hatırlıyorum onlarda pek güzel değil.
Beni evden kovup kaçtı dediler sonra evden para çaldığımı iddia ettiler. Sonra parayı bulduk yok şaka yaptık vs gibi açıklama yaptılar. Çünkü karşılarındaki mal herseye inanır nasılsa kim takar phalanxı. Sıkıntılı hamileliklerimde yanımda olmadılar. Evime gelip oturmadılar. Birşeye ihtiyacım var mı sormadılar. Ve ben hiç beklemedim hiç talep etmedim. Neden ailemden bunları beklemedim bilmiyorum.
Garip bir an onlardan nefret etmeme sebep oldu. 35 yaşındaki oğullarını özel üniversiteye yazdırdılar. Beni de sadece ameliyat parası için aradılar. İtalya’ya geri döndüm ve çocuklar ilkokul1 ve ortaokul 1 e başladı bu sene. Arayıp sormadılar. Nasıllar merak bile etmediler. Babam beni 1 kere aradı o da anneme işitme cihazı almam içindi. Ben yıllarca babamı çok masum ve iyi zannettim. Oysa sadece beni kullanıyormuş. Hiç benimle ilgilenmemiş. İyi babalığı sizi dövmedim liseye gönderdim olarak açıklıyor.
Eşim tabi ki kızgın onlara . Kötü birşey için veya bişey lazım olunca değil kızınızı merak ettiğiniz için arayın. Ama sizden anne baba olmaz torunları da göremeyeceksiniz artık dedi. Zaten aramazlardı ama bu laftan sonra sürekli aramaya başladılar. Torunları özledik biz size ne yaptık vs diye. Şimdi duygusal manipülasyon yapıyorlar. Bıktım artık gerçekten. Yıllarca uzak durdum ararlarsa konuştum yoksa iletişim kurmadım. Kendimi kandırmışım meğerse uzaktan da kullandırtmışım. Neden sevemediler keşke bilseydim. Neden bu kadar kör oldum. Neden anlamam zaman aldı. Kendime sinirim geçmiyor. Ben üniversite de öğretim görevlisiyim. Noroscienza alanında doktora yapıyorum. Çok sosyal biriyimdir. Arkadaşlarım çok sever, çevremde insanlar gelip benden akıl alır. Ama kendime faydam yokmuş meğerse. Artık seslerini bile duymak istemiyorum. Eşim çok destek oluyor ama ona karşı da utanıyorum. Onun ailesi gerçekten çok iyi çünkü.
Kemoterapi radyoterapi ve ameliyat bitti. Şimdi kontrol kemoterapisi olmalı ama iyiyim diye doktora gitmiyor şaka gibi. Çünkü salak phalanx ödemiyor artık.
Neyse özetle ne anne ne de baba kutsal. Hayatımın içinden geçtiler her fırsatta. Artık sınırları çizdim ama kendime kızgınlığım kaç terapi sonrası geçer bilmiyorum.
Ağlamamaya çalışarak yazıyorum herşey kafamda çorba gibi. Bir anda herşeyi görmeye başladım gerçekten bu kadar salak mıydım bunca zaman. Bu kadar sevilmeyecek bir çocuk muydum? Gerçekten hiç sevilmemişim. Çocukluğumdan güzel bir anı hatırlayamıyorum. Aslında çok az anı hatırlıyorum onlarda pek güzel değil.
Beni evden kovup kaçtı dediler sonra evden para çaldığımı iddia ettiler. Sonra parayı bulduk yok şaka yaptık vs gibi açıklama yaptılar. Çünkü karşılarındaki mal herseye inanır nasılsa kim takar phalanxı. Sıkıntılı hamileliklerimde yanımda olmadılar. Evime gelip oturmadılar. Birşeye ihtiyacım var mı sormadılar. Ve ben hiç beklemedim hiç talep etmedim. Neden ailemden bunları beklemedim bilmiyorum.
Garip bir an onlardan nefret etmeme sebep oldu. 35 yaşındaki oğullarını özel üniversiteye yazdırdılar. Beni de sadece ameliyat parası için aradılar. İtalya’ya geri döndüm ve çocuklar ilkokul1 ve ortaokul 1 e başladı bu sene. Arayıp sormadılar. Nasıllar merak bile etmediler. Babam beni 1 kere aradı o da anneme işitme cihazı almam içindi. Ben yıllarca babamı çok masum ve iyi zannettim. Oysa sadece beni kullanıyormuş. Hiç benimle ilgilenmemiş. İyi babalığı sizi dövmedim liseye gönderdim olarak açıklıyor.
Eşim tabi ki kızgın onlara . Kötü birşey için veya bişey lazım olunca değil kızınızı merak ettiğiniz için arayın. Ama sizden anne baba olmaz torunları da göremeyeceksiniz artık dedi. Zaten aramazlardı ama bu laftan sonra sürekli aramaya başladılar. Torunları özledik biz size ne yaptık vs diye. Şimdi duygusal manipülasyon yapıyorlar. Bıktım artık gerçekten. Yıllarca uzak durdum ararlarsa konuştum yoksa iletişim kurmadım. Kendimi kandırmışım meğerse uzaktan da kullandırtmışım. Neden sevemediler keşke bilseydim. Neden bu kadar kör oldum. Neden anlamam zaman aldı. Kendime sinirim geçmiyor. Ben üniversite de öğretim görevlisiyim. Noroscienza alanında doktora yapıyorum. Çok sosyal biriyimdir. Arkadaşlarım çok sever, çevremde insanlar gelip benden akıl alır. Ama kendime faydam yokmuş meğerse. Artık seslerini bile duymak istemiyorum. Eşim çok destek oluyor ama ona karşı da utanıyorum. Onun ailesi gerçekten çok iyi çünkü.
Kemoterapi radyoterapi ve ameliyat bitti. Şimdi kontrol kemoterapisi olmalı ama iyiyim diye doktora gitmiyor şaka gibi. Çünkü salak phalanx ödemiyor artık.
Neyse özetle ne anne ne de baba kutsal. Hayatımın içinden geçtiler her fırsatta. Artık sınırları çizdim ama kendime kızgınlığım kaç terapi sonrası geçer bilmiyorum.
